|
Het is vandaag zondag 30 mei 2021, één zondag van de 52 elk jaar, een dag waarop menig sterveling zijn/haar verjaardag viert... Maar dertig mei is ook de vaste datum voor de "Wereld MS Dag". Op mijn bescheiden manier wens ik deze dag graag onder de aandacht te brengen.
Op een bepaald moment in je leven ervaar je lichamelijke klachten van allerlei aard. Klachten die je onmogelijk kan thuis brengen, klachten die komen en gaan. Ik was voetbaltrainer bij Eendracht Hansbeke als assistent van Frank De Clercq, ondertussen na al die jaren één van mijn beste kameraden geworden en vriend voor het leven! Zoals de meesten onder ons doe je aan een beetje zelfdiagnose, ik ben niet zo'n hypochonder die dan meteen alles op het internet gaat opzoeken, denk je aanvankelijk "het zal wel over gaan", maar dan beslis je toch om een consultatie bij de huisarts te plannen. Het was als gezonde, jonge veertiger toch al een tijdje geleden dat ik nog eens op de koffie was geweest bij Dr. Verdonck! De optimist in mij verwachte zich aan een vitaminekuur van zes weken om het vermoeide lichaam terug op het goede spoor te krijgen, hoogstens een obligatoire bloedafname voor de volledigheid. Klinisch was ik volgens de dokter gezond, maar hij verwees mij toch door naar een neuroloog toen ik meldde dat er een draaierigheid, duizeligheid in mijn hoofd dwaalde. Achteraf bekeken is daar toch een periode van drie jaar over gegaan, van de eerste klachten, symptomen tot de doorverwijzing. En zo kwam het dat ik in juni 2011 kennis maakte met dokter-neuroloog Demeulemeester. Een klinisch onderzoek, een MRI van hersenen en ruggenmerg later volgde op 30 juni 2011 (volgende maand 10 jaar) het verdict Multiple Sclerose. Zowel in de hersenen als op het been-, ruggenmerg waren "plaques" te zien (witte vlekjes gevolg van ontsteking van de myeline). Elke klacht, ze volgden elkaar na verloop van tijd sneller op, bleek een opstoot te zijn. Een opstoot, eenvoudig beschreven, treedt op als er op een bepaalde locatie myeline ontsteekt. Na een paar weken verdwijnt de klacht spontaan en net dat maakt het zeker in de beginfase zéér verwarrend. Want wie, als leek, denkt er onmiddellijk aan MS?
Op dat moment en de periode daaropvolgend gaat er een complexe wereld van zorg, revalidatie, administratie, opname, ontslag, etc. etc... open Een nest waarin geen enkele moeder haar jongen terugvindt, waarin je nauwelijks de bomen in het bos ziet staan. Daarom wil ik via deze weg en op deze dag een aantal mensen zéér hartelijk bedanken die mij in het afgelopen decennium onvoorwaardelijk hebben bijgestaan. Het spreekt voor zich dat de zorg die ik nu nodig heb in niks te vergelijken is met die van de begindagen toen ik nog werkte, met de auto reed, stapte enz...... Ik zal ongetwijfeld mensen over het hoofd zien (komt ervan als je in een rolstoel zit!), mijn excuses!
Zoals reeds vermeld werden de huisarts (ondertussen op pensioen en vervangen door jonge wolf Dr. Verdegem) en de neuroloog in de eerste fase het meest gefrequenteerd. Al gauw sloot ik mij aan bij de MS-Liga. Vooral op organisatorisch, administratief vlak is deze schakel onontbeerlijk en met name in de persoon van Stiene Catteeuw werd ik geholpen (tot op de dag van vandaag) in de doolhof van onze Sociale Zekerheid.
Mijn kinesist, ondertussen noodgedwongen aan huis, en tevens klankbord Filip zorgt 3x/week voor de broodnodige behandelingen en dit ook al bijna gedurende 10 jaar. Mijn thusverpleegsters An, Kim en Caroline zijn schatten van mensen die mij 2x/dag met de beste zorg omringen.
Dan is er het AZ Jan Palfijn waar neuroloog Demeulemeester, samen met haar team, instaat voor de eerste- en tweedelijnshulp. Wat een fantastische madam, iemand die door het vuur gaat voor haar patiënten!!! Over het NMSC Melsbroek heb ik al uitvoerig bericht in mijn dagboek tijdens de laatste opname. De verzorgenden van Bond Moyson, reeds geruime tijd, niet te vergeten.
Maar de oscar gaat onvermijdelijk naar de mantelzorgers thuis!!! Mijn inwonende kinderen (Jasper zelfs al vijf jaar samen met zijn Luna en Eline), mijn behulpzame ouders en niet te vergeten mijn Valerie (ook al vijf jaar dezelfde, jawadde!).
Als laatste wil ik de mensen vermelden die mij volgen van op afstand via de sociale media. Op die manier zijn jullie voor mij dikwijls een zeer welgekomen steun. Vaak geven jullie mij een extra duwtje in de rug!!!
|
