Het was een turbulente dag op dienst vandaag. Er had een verkeersongeval plaats gevonden waardoor een van de neurochirurgen een trepanatie diende uit te voeren bij een van de slachtoffers. Nu moest het lukken dat een andere patient een epidurale bloeding had waardoor deze ook een trepanatie moest ondergaan.
Het operatiekwartier hier beschikt over al het materiaal om een trepanatie uit te voeren op moderne wijze zoals ik reeds heb zien uitvoeren in het Heilig Hart ziekenhuis van Lier tijdens mijn stage. Dit is natuurlijk uiterst positief. Echter minder gunstig, is het feit dat het San Antonio Lorena ziekenhuis, wegens financiele beperkingen, slechts over genoeg materiaal beschikt om een trepanatie tegelijk uit te voeren.
De consequentie hiervan was, was dat een tweede neurochirurg genoodzaakt was de trepanatie die bij de andere patient moest gebeuren, moest realiseren op de dienst intensieve in plaats van op het operatiekwartier.
Gezien de schaarste aan middelen werd de eerste incisie niet gemaakt met een scalpel, maar met een kocher waartussen een stitchcutter was geklemd, maar dat was nog niet het indrukwekkendste van de hele operatie. Het meest imposante was veruit de schedelboring zelf. De schedelboring verrichte de chirurg niet met een automatische boor met een beveiligingssysteem dat voorkomt dat men de hersenvliezen doorboort. Deze boor was al in gebruik op het operatiekwartier door de collega chirurg. De boring werd verwezenlijkt met een manuele trepaanfrees. Zoiets is zelf voor hier uitermate ongewoon. Twee artsen die op dit moment ook op dienst waren hadden uiterst veel plezier in wat hun collega aan het doen was en dreven er de spot mee. Door hun ongeloof haalden ze hun GSM's boven en fotografeerden ze de manuele boring. Deze informatie om maar even te verduidelijken dat zulke zaken zelfs voor hier uiterst ongewoon zijn :D
Momenteel ligt de getrepaneerde patient nog steeds op intensieve, later meer hierover.
Het plan was dat ik hier op de spoeddienst stage zou lopen, echter vond het hoofd van de personeelsdienst het een beter idee om mij op de intensive care stage te laten lopen. Na donderdag hier te zijn geland begon ik vrijdag aan mijn eerste stagedag op de dienst UCI, unidad de cuidados intensivos, wat bij ons dus de intesive care zou zijn. In plaats van hier te fungeren als hulpverlener werd ik voor eventjes zelf "patiënt". We zitten hier namelijk op een hoogte van 3300 meter wat maakt dat de lucht hier nogal ijl is. Ik had een saturatie van 88% met barstende hoofdpijn als gevolg waardoor de afdelingsarts besloot mij aan de zuurstof te leggen. Mijn eerste shift was dus niet meteen het grootste succes.
Mijn dag ziet er als volgt uit: ik sta om 5 uur op en neem vervolgens om 5:45 de bus naar het ziekenhuis om om 7.00 aan mijn dienst te beginnen.
Ik vind het uiterst aangenaam om met het verplegende personeel samen te werken. De opleiding tot verpleegkundige in Peru is een 5 jaar durende universitaire studie, verpleegsters worden hier dan ook aangesproken met hun beroepstitel, namelijk: licenciada, wat licentiaat betekent. Desondanks is het een slecht betaalde job en dien je hier als verpleegkundige elke dag shiften van 12 uur te doen zonder hiervoor een compensatie uitbetaald te krijgen. Het gaat zelfs nog verder, soms is de dienstregeling zo verdeeld dat je van 7.00 tot 13.00 werkt om vervolgens even naar huis te gaan en om dan weer die zelfde dag nog om 19.00u aan een shift van 12 uur te beginnen tot 7.00 uur de volgende dag. Met andere woorden, soms moet er op 24 uur 18 uur gewerkt worden. U hebt het goed gelezen op 24 uur, 18 te presteren werkuren zonder enige financiële compensatie. Desalniettemin zijn de verpleegsters uiterst toegewijd en vrolijk, alles gebeurt hier met een glimlach.
Het was een turbulente dag op dienst vandaag. Er had een verkeersongeval plaats gevonden waardoor een van de neurochirurgen een trepanatie diende uit te voeren bij een van de slachtoffers. Nu moest het lukken dat een andere patient een epidurale bloeding had waardoor deze ook een trepanatie moest ondergaan. 
