Maar alle gekheid op een stokje, slapen is de laatste tijd echt wel een probleem. Ik slaag er maar niet in om enige consistentie aan de dag te leggen. Vorige week wakker om 6.00u, dit weekend gaan slapen om 1.30u. Ik val dan eerst in slaap in de zetel maar vervolgens kan ik de slaap niet vatten als ik me neerleg. Op mijn rechterzijde slapen is een probleem. Na een half uur houd ik het niet van de pijn in mijn been (een gevoel in mijn onderbeen dat precies tot in het bot gaat). Spartelen als een vis op het droge om van positie te veranderen met zware spasmen tot gevolg. Leuk is anders, ook voor mijn partner. Overdag voelen mijn voeten en onderbenen ijskoud aan (ik verdraag geen kousen, laat staan steunkousen). 's Avonds beginnen mijn voeten te koken binnenin (het voelt aan alsof ik met duizenden naalden tegelijk geprikt word - een symptoom dat nooit meer verdwijnt) hoewel ze langs de buitenkant normaal aanvoelen. Gelukkig was mijn vriendin op post om mij zaterdagnacht een rustgevende, relaxerende voetmassage te geven. Mijn voeten zijn de barometer om mijn staat van vermoeidheid te meten. Opgezwollen, dikwijls tot boven de enkel, rood-roze uitslaan precies of ze hebben tussen een bankschroef gezeten, voorspelt weinig goeds voor het verdere verloop van de dag. Helaas zijn deze dagen talrijker dan de andere. Dit alles geeft uiteraard zijn weerslag op het mentale front. In september mag ik gelukkig terug naar Melsbroek voor een groot onderhoud. De motor, batterij, ontsteking, uitlaat moeten dringend worden nagekeken!

Vannacht als afsluiter nog eens de lussen op één en canvas bekeken. Slecht plan zo bleek. Snotneuzen die nog wachten op hun eerste scheerbeurt gebruiken, misbruiken hun sport en club om het vandaaltje te kunnen uithangen. Onze rosse die het niet aankan, niet in eigen land, niet in het buitenland. Natuurrampen overal en allerhande. Slaapwel!!!