De trein stopt, zoals altijd aan het eeuwige rode licht. Ik kijk, zoals altijd naar Jess en Jason, het perfecte koppel dat op Blenheim Road 15 woont. Misschien noemen ze ook wel Sara en John, ik zou het niet weten, ik heb ze nog nooit gesproken. De enige reden dat ik überhaupt weet dat ze bestaan is door deze trein het het rode licht. Ze zijn gelukkig, dat zie je als ze op zomerse ochtenden buiten ontbijten of wanneer ze elkaar omhelzen in hun keuken. Ze zijn gelukkig. Ik was gelukkig. Ooit, in diezelfde straat, nummer 23. Ze zijn gelukkig.

Misschien is het omdat ik gek aan het worden ben van de eindeloze treinreisjes zonder doel, maar Jess en Jason zijn een deel geworden van mijn leven, ik heb het gevoel dat ik ze echt ken. In de uren waarin ik op de trein zit te pendelen bedenk ik vaak wat ze aan het doen zouden zijn of wat hun job is of wat hun lievelingseten is. 

Ik wou dat ik de tijd kon terugspoelen. Toen ik nog met Tom woonde langs dit spoor. Ik knijp mijn ogen dicht. Ik wil het huis niet zien. Mijn huis, mijn eerste echte huis, van mij en Tom. Mijn huis waar ik alles koos, van tegels in de badkamer tot de pannen in de keuken. Mijn huis waar de crèmekleurige gordijnen nu pastelroze zijn. Mijn huis dat nu van Anna is.

Ik kan niet wachten tot de terugreis, dan zal ik wijn of misschien wodka aan het drinken zijn. Niet uit de fles of een glas nee, drinken op een weekdag kan natuurlijk niet, nee mijn ik zal de alcohol in mijn beker hebben gegoten en geen ziel die iets merkt. Ik kan niet wachten tot de terugreis.