|
Een tijdje geleden, na Roland Garros, heb ik de loftrompet laten schallen voor Rafa Nadal. Nu, een dag na de finale van Wimbledon, doe ik met heel veel plezier hetzelfde voor één van mijn allergrootste sporthelden nl. Roger Federer. Toen hij de fakkel overnam van Pete Sampras, nog een genie met een racket, kon niemand vermoeden dat hij al die grote iconen (Borg, McEnroe, Connors, Laver, Agassi...) zo ver achter zich zou laten. Hij stond als junior samen met Malisse te boek als groot aanstormend talent (Malisse heeft hem ooit geklopt in de Davis Cup), van de één is al lang geen sprake meer, de ander wint op bijna 36-jarige leeftijd zijn achtste Wimbledon. Net zoals Nadal in Parijs zonder setverlies.
Velen hadden hem afgeschreven toen hij zijn nummer 1 op de wereldranglijst verloor. Hij antwoordt met winst in Melbourne en London. Indian Wells is maar een tussendoortje. Voor mij staat hij terug op 1, hij is er eigenlijk nooit weggeweest. Dat de uiterste tegenpool momenteel die positie bezet is met een beetje verbeelding een blaam voor deze mooie sport.
Natuurlijke flair, Zwitserse precisie als was het een Rolex horloge, ongeëvenaarde slagen, een loepzuivere opslag, een aura dat neigt naar arrogantie voor de mensen die het spelletje niet volgen maar in feite het gevolg is van genialiteit, virtuositeit, techniek. Hoe omschrijf je zo iemand? Gekoppeld aan een fantastische wedstrijdmentaliteit (geen Kyrgios-toestanden) maakt het van hem de allergrootste aller tijden.
Dat zo'n kampioen na de zoveelste triomf nederig en dankbaar zijn geluk deelt maakt hem niet alleen groot als sporter maar nog meer als mens!
|
