Wanneer je de titel van mijn blog leest is bent u waarschijnlijk verwonderd. Geen nood in de volgend berichten zal je wel meer te weten komen.

Norbert is de naam die ik heb meegekregen toen ik op 26 september 1949 ter wereld kwam in de gemeente Lede, Oost Vlaanderen in België. Wat hij betekend lees je hieronder, maar of mijn vader Maurice en moeder Suzanne iets hebben gezien in deze naam weet ik niet, en of ik schitterde mogelijks. Ik werd als vierde kind in dit gezin geboren twee broers en een zus die me vooraf gingen

Norbert, Norbertus; Norberta. Afgeleid van het Germaanse 'nord', met de vertaling 'noorden', en 'bert' , met de betekenis 'schitterend'. De naam betekent dus: de stralende (schitterende) uit het noorden.

Op 6 juni is er een feestdag ter ere van Norbertus, in de 11de eeuw de stichter der norbertijner orde, ook wel genaamd orde der premonstratenzers.

Ik werd als vierde kind in dit gezin geboren twee broers en een zus die me vooraf gingen, ik alleen van de vier zag het levenlicht in België de andere drie was bij de zuiderburen .

Ondertussen zijn er 57 jaar verlopen, heb zoals alle andere Belgen school gelopen, legerdienst vervult, werk gezocht en gevonden, getrouwd, geen kinderen . Waar ik altijd had op gehoopt .

Maar ja …

Het tij is gekeerd.

Als extrovert persoon ben ik graag in gezelschap en communiceer ik graag met mensen, mijn eerste contact middel met de wereld was de gekende burgerband of in de volksmond CB het 27 MHz baksken waarmee menig gebruiker de gebuurten zonder televisie beelden zette wat achteraf geregulariseerd werd. Had vele contacten over gans de wereld, doch de wetgever besliste dat hieraan een einde moest komen en ik stopte. Maar toch bleef ik in de communicatie en liet mij overhalen om op een lokale radio plaatjes te draaien . Zestien jaar lang iedere zondag boeide ik de luisteraars met een floerse stem als Lutgard Simons , radio was mijn leven maar ook daar komt een einde aan. In tussen tijd had ik ook de internetmicrobe te pakken, surfen , mailen, en alles wat erbij hoort. Tot op heden is deze microbe blijven vreten .

Ondertussen enkele jaren verlopen

Op mijn derde leeftijd werd ik meegesleurd met mijn zus Noella naar de nonnenschool in Lede in de Dreef zoals ze was bekend, ik belande in de derde kleuter klas van zuster Lambertine, die ik me over haar herinner is wanneer ze je aansprak s’morgens had je een tweede wasbeurt, mogelijks door haar vals gebit die soms wanneer ze iemand wilde laten schrikken deze te voorschijn toverde. Of ik weende weet ik nu niet meer maar de zuster weet ik nog droeg een donker brilmontuur waardoor ze vies kon kijken, en ik ze niet zo graag zag niet haar uiterlijk maar wel haar doen . Verder ga ik niet over uitwijden.

Mijn eerste kennismaking met het werkelijke schoolleven in het eerste studiejaar was ook in de dreef juist naast de nonnenschool, de gemeentelijke jongensschool. Bij meester Frans Bruyland, hij leerde ons lezen en ook mooi schrijven rekenen, had een strakke hand wie niet oplette in die tijd kon het nog dat je een oorveeg kreeg bij het babbelen in de klas of niet goed antwoordde op een vraag. Ik herinner mij nog namen van mijn medeleerlingen, Luc Lallemand en Paul Lallemand, Etienne Nieuwland, Norbert De Wolf, Roger Herssens, Norbert Van Nieuwenborgh, Lucien De Cremer, Guy De Smedt, Norbert De Smet, Hubert DeSmet, Jozef Reinard, Jean Pierre Ponnet, Desire De Rick, Eric Pensaert, Herman Bourgois, Etienne Van Overdenborger, en andere die mij niet onmiddellijk te binnen schieten misschien later. Samen zaten we zes jaar bij elkaar, ik herinner mij ook nog namen van de onderwijzers, De Meerleer, Frans Commerman, Roger Segers, Etienne D’Hondt, Eduard Goossens, allen personen die ik nadien heb geapprecieerd voor het ene of het andere. Misschien zullen lezers van dit blog zich herkennen en kunnen me gewoon mailen.

De ene meer dan de andere, maar als ik me dit nog herinner moeten er meer goede dan slechte momenten zijn geweest.

In die jaren volgde ik ook muziekles mijn twee broers en zus hadden ook een muzikale opleiding genoten in de gemeentelijke muziekschool, de muziekleraar was de koster van de Leedse St Martinus kerk Jozef Heiremans die ons notenleer gaf, ik was ook lid van het knapenkoor van de kerk, de zangles was op zaterdag, de Heer Lammo, die verbonden was aan een conservatorium in Mechelen, ontdekte dat mijn zangstem heel goed was om later tenor te zingen. En hij had gelijk ook. Ik kreeg de taak om als voorzanger op te treden tijdens de voorbereiding van de grote communie. Een gans gebeuren. Een nieuw kostuum, schoenen, en een familiefeest niet zoals het er nu aan toegaat met honderd genodigden, neen juist de interne familie.

In de muziekschool kreeg men ook de gelegenheid een instrument te leren bespelen, mijn idee was piano of trompet maar aangezien er voor de leraars genoeg leerlingen waren staken ze me een viool in de hand, wel heel fier maar het leren bespelen liep niet van een leien dakje, weken aan een stuk leren de viool vasthouden de houding met de vioolboog of strijkstok, na enkele maanden zag ik het voor bekeken en leverde alles terug in bij de directeur van de school Aime Schepens, die me een klarinet ter hand stelde, na enige tijd rietjes te hebben kapot gebeten dan geblazen was een instrument bespelen voorbij.

Het einde van de voorbereidende jaren was voorbij en ontving samen met de andere leerlingen verschillende prijsboeken, niet dat ik een primus was meer een middenmoot.

Na te hebben genoten van een prettige vakantie stapte ik over naar de technische school eveneens in Lede, later werd dit omgedoopt tot het St. Maartenscollege.

Ik was gedoemd om een vak te leren, het eerste jaar werd orietatiejaar genoemd, metaalbewerking, houtbewerking, tijdens dit jaar leerden we omgaan met machines om verschillende werkstukken te maken, waarvan ik er later nog van genoot . De verschillende leraars die ik me nog herinner hier zijn, Hubert Grysolle, Eduard Goossens, Coppens en andere.

De volgende schooljaren liep ik in het Vrij technisch instituut van Aalst of VTI die ondertussen ook een naamsverandering zou hebben ondergaan. Daar leerde ik het vak van algemeen machine werker, draaier, frezer, en alle andere metaal dingen. Wat ik na zoveel jaren niet heb verleert en doch nooit het vak te hebben uitgevoerd in het bedrijfsleven.

Wanneer men gaat werken herinnert men zich zo vaak aan de schooltijd die op dat moment een verloren tijd scheen te zijn. Op mijn achttiende varjaardag begon het werkelijke leven gaan werken.

Misschien zullen personen die dit blog lezen mensen kennen ze kunnen gerust per mail contact opnemen via mail

29-03-2007 om 00:00 geschreven door Beirenbalkan

Het zijn zotten die werken ( Juul Kabas) Na de twee en een halve maand vakantie, mocht ik mijn vader naar Brussel om te gaan werken bij de Brusselse trammaatschappij MIVB, mijn verjaardag van 1967 zal ik nooit vergeten want dit was die bewuste dag. Met de trein van 6.45 uur in Lede kwamen we aan in Brussel Zuid, richting Koningslaan stelplaats van de tramrijtuigen . Mijn vader was er werkzaam als ontvanger op de tram of beter kaartjesknipper. Na een kort gesprek met een van de chefs werd ik naar de werkplaats gebracht, kreeg handschoenen, schoenen met stalen tippen en een blauwe overall die al was gedragen, maar genoeg paste . Een van de oudgedienden zou mij aanleren wat er te doen stond. In deze afdeling werden de elektromotoren nagezien en vermaakt, en als eerste baan mocht ik een ganse dag de rotors kuisen tot het koper blonk . Na enige dagen maakte ik ook kennis met de brigadier die de bijnaam “ De Rossen “ droeg, de chef van de afdeling noemde Olivier, het was een mengelmoes van nationaliteiten, zo was er een Spanjaard, Marokkaan en ook andere zonder werkdiscriminatie. In die tijd was roken al verboden in de werkplaats tijdverlies, dus was het richting toilet, waar de rook was te snijden . Voor het middagmaal waren het boterhammen met iedere dag andere toespijs en een kan koffie of thermos. Middagpauze duurde 30 minuten, als beginneling moet je wat horen van die oude mannen. Het grootste gespreksonderwerp was voetbal. De maanden gingen voorbij en op een maandag moest ik naar het bureau van de brigadier, ik kreeg ander werk, tegenover de werkplaats waar ik werkte was ook de stelplaats en de werkplaats waar nieuwe onderstellen en wielen werden geplaatst. Onder begeleiding werd ik daar geïntroduceerd, hier was het niet zo warm maar aangenamer werk . De maanden gingen voorbij en op een dag moest ik me aanmelden op het Klein Kasteeltje voor de drie dagen zoals het in de volksmond werd genoemd. De rekruteringsdagen voor het Belgische leger. Daar werd men gekeurd of men goed was voor de dienst. En ja enkele maanden later ontving ik een kaart om me op 02 mei 1968 was het aan te melden in Kazerne Majoor Blairon in Turnhout . Heel fier trok ik naar het bureau van de werkplaatschef om hem dit te melden. Hij zei me over jaar komt je terug als een echte man. Of dit zo zou zijn kon ik hem een jaar later laten beoordelen.

04-04-2007 om 16:11 geschreven door Beirenbalkan