Grenzen verleggenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik ben verhuisd naar een nieuw land.

’t Was niet mijn eigen keus.

Ik werd er toe gedwongen.

Gedwongen door mijn lichaam.

Mijn lichaam zei, ik wil niet meer .

Toen ben ik verhuisd naar gehandicaptenland.

Invalide of valide het verschilt een ”in”.

Maar in dat woordje schuilen tranen.

Een woordje van twee letters zet m’n wereld op de kop.

De reis naar het nieuwe land is een heel zware reis.

Gelukkig reizen er intussen een paar mensen een heel stuk met me mee.

Maar dat laatste stukje moet ik alleen reizen.

Zoals zoveel mensen alleen moeten reizen.

Door mijn verhuizing heb ik gelukkig ook nieuwe mensen gevonden.

Mensen die begrijpen, willen horen,

helpen met het uit pakken van die verwarrende,verdrietige rommel in mijn koffer.

Ook zijn er mensen , die gooien er nog meer rotzooi in.

Dat is pijn, ergere pijn dan lichamelijke pijn.

Die mensen mogen in het vorige land blijven wonen.

Ik verstuur geen verhuis bericht.

Soms ben ik heel verdrietig

xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Om alles wat ik moet achterlaten,

Om naasten die geen naasten meer blijken te zijn.

Soms en zelfs vaak ben ik gelukkig met wat ik heb

Er zijn mensen die om me geven.

Dan slaat de weegschaal de goede kant door.

Gelukkig zijn is :vechten, knokken.

Ik voel dat het me lukken gaat.

Dan schijnt de zon in mijn nieuwe woning

En is het zomer in mijn hart.

Zon voor mijzelf.

En ik hoop, nee vertrouw op een zachte herfst