Het operatiekwartier hier beschikt over al het materiaal om een trepanatie uit te voeren op moderne wijze zoals ik reeds heb zien uitvoeren in het Heilig Hart ziekenhuis van Lier tijdens mijn stage. Dit is natuurlijk uiterst positief. Echter minder gunstig, is het feit dat het San Antonio Lorena ziekenhuis, wegens financiele beperkingen, slechts over genoeg materiaal beschikt om een trepanatie tegelijk uit te voeren.

De consequentie hiervan was, was dat een tweede neurochirurg genoodzaakt was de trepanatie die bij de andere patient moest gebeuren, moest realiseren op de dienst intensieve in plaats van op het operatiekwartier.

Gezien de schaarste aan middelen werd de eerste incisie niet gemaakt met een scalpel, maar met een kocher waartussen een stitchcutter was geklemd, maar dat was nog niet het indrukwekkendste van de hele operatie. Het meest imposante was veruit de schedelboring zelf. De schedelboring verrichte de chirurg niet met een automatische boor met een beveiligingssysteem dat voorkomt dat men de hersenvliezen doorboort. Deze boor was al in gebruik op het operatiekwartier door de collega chirurg. De boring werd verwezenlijkt met een manuele trepaanfrees. Zoiets is zelf voor hier uitermate ongewoon. Twee artsen die op dit moment ook op dienst waren hadden uiterst veel plezier in wat hun collega aan het doen was en dreven er de spot mee. Door hun ongeloof haalden ze hun GSM's boven en fotografeerden ze de manuele boring. Deze informatie om maar even te verduidelijken dat zulke zaken zelfs voor hier uiterst ongewoon zijn :D

Momenteel ligt de getrepaneerde patient nog steeds op intensieve, later meer hierover.