Ik denk dat ze deel uitmaakt van de gedachtenpolitie.

Er moet toch een manier zijn om uit haar zicht te verdwijnen. 

Ik moest het wel verstoppen zodat de gedachtenpolitie mij zeker niet te pakken zou nemen.

Als ik mij dan eindelijk na zo een lange dag werk begeef in mijn kamer kan ik rustig op dat plekje schrijven in mijn kamer waar geen camera's op gericht zijn. In mijn dagboek schrijf ik allerlei dingen. Zoals bijvoorbeeld het feit dat ik mijn zeer orthodoxe buren graag mijd omdat hun kinderen nogal klikspanen zijn.

En met dit, bedoel ik dit baantje op het Ministerie.

Dit is niet hoe ik ben, ik ben een eerlijk persoon maar door deze baan ben ik verplicht om mensen iets voor te loochenen.

Daarom kies ik ervoor om vanaf vandaag, te breken met het systeem.

Ik ga straks een dagboek gaan kopen in dat kleine winkeltje dat niet gevuld is met telescreens.

Mijn taak is om allerlei documenten, krantenartikels, nieuws op een dergelijke manier te verdraaien zodat al deze documenten kunnen gebruikt worden als bewijs voor wat 'De partij' zegt.