Gedicht aan mijn ziekte EDS

In mijn leven sta jij centraal,
je bepaalt mijn hele doen en laten.
Je kunt mij laten stralen,
maar mij ook in verdriet gedompeld laten zijn.
Ik moet me altijd aanpassen,
aan de spelregels die jij gemaakt hebt.
Je bestuurt mij met ijzeren hand,
je vraagt nooit naar mijn wensen.

En af en toe geef je mij de vrije hand,
maar altijd maar voor even.
Je roept me terug en legt me weer vast,
aan die lange levensketen.
Geboeid en gevangen hou je mij,
je hebt me tot levenslang veroordeeld.
Toch geef ik me niet gewonnen aan jou,
mijn verzet zal altijd blijven duren.

Zo lang mogelijk zal ik strijdbaar zijn,
en zul je het gevecht niet van mij winnen.
we zullen voortdurend elkaars rivalen zijn,
toch zal ik je nooit haten.
ik wil accepteren dat je nu eenmaal bij me hoort,
ook al is dat heel erg moeilijk.

Want terwijl jij mijn lichaam afbreekt,
probeer ik het sloopwerk tegen te gaan.
Om vervolgens weer op te bouwen,
wat al verloren was gegaan.
We zullen elkaar nog vaak tegen komen,
in de oorlog die we voeren.

Nooit zal er een staakt het vuren tussen ons komen,
We kunnen alleen maar dromen van vrede tussen ons.
Jij die de naam EDS draagt,
jij bent de enige die weet waarom je hier kwam.
Voor mij zal het altijd een raadsel blijven,
waarom je mijn lichaam nam.

Dank je wel Yvonne (ook EDS Type III patiënt)