|
Afgelopen vrijdag, vrijdag de dertiende 2021. Niks speciaals behalve de Taliban in Afghanistan, de aarde die beeft in Haïti, Siberië en de helft van de wereld die in de fik staat, onze mooie Ardennen die maar niet opgekuist raken. Een dag van omvallende ladders, zwarte katten (wie herinnert zich nog het filmische meesterwerk "Black cat white cat" van de Balkan regisseur, scenarist, cineast Emir Kusturica) en ander fataal onheil.
Niks van dit alles bij ondergetekende. Volgers weten dat ik al geruime tijd niet meer in gezegende gezondheid, conditie vertoef. Zij weten ook dat mijn leefruimte ondertussen volgestouwd is met medische toestellen, hulpmiddelen (ziekenhuisbed, rolsoel (manueel en elektrisch), tillift, toiletstoel...).
Wel, wat mijn elektrische rolstoel betreft heb ik toch wel heuglijk nieuws. De stoel deed al een paar jaar dienst als comfortabele slaapplaats voor onze eeuwig jonge kater Azraël maar na lang aarzelen ben ik toch overgestapt op bijna automatische piloot.
Ik moet eerlijk toegeven, het is niet zonder slag of stoot zo ver kunnen komen. Het geeft heel wat voeten in de aarde gehad. Vaak wezen mijn kinderen en dan vooral Jasper op de mogelijkheden van deze 250 kg wegende zeswieler. Ook het getuigenis van Jef, een medepatiënt uit Melsbroek, deed mij nadenken. Hij had het vooral over het gemak, het comfort.
Mijn eerste rit ging van bij mij thuis tot bij de apotheker, ongeveer een kilometer verderop. Voor het eerst sinds lang begaf ik mij zelfstandig in het verkeer. Jasper vertrouwde het zaakje toch niet heel erg en besloot mij te vergezellen op de fiets. Wat deed dat deugd, aan 10 km/u over het fietspad scheuren, haren in de wind, mij ergeren aan twee bakfietswijven die denken dat de straat van hun is! De apothekeres en haar twee assistentes waren verrast en blij mij nog eens te zien. Dat zal vanaf nu wel vaker gebeuren.
Terug thuis kon ik het niet laten mijn verhaal op sociale media te plaatsen. Nathalie, een vriendin en jammer genoeg MS-collega, had het over een stukje herwonnen vrijheid. En zo voelt het ook wel aan. Bij een chronische, progressieve kloteziekte als MS, waarbij je voortdurend moet afvinken, een welgekomen bonus!!!
|
