|
Net terug van een weekje Lloret de Mar, Costa Brava (wilde kust), Catalynia, Spanje
En het moet gezegd worden: het was zalig! Niet alleen het gezelschap (met dank aan mijn toek. schoonouders), maar ook het prachtige landschap zelf!
No need to tell you dat het eerste werkdagje (en het vroeg opstaan for that matter) vandaag me zwaar valt, als ik dan bedenk dat ik vorige week deze tijd met mijn kont omhoog in de Spaansos zonnos lag met een (en ik zou graag zeggen: alcoholische cocktail maar helaas pindakaas) Fanta Lemon genietend op de tonen van Coldplay (kloteplaat aan het zwembad bleef hangen) of mijn eigen "muziekstjens" die uit mijn MP3-ken schalde, en genietend van één van mijn lievelingsboeken (I don't know how she does it van Alyson Pearson nvdr)
Maar mag ik even klagen (en als het niet mag doe ik het ook :p) over het soort volk waarmee we opgescheept zaten tijdens de vluchten?
Eerst en vooral wil ik even stellen dat ik het tegenovergestelde ben van racistisch, vlaamsgezind en bekrompen. En ten slotte scheer ik niet iedereen over dezelfde kam,dus lezers hoeven zich niet persoonlijk aangevallen te voelen (één van mijn aangenaamste collega's is van het "soort" dat ik zodadelijk zal beschrijven.
De heenvlucht verliep redelijk vlot,als je de 5 uur vertraging aan de luchthaven, het voorsteken van een ongeveer 50-jarig Franstallig koppel en een opgelopen bloedneus :p niet meetelt. Eerst onstond er bij ons tweetjes een soort commotie. "We zitten toch op de juiste vlieger,hé? Dit lijkt wel een vlucht naar Lourdes"
Als je dacht dat Lloret de Mar een feeestbestemming is, heb je het verkeerd. Ik dacht op het vliegtuig te zitten met lawaaierige jongeren met een Kiki-Hawaiikrans om de hals en een ghettoblaster op de schouders maar de waarheid was veel erger: alle inwoners van bejaardentehuizen in Belgie haddden zich verzameld om de verrimpelde kont in de Spaanse zon te leggen. Nu goed,ik heb altijd goed overweg gekund met oudjes. Ik ben het type dat zij "een braaf meisken" vinden. Dus tot hier toe nog geen problemen!
Het begon echter in de tijdspanne tussen het uitstappen uit het vliegtuig en het afzetten bij het hotel): een zeer onaangenaam, aandachtzoekend en starend persoon begon continu door de bus te lopen om vragen te stellen aan de plaatselijke Jetair-hostessen,alsof hij de directeur zelf was.
Daarna kwam hij over mij leunend naar de zich voor mij uitstrekkende nachtelijke Costa Brava te kijken,onderwijl een of ander mij onbekend liedje neuriend.
Puis,sorry, daarna begon hij de naam van ons hotel te "zingen" (het klonk in ieder geval za(n)gerig: Selvamar, sauve le mer...
Waarna ik en mijn gezel (:p) begonnen te wanhopen dat we een week opgescheept zouden zitten met "diene lastigaard die denkt dat hij het warm water uitvond). Onze vrees werd bewaarheid toen hij inderdaad uitstapte bij ons hotel. En nee, niet voor onze koffers te dragen,jammer genoeg!
Na het inchecken in het hotel begon meneer (later zouden we hem Dolf, Adolf of gewoonweg Hitler noemen) in het "vlot Spaans" (Denk ik, ik spreek geen noot Spaans, tenzij Jommekesspaans... Het zou ook Catalaans kunnen geweest zijn,maar dat betwijfel ik) een preek af te steken.
Hoofdschuddend voor zoveel show liepen we nr de lift om daarna tussen de verse (met dank aan het personeel in Selvamar!) lakentjes te kruipen.
De dagen verstrijkend tussen die bewuste donderdagnacht en maandag probeerde ik zoveel mogelijk oog- en ander contact met dit bewuste heerschap te vermijden (ik kan niet zo goed verbergen dat ik met iemand "niet veel opheb",dus kreeg mijn wederhelft de ganse preek over wanneer de terugvlucht zou zijn. Ocharme het jongsken, kreeg nooit genoeg Frans om Dolfie van repliek te dienen (ik had er mij verdikke wel mee moeten moeien. "Monsieur, si vous avez été à la réunion d'information de Jetair le vendredi vous aviez su que les heures de retour seront indiquées sur le panneau dans l'hôtel ou à la réception, merci bien!"
Maandagmiddag zaten we in het "reisbureautje" van het hotel om een excursie naar Barcelona te boeken toen ik tot mijn afgrijzen bemerkte dat Dolfie er ook zat.
De eerste gedachte was om rechtsom te keren, maar onze Jetair-hostess zat alleen dan in ons hotel,dus dit was de laatste kans om te boeken...
En zo kregen we (een jong Gents koppel en ik) een uitgebreid beeld van de gedachtengang van Dolfie.
Sta mij toe een vrije vertaling te geven hiervan:
1) Ik haat feminisme. Vrouwen zijn alleen maar goed om kinderen te krijgen en te koken voor de haard. Meer niet. Ik begrijp niet dat vrouwen zelf willen werken ook!
(Dit verklaart waarom ik de stem van Dolfie's vrouw nooit hoorde en waarom ze altijd ineengedoken zat. Een vrouw die onder de sloef ligt... Waar gaat de wereld naar toe... :p)
2) In het hotel krijgen we een karafje wijn naar keuze en water (uhu, so do we, asshole...). De wijn drink ik op en het water is voor mijn vrouw. (Het zou bij mij "gene waar" zijn!)
3) Ik haat homo's. Het gat vanachter dient om te ontlasten en niet voor iets anders. Ik zou een eigen kind van mij verstoten mocht het homoseksueel zijn. Sterk bezig dan...
4) Tegenwoordig ontdekt men niets meer... Men ziet alles op tv zodat men, als men het dan in levende lijve ziet een soort déjà-vu" ervaart. (Bollocks!) Zelfs in de liefde is het zo... Men proeft al van het vlees voordat men trouwt.
(Oh come on, toen ik mijn moeder vroeg naar haar voorhuwelijkse betrekkingen met mijn vader antwoordde ze mysterieus: "Hoe kan ik anders weten wat voor vlees ik in de kuip had?"
De rest van de trip verliep vlot...
Tot de terugreis.
In de bus vertelde Olivia,één van onze plaatselijke Jetairhostessen ons dat zij op het laatste nippertje (en dat wil ik best aannemen! verwittigd werd van alweer een vertraging van de vlucht. Olivia zou ook direct even bij iedereen langskomen om te polsen of er nog vragen waren (over voortreffelijke service gesproken!)
Direct ontstond er commotie. En het moet gezegd zijnde: van de franstalige kant van de bus. (vooral de oudere kant vd de franstaligen, de Vlamingen hadden een attitude van "Goh,ja, jammer, maar niets aan te doen, is noch de fout van Oliva, noch van Jetair zelf"
Direct weerklonken kreten als:
"Non,madame, votre coup de téléphone ne sera pas remboursé par Jetair."
Like ...duh! Hoeveel kost een telefoontje naar huis nu? Volkomen belachelijk om zoiets te vragen.
Onze buur voor ons (ook een franstalige) begon ook al "van zijn paretten te geven" om vervolgens verontwaardigd te zijn dat de anderen hem uitlachten (mensen zuchtten bij zoveel aanhoudend gezeur) en nog meer van dit "gezeik".
Hierbij wil ik even mijn oprechte bewondering voor Olivia en haar collega's uiten. Ik zou nooit zo blijven glimlachen kunnen hebben en zoveel geduld aan de dag blijven leggen. Ik zou de persoon in kwestie al snel een klachtenformulier in handen duwen of hem op zijn plaats zetten. Als er dan persé klachten zijn, wend je dan tot de reisagent zelf en niet tot een onschuldige hostess. We kregen trouwens ter compensatie een drankje en een hapje aangeboden om het leed te verzachten. Toch een mooie geste,lijkt mij... Op de luchthaven zelf begon het geneut weer van Franstalige kant,waarop mijn wederhelft zich hardop afvroeg of we soms in het parlement waren, daar deden de Franstalingen ook altijd moeilijk :p, gevolgd door een scherpe elleboogstoot van mij, mezelf en ik (laat onze politieke voorkeuren altijd een punt van discussie zijn...)
Bij de rijen aan de incheckbalie zouden zich normaal gezien twee rijen moeten hebben vormen . Twee balies,twee rijen,dat is nogal wiedes... Zou je denken?
Twee oudjes (naar ik aannam Vlamingen, taal staat niet op het voorhoofd te lezen) begonnen mijn plaatsje in de rij te veroveren. Normaal gezien had ik met een glimlach mijn plaats afgestaan (het zijn ten slotte oude mensen) maar de manier waarop stond mij niet aan. Deze discussie volgde:
Ik: Hmmmm,dit zijn geen twee rijen meer, dit zijn er wel vier! Alhoewel rijen
Het heeft meer weg van een hoop (dit laatste spuwde ik zowat uit).
(een oudje repliceerde: ja, maar dat maakt toch niet uit waarop ik dacht: Nee, maar gij zijt wel een van degenen die probeert voor te kruipen! wat ik wijselijk voor mezelf hield.)
D: Dat is dan de jeugd van tegenwoordig,hé
Je houdt dit niet voor mogelijk. Elke vijf centimeter dat de bagage van het koppel voor ons (waarvan ik de naam niet weet maar met wie we vier leuke uren gebabbeld hebben,waarvoor dank!) verschoof moest ik met argusogen volgen of het couple damour achter ons zou het plaatsje inpikken. Niet dat Ilse zich zo gemakkelijk zou geven!
Je zou al gaan denken dat er beperkte (zit)plaatsen waren op het vliegtuig
Op het vliegtuig begon het gezeur alweer,ditmaal tegen iets minder geduldige hostessen. Eentje maakte het gebaar dat zei: Ik maak haar af!!! Ook voor deze hostessen: RESPECT!
Vele oudjes wisten niet waar ze moesten gaan zitten. U heeft 25A Dit is rij 1,2,3 enzovoort. A is aan het raam, B ernaast, C en D aan het gangpad en daarnaast E en F waarvan F bij het raam maar dan met handen en voeten uitgelegd. Verstonden ze het nog niet!
Ok,als het de eerste keer vliegen is,maar dit was een terugvlucht! Dachten ze nu echt dat seat stond voor: gele Seat die u van het vliegtuig naar de luchthaven brengt?
Nog meer gezeur en gekneut, tot de flight commandant erbij moest komen. Ik denk dat ik die mens nog niet zou nodig hebben moest het vliegtuig half neer dreigen te storten, daar zijn de hostessen professioneel genoeg voor,me dunkt.
Bij landing werd ons gemeld dat er in het hele luchthavengebouw gewerkt werd aan de elektriciteit dus dat we de trappen moesten nemen (dus het hele gebouw doorlopen zonder gebruik van roltrappen en dergelijke!). Ok,bon, dat kon er ook nog wel bij, na deze flights from hell. In het vliegtuig zelf (moraalridders,toen we al eeuwen geland waren,maar nog niet konden uitstappen door een ganse meute oudjes die eerst willen nr buiten strompelen) belde ik al naar mijn ouders of ze het nog zagen zitten me rond half twee te komen halen, maar ze melden me (toch iets dat meeging!) dat ze er al lang waren!
Toen ik ze eindelijk zag heb ik deze dingen (in willekeurige volgorde) door de ganse ruimte gegooid (blame de ontlading)
Hebt gij prozac bij? Voor mij een gans velleke!
Schiet mij aub af als ik 40 wordt!
Ze moesten mensen boven de 60 verbieden om het vliegtuig te nemen
De Notelaar (rusthuis in Beveren) zou moeten getroffen worden door een bom: gedaan met de zever!
en meer van dat fraais.
Na een onrustige nacht terug in eigen bed kon ik nog niet aan de vluchten denken zonder dat mijn gebleekte (door de zon!) haar omhoogkwam.
Nu kunnen we er al meer met lachen en zien we er de ironie van in. Als er iets of iemand (mijn hond die boos is bv.) lastig doet, kijken we elkaar aan met de woorden: Een Waal,zeker?
Maar ten tijde van de gebeurtenissen waren we ruimtes aan het afzoeken op verborgen cameras. Lap, da ook nog! Dees kan naaaaa nie miejr,hé!
|
met -euhm laat ons zeggen: iets te veel- Lambrusco! 
