op stap met de MoHo kleine en grotere reisjes met ons huisje op wielen
04-11-2011
Vrijdag 4/11
Het regent... en het regent... en het regent. Dit merken we als we wakker worden, later dan thuis want de blinden zijn dicht, en het is hier 's nachts muisstil. Geen auto's in de straat, geen autoportieren die dichtgegooid worden vanaf 6u 's morgens, geen stoppende en vertrekkende treinen. Dus slapen we lang, langer dan vooral Johan gewend is. Het maakt ons eigenlijk ook niet zoveel uit dat het regent, want er moeten behoorlijk wat boodschappen gedaan worden. Er staan wel wat dingen in de kast, maar om echt 6 weken te overleven zal er een ferme boodschappenkar aan te pas komen. Na het ontbijt let versgebakken brood zietJohan zijn ritje met de fiets in het water vallen, en springt hij op zijn stalen ros op rollen - de conditie moet blijven hee, want ik vermoed dat het toch een stille droom is om zelfs tijdens deze herfsttijd die Ventoux even op te fietsen.
En ik...??? ik dwaal rond in dit mooie plekje, van kamer tot kamer - en verheug me op de komende weken. En nee, het voelt niet als verlof, maar echt als "hier zijn - hier even mogen wonen".
Na het tochtje in de bretellen gaat het richting Carpentras - even nog de mail gecheckt -en leuk... een berichtje van de Biene en K'tke. Ze hebben een vluchtje geboekt en komen af - geloof het of niet, voor nog geen 80 euro voor hun beide, heen en terug.
Carpentras, Leclercq, zoals altijd een nogal lastige opdracht. Waarom zit dat ding zo verstopt hier in Carpentras. En regenen.... regenen..... Ons boodschappenkarretje raakt vol, voller en nog voller. We hebben dan ook van alles en nog wat nodig - boter en beleg, vlees, kaas, melk, specerijen allerhande, eikes, tja... wat zit er zoal in een mens zijn voorraadkast en frigo? Pastis, wijn, bier, water, fris en fruitsap? ..... En dan al die lekkere dingen die we thuis niet in de rekken van een grootwarenhuis vinden. Geloof me, voor lekkerbekken is een strooptocht door een zuidfrans grootwarenhuis als een verdwalen in het walhalla van geuren en smaken. Er ligt dan ook één en ander in ons karretje waarvan we geen idee hebben hoe het zal smaken. Wat dachten jullie van brioche lyonnaise? iets wat eruit ziet als een klein brood, en naar het schijnt zit er sossis in (nee ann, geen piro ;-) Of van quennelles à la lyonnaise? Dus hopsakee, de kar in - één dezer proberen we die dingen wel eens uit. Na de strooptocht terug naar "huis" - in de nog altijd stromende regen. Het is lekker warm in de Clos, we hebben pastis en snoepkes gekocht... dus wat dachten jullie? jaja, deez twee gaan aperitieven en geven bij deze het startschot voor een korte periode leven als God in Frankrijk. Koken in Joke haar mooie leefkeuken met zicht op de wijnvelden en in de verte de ventoux is een plezier, de regen kan ons niet deren, we zitten warm en knus en hebben al wat we nodig hebben om te overleven. We brachten een pouleke jaune mee, de papa bekjikt de binnenkant, en ik maak het straks klaar. En Zohra??? die maakt nergens een probleem van. Ze heeft haar plekjes al uitgekozen, en voelt zich de koningin te rijk.
5u45 staan we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Een beetje benieuwd wat dit zal worden. 6 weken wonen in Mazan. We kennen het plekje, we houden ervan, maar we kennen het enkel als vakantieadresje. Zal Clos-Saint-Paul ons ook bevallen buiten het seizoen? zonder zon? zonder toeristen? Of zal het ons te eenzaam zijn?
Poes laat blijken dat zij het alvast niet leuk zal vinden want zonder ophouden maakt ze kabaal, tot voorbij Rijsel. Je hoort dat ze boos is - met recht en reden trouwens - het beestje zit opgesloten en leuk is dat niet. Haar mand is best comfortabel, maar tegenwoordig zijn gevangeniscellen ook comfortabel, en toch wil iedereen ontsnappen. Vanaf Rijsel tot Reims dalen de decibels een beetje, en is het vooral jammeren wat ze doet. We besluiten om zo weinig mogelijk te stoppen - en onze om die reden meegebrachte boterhammekes in de auto te verorberen, zodat het beesteke niet alleen moet blijven. Na Reims berust ze eindelijk in haar tijdelijke gevangenschap, en laat ze af en toe nog een klein mauwke horen. Wat me opvalt is dat vooral Patsy Cline en Dolle Parton voor meer mauwkes zorgen, blijkbaar herkent ze daarin een medepoes. Doordat we geen grote stops inlassen rijden we de oprijlaan van Clos-Saint-Paul al op om 15u30.
Gerard, blijkbaar vriend des huizes, wacht ons al op - geeft ons een korte update en dito rondleiding en voila, that's it - nu is het even van ons. Op tafel ligt een briefje van Frans en Joke, met als welkom een fles Ventouxwijn en een mooie geurkaars. Schatten! En hoewel in Belgie de zon schijnt is ze hier ver te zoeken. Grauw en grijs kleurt de hemel. Uitpakken, ons installeren. En Zohra??? Die is blij dat ze uit haar mand mag, en gaat op verkenning. Ze ziet er niet bang uit, maar blijft toch wel enorm rond ons hangen. Wat ze ziet lijkt haar zelfs te bevallen - het beestje kreeg een goede opvoeding
Voila, na het uitpakken gaan we naar het dorp want we hebben zin in pizza, en geloof me, hier in Mazan hebben ze de lekkerste pizza ooit. Zelfs in Sicilië at ik geen betere dan hier. Na de pizza nestelen we ons in de sofa, kraken het flesje wijn en genieten we van onze eerste avond in deze mooi gerenoveerde mas.
5u45 staan we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Een beetje benieuwd wat dit zal worden. 6 weken wonen in Mazan. We kennen het plekje, we houden ervan, maar we kennen het enkel als vakantieadresje. Zal Clos-Saint-Paul ons ook bevallen buiten het seizoen? zonder zon? zonder toeristen? Of zal het ons te eenzaam zijn? 
Wat me opvalt is dat vooral Patsy Cline en Dolle Parton voor meer mauwkes zorgen, blijkbaar herkent ze daarin een medepoes. Doordat we geen grote stops inlassen rijden we de oprijlaan van Clos-Saint-Paul al op om 15u30.
