Op zaterdag 27 februari om 8.30 u. verzamelden de vormelingen van Schoonbroek aan de afgesproken bushalte op de Provinciebaan, voor ‘de Vormelingenbus’ die iets vroeger aan de Sporthal, de vormelingen van St Martinus had opgeladen. Catechiste Heidi Claessen kon, wegens een vervelende val, die dag spijtig genoeg niet mee. Gelukkig vonden we mama Christel Meeus en Frans van het PT bereid, om mee voor toezicht en veiligheid te zorgen. Met ons allen erbij, was de bus juist volledig volzet. Goed geregeld Werner! “Antwerpen, here we come!”

De groep van St Martinus telde 3 catechisten, 4 fiere mama’s en 41 super-enthousiaste vormelingen. De stemming zat er vlug in.

In Antwerpen aangekomen, parkeerde onze chauffeur de bus netjes aan de kaaien en wij trokken in groep richting kathedraal. Daar kregen bij het onthaal allemaal groene sjaaltjes én een tas vol instructies mee. Iets verder werd ‘Retie’ luidkeels verwelkomd door de animatieploeg van IJD, de Jeugddienst van ons Bisdom. Een kort tafereeltje met extra uitleg over het verloop van de dag hielp ons de koude Scheldewind die pal op het plein blies, af en toe eventjes vergeten… Brr…

En toen gebeurde het: we mochten eindelijk naar binnen en stapten rustig en heel benieuwd, doorheen de veelgenoemde ‘Porta Sancta’ (de heilige deur!) van de kathedraal. Vicaris voor de Kempen, Wim Selderslaghs was zichtbaar gelukkig om ‘zijn Schoonbroek én zijn Retie’ bij de ingang te mogen verwelkomen. Met zo’n 850 vormelingen vulden we de middenbeuk van de Kathedraal bijna helemaal. Prachtig zo’n grote kerk… Er is echt wel veel te zien. Overal hingen ook IJD-vlaggetjes van pilaar naar pilaar. Het zag er feestelijk uit. Tof, zo’n volle kerk! Er liepen ook overal  camera-mensen rond. “Zouden we op TV komen?” vroegen we ons af… Vicaris voor Antwerpen, Bart Paepen, leerde ons snel enkele woorden latijn zingen. Niet gemakkelijk, maar we deden ons best én het klonk bij momenten echt goed! ‘Barmhartig zijn’ is nog veel meer dan gewoon maar ‘goed zijn voor elkaar’! Dat hebben we zeker geleerd. Toen we met z’n allen te communie gingen, konden we precies overal in de kerk terecht. Dat deel van de Eucharistieviering ging héél snel voorbij, supersnel zelfs!

Na onze Eucharistieviering begonnen we onze andere honger te voelen, maar toen moesten we nog een klein half uurtje doorheen de stad stappen tot aan het Onze Lieve Vrouwe-college. De mensen in de winkelstraten bekeken ons van alle kanten, zo’n bont en jong gezelschap! Zoveel vormelingen samen hadden ze waarschijnlijk nog nooit gezien. Hier en daar zagen we dat voorbijgangers het groene herkenningsplaatje ‘Vormelingen PAROCHIE  ST JOB Schoonbroek RETIE’ dat Lisette droeg, wilden lezen. Daarom draaide Lisette het regelmatig fier naar alle kanten toe. Op dat signaal  werd er ook - bijna automatisch - weer geteld: 6 jongens en 6 meisjes! Schoonbroek is nog voltallig. OK! Voor de groep van St Martinus was het veel lastiger om iedereen regelmatig te tellen. Maar alles verliep zonder ook maar één probleem!

Bijna aan het College toegekomen, kwamen we de andere 850 vormelingen in tegenovergestelde richting tegen. Na ons, was het hun beurt voor een Eucharistieviering in de Kathedraal. Zij hadden hun middaglunch al verorberd! Goed geregeld!

Eens in de school toegekomen, mochten we kiezen: binnen of buiten eten? Maar dat moest dan wel rechtstaande gebeuren of op de grond zittend. Onze boterhammen smaakten er echter niet minder lekker om.

Na onze brooddooslunch verzamelde onze groep van 850 weer op de speelplaats. Daar werden we per kleur gezonden naar verschillende turnzalen om er aan een eerste werkwinkel deel te nemen:

Een tuinman wou zijn boom zonder vruchten omhakken, maar dat was zonder ons gerekend! Om het omhakken te verhinderen vroeg de tuinman ons allerlei opdrachten uit te voeren. Dat deden we maar al te graag. Sommigen moesten samen een letterverhaal maken met vermicelli-lettertjes. Dit werd dan gefotografeerd als bewijs dat onze opdracht met succes volbracht was. Anderen moesten een levende piramide bouwen. Ook in die proef slaagden we met glans en glorie. Weer een andere opdracht bestond erin verschillende dingen uit de drukken op commando: omhakken, liefkozen, smeken of bidden, …  Best plezant! Die tuinman wist van geen ophouden. Maar ook de andere animatoren wisten ons in beweging te zetten voor de barmhartigheid: we moesten complimentjes bedenken. Daar groeien mensen van. Een complimentje is eigenlijk een mooie vrucht van een vruchtbare boom. En ja, ook de catechisten moesten eraan geloven! Ook zij werden ingezet om net zoals de vormelingen iemand een complimentje ‘op te plakken’. We hoorden het aan de micro: “Ik vind jou tof!” en “Jij bent er altijd voor mij! Bedankt!”

Ook werden er ontspannende spelletjes gespeeld. ‘Zakdoek leggen’ is blijkbaar iets wat veel vormelingen niet kenden… Niet iedereen is bij een jeugdbeweging. Wat weer wel gekend was door één van onze vormelingen en wat zelf aan de micro werd gezongen was ‘En den boom staat op den berg, hali halo…’ Plezant, ontspannend en iedereen deed telkens volop mee.

Nadien volgde er als slot van de namiddag, een echte catechese-les, gegeven door de catechisten zelf. We begonnen met een kaartspel. Bij een koekenkaart moesten we vertellen wat of wie ons energie en zin gaf. Bij een klaverenkaart moesten we iemand naar keuze een welgemeend complimentje geven. En bij een schoppenkaart begonnen we een ‘graven’: Waarom wil jij iemand zeggen dat je hem of haar zo speciaal vindt? Wat doet hij of zij jou? Dat gaf sommigen onder ons echt zo van die kleine vleugeltjes… Maar dan het kaarsenspel… Oei iemands kaars uitblazen is allesbehalve een fijne ervaring…  We leerden dat we elkaars vlammetjes best brandend houden en ook wat hoe anderen vertrouwen kan aanvoelen: We mogen wie ons vertrouwt nooit teleurstellen en dus nooit laten vallen, anders zij we zijn vertrouwen eigenlijk niet waard. Zoveel leren over barmhartig zijn voor een ander, ook dat is gevormd worden... tot we in form zijn voor ons H. Vormsel binnenkort.

Na de 4-uurtjes-wafel op de speelplaats, werd de uittocht aangekondigd vanop het animatiepodium. We deden nog eens ‘een groepsgolf van vriendschap’ doorheen alle aanwezige parochies en toen werd elke parochie om de beurt uitgewuifd! Retie en Schoonbroek bleven tot laatst omdat onze bus ons om 16.30 u daar ter plaatse kwam oppikken. Zo genoten we opnieuw een VIP-behandeling en werden netjes op tijd terug afgeleverd in onze Kempen.

Namens alle vormelingen van St Job en St Martinus,

namens de extra begeleiders Christel, Frans, Jessy, Anita, Els en Lieve

en de catechisten Maria, Christa, Werner en Lisette