Dat is de titel van Bloody Dungeon Productions' eerste langspeelfilm. Het idee voor deze film ontstond in dezelfde zaal als waar de première zal plaatsvinden, tijdens een vertoning van Old Boy (Park Chan-Wook 2003). S. had al wat ervaring met filmen achter de kiezen door het maken van enkele kortfilms en een filmopleiding van 2 jaar. Ik had geen tijdrovende hobbies en het idee sprak me zeker aan. Vooral het feit dat we dit samen konden doen. Ik vind een hobby pas mooi als je ze als koppel samen kan beoefenen. Dus we kauwden verder op het verhaal en schreven een script van 17 pagina's lang. Dat is genoeg voor een kortfilm. Want dat was The Walls Have Eyes eerst: een kortfilm.
Maar we konden dit natuurlijk niet alleen. We hadden materiaal nodig, acteurs, iemand die iets van make-up kende... veel helpende handen dus en wanneer je met een klein budget werkt en geen naamsbekendheid hebt leek dit ons een zeer moeilijke opdracht. We wisten dat we het niet in de professionele sector moesten gaan zoeken. Productiehuizen zijn tegenwoordig over het algemeen enkel geïnteresseerd in winst en wij hadden helemaal niet de bedoeling geld te verdienen met deze film. Onze enige bedoeling was kijken of we het zelf ook konden.
Dus gingen we op zoek in het amateurcircuit. Ik schreef alle toneelverenigingen en filmclubs in onze provincie aan met een kleine voorstelling en de boodschap dat we vrijwilligers zochten in de vorm van acteurs, actrices, technici, kortom iedereen die ons op welke manier dan ook zou kunnen helpen.
Ik vreesde dat in onze hedendaagse maatschappij mensen vinden die gratis zouden meewerken een utopie zou blijken, maar ik werd al snel van het tegendeel bewezen. Binnen geen tijd hadden we een prachtig team van vrijwilligers samen kunnen stellen en kon het echte werk beginnen.
Onze eerste draaidag vond plaats op 8 september 2007. Een dag die ik helaas gemist heb omdat ik in het ziekenhuis verbleef om te herstellen van een operatie. Maar de goesting zat er bij iedereen in en er werd met een passie gewerkt die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Toegegeven, organisatorisch was het een kleine ramp. Werken met vrijwilligers is werken met mensen met een fulltime job en betekent dus werken in onze vrije tijd. Maar met een cameraman die in een ziekenhuis werkt (en dus helemaal geen nine-to-five job heeft) en 1 van de actrices die aan de andere kant van het land woont en geen rijbewijs heeft is vragen om agenda-problemen. Maar omdat we nooit een deadline gesteld hebben was dit geen onoverkomelijk probleem. We probeerden allemaal onze agenda's op mekaar af te stemmen en filmden soms door overmacht maandenlang helemaal niet, maar het geloof in het project ging gelukkig niet verloren.
Na het filmen van alle oorspronkelijk geschreven scènes telde het beeldmateriaal op tot maar liefst 9 uur! Gemonteerd resulteerde dit in een film van 40 minuten.. veel te lang voor een kortfilm (die zijn normaal maximum 20 minuten) en uiteraard te kort voor een langspeelfilm. Na een kleine rondvraag binnen het team is er dan beslist om er een langspeelfilm van te maken. Personages werden uitgediept en het verhaal werd uitgebreid. Achteraf bekeken was dit de beste beslissing die we hadden kunnen maken.
Intussen ondergingen wij allemaal onbewust een leerproces. We hebben allemaal voor probleempjes gestaan die typische beginnersfouten waren. En dat sterkt ons alleen maar in onze volgende projecten. We weten nu op voorhand hoe we bepaalde dingen moeten vermijden of op z'n minst toch proberen te vermijden en weten nu ook dat organisatie een hele grote factor speelt in het welslagen van een film.
Alle scènes gefilmd en dan blijf je natuurlijk achter met uren aan beeldmateriaal. S. nam het creatieve heft in handen en begon aan een marathon van zelfstudie van het beste montageprogramma dat ons budget ons toeliet. En hij heeft er werkelijk een klein kunstwerk van gemaakt.
The Walls blijft een low-budget project en zal nooit een kaskraker in Hollywood worden, maar dat is ook helemaal niet onze doelstelling. Wij wouden zien of we zelf een film konden maken en nu weten we dat we het kunnen. En we hebben de smaak te pakken. In de momenten dat The Walls even stil lag bedachten we nieuwe verhalen en die zullen allemaal op beeld gezet worden. Misschien niet morgen en ook nog niet volgende week, maar uiteindelijk zullen ze er komen.
Nu is het bang afwachten tot de première en op de reacties van de buitenwereld. Wij hopen dat hij gesmaakt wordt, maar blijven realistisch en weten dat het goed of slecht vinden van een film volledig subjectief is en van persoonlijke smaak afhangt. Toch hoop ik stilletjes dat het publiek verder kan kijken dan z'n eigen smaak en waarderen wat wij hun brachten in entertainment. Volledig op eigen kracht, budget en passie...
Hoedanook, ik ben enorm trots dat ik deel mocht uitmaken van The Walls Have Eyes en kijk er naar uit om aan het volgende project te beginnen. Elke keer bigger & better en wie weet kunnen we dan ooit van onze hobby ons beroep maken?
