De B.U.B. is sterk bezig. In verschillende steden (Leuven, Tienen, Brussel, Antwerpen, Hasselt.) vervoegen jonge mensen ons en trekken ze de straat op om onze boodschap over te brengen. Tijdens de campagnedag gisteren in Antwerpen werden duizenden pamfletten uitgedeeld en werd er met de mensen over hun problemen, vragen en bedenkingen gesproken. Een jong, verfrissend alternatief is nodig. Onze partij kan dit bieden.Natuurlijk, er is nog een lange weg te gaan, maar wat we zeggen spreekt steeds meer en meer mensen aan. Het is goed wanneer velen zich scharen rond een positief, verenigend project teneinde het negativisme en de verzuring tegen te gaan.
Op 5 mei is er bovendien een uitspraak van het Arbitragehof wat de kiesdrempel en de geforceerd ééntalige lijsten in Brussel betreft. Dat is een klacht die door de het grondwettelijk hof, door toedoen van onze partij, aanhangig gemaakt werd. Wist U dat er in Brussel 3 (!) lijsten moeten worden ingediend? Twee (NL-FR) voor de Brusselse Raad en één voor de Vlaamse Raad. Zodoende moet men, indien men voor de regionale verkiezingen in héél Brabant wil opkomen, liefst 5 lijsten indienen. Normaal zou, volgens het systeem van provinciale kieskringen één kring volstaan. De hereniging van Brabant blijft voor ons een prioriteit.
De B.U.B. komt van erg ver. In juli 2002 waren we met een handvol mensen, ondertussen zijn we met honderden. In mei 2003 behaalden we meer dan 10.000 stemmen, en, we durven hier zonder valse bescheidenheid schrijven dat we dat aantal zeer gevoelig willen verhogen dit jaar. Met uw steun natuurlijk. Elke stem die naar de B.U.B. gaat, is een stem die het moment waarop we een verkozene zullen hebben dichterbij brengt. Dat moment ligt niet eens meer zover af. Het zou trouwens niet meer dan normaal zijn dat een Belgischgezinde partij, eindelijk, in het Parlement of in één van de regionale raden vertegenwoordigd is. Het probleem immers in ons land is niet in de eerste plaats dat er autonomisten, confederalisten, regionalisten of separatisten zijn. Het probleem is, beter was, dat er aan de burger geen alternatief geboden werd. Dat alternatief is nu geen wensdroom meer, het bestaat en het leeft. Op 13 juni, ondanks het feit dat het reeds de 2e verkiezing in één jaar tijd betreft, willen we niet alleen meedoen, maar er stààn. Onze partij gaat in stijgende lijn, op 13 juni a.s. kan u het verschil maken.
Editoriaal 22-03-2004
De afwezigen hebben ongelijk
Het is niet makkelijk om als jonge partij op twee jaar tijd tweemaal aan de verkiezingen deel te nemen. Ondanks alles doet de B.U.B. het toch maar weer. Andere partijen die er vorige keer wél bijwaren, en wier financiële middelen zoveel groter zijn dan de onze, doen het niét. Want wat lezen we bijvoorbeeld bij het Liberaal Appel? In zijn gelegenheidstoespraak (te Schoten) onderstreepte Liberaal Appel-voorzitter Ward Beysen, dat door de invoering van de kiesdrempel van 5%, het handhaven van een grote, provinciale kiesomschrijving en het gebrek aan financiële middelen, het voor een kleine, onafhankelijke partij als het Liberaal Appel het onmogelijk wordt om deel te nemen aan de eerstvolgende verkiezingen. Onmogelijk bestaat niet. Wij zijn ons daarvan ten volle bewust. Het feit dat niettegenstaande dit gegeven een partij als het Liberaal Appel, dat toch geregeld in de media is gekomen (denken we maar aan het Comité tegen vreemdelingenstemrecht) niet meedoet, toont maar aan dat wij op de goede weg zijn. De B.U.B. heeft zich trouwens nooit tegen de provinciale kiesomschrijvingen verzet. Integendeel. Niet alleen stemmen zij overeen met sociologische (en economische) realiteiten, zoals die in ons programma zijn opgenomen, eveneens is het beter dat politici zich moeten bewijzen in een groter territorium. De afwezigen hebben ongelijk en moeten niet te hoog van de toren blazen. Het is inderdaad veel eenvoudiger om kritiek te geven op de regering en aan de kant te blijven staan dan daadwerkelijk de weg te kiezen van de actieve participatie aan het politieke leven. Is het u trouwens ook opgevallen dat alle partijen hun pijlen richten op de federale regering (en niet op de Vlaamse executie van B. Somers)? Dit toont nog maar eens aan waar het échte zwaartepunt van de macht ligt. Het ging toch om regionale verkiezingen? Bovendien stelt het impliciet wat wij altijd gezegd hebben: dat dit land kampt met een inflatie aan regeringen en parlementen, die eigenlijk nergens toe dienen. Zwitserland, toch vaak als een model aangehaald, heeft 7 ministers, wij 60. Het is goed daaraan te herinneren. Deze politici, die vaak klagen over de diefstal die de transfers wel zijn, stellen nooit de situatie die ze zelf gecreërd hebben in vraag. Wie durft te betwisten dat dit alles te veel kost? Voor wanneer een debat dààrover? Deze verkiezingen zouden in feite moeten gaan over het nut van deze verkiezingen. Dat en niets anders is het echte probleem in België: politici die zichzelf aanbidden in tv-programmas en het hebben over de noodzaak van interculturaliteit en verdraagzaamheid, maar wel steeds opnieuw meer bevoegdheden voor énkel Vlamingen of énkel Walen blijven opeisen. Voordelen voor het eigen-volk-eerst dus. Wat het verschil is tussen deze stellingen en die van het Vlaams Blok, daar hebben we het raden naar. Het feit dat het mogelijk is een partij te stichten die Belgischgezind is en meedoet aan de verkiezingen, een beweging die een nieuw élan wil geven aan onze verstarde politiek, bewijst wat we eerder zegden: dat de afwezigen ongelijk hebben. Wij doen gewoon door.
Editoriaal 03-12-2003
Federalisme is anti-Belgisch
België is grondwettelijk (art. 1) een staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten. Gemeenschappen zijn bevoegd voor persoonsgebonden materies, gewesten voor plaatsgebonden. België is als dusdanig een vereniging van gewesten, die op taalbasis zijn afgebakend. Behalve te Brussel, dat officieel tweetalig is. Deze gewesten beschikken over een eigen parlement en regering. Gezien de ontwikkeling van de gewesten, van het centrum uit, sinds 1970, kan men spreken van een centrifugaal of middelpuntvliedend patroon. Dit betekent dat de 3 Gewesten (het Vlaamse, het Waalse en Brussel) steeds meer bevoegdheden krijgen, en het Belgische steeds minder. De partijen zijn bovendien sinds eind jaren '60 op taalbasis gesplitst. De Belgische regio's hebben vandaag een eigen parlement, regering, eigen partijen, eigen zenders die ook de regio's als natiestaten behandelen. Slechts de Sociale Zekerheid, Justitie (minus jeugdsanctierecht), Politie en Defensie zijn nog volledig federaal. Het federaliseringsproces heeft er met andere woorden voor gezorgd dat de Staat in een diepe crisis zit. Wie dat ontkent sluit de ogen voor de realiteit. Slechts door de burgerzin van een aantal bekwame politici wordt België vandaag in stand gehouden.
We kunnen en mogen derhalve het Belgisch ("uniek" waar men zo graag mee pronkt) federalisme niet vergelijken met het federalisme in Duitsland of Canada, waarin de deelentiteiten hebben gekozen om samen te werken (=centrifugaal of middelpuntzoekend). Het Belgisch federalisme is onecht en is door nationalisten ontworpen om:
1.. De scheiding der geesten op taalbasis volledig te voltrekken 2.. De eigen regio territoriaal af te bakenen en instellingen te geven 3.. Vervolgens vanuit een dynamiek van die instellingen de eigen regio tot een mininatiestaat uit te bouwen 4.. Tenslotte de twee "subnaties" Vlaanderen en Wallonië te scheiden en autonoom hun weg te laten gaan
De dynamiek die vanuit de regionale instellingen uitgaat is enorm sterk, omdat er op politiek vlak eenvoudigweg geen Belgische consensus meer bestaat. Dat is het gevolg van de splitsing van de partijen, verkeerde beeldvorming over de andere kant van de taalgrens, nationalistische opjutterij enz.
Velen noemen zich vandaag progressief Belgischgezind en zien in Brussel een kans om een "tweetalig intercultureel" Gewest uit te bouwen. Vaak met goede bedoelingen. Ze dwalen echter. In de casus van een scheiding zal Brussel kiezen voor het financieel rijkere noorden. Het heilzame (.) Brusselse Gewest bewees trouwens op tragische wijze haar nut in het bedrijfsongeval bij Marly.
Voor nationalisten is Brussel trouwens geen serieuze speler omdat Brussel niet samenvalt met een taal, en dus niet met een volk (bij ons bakenen nationalisten een volk op taalbasis af).
Wat stuitend is, is dat de (Vlaams)-nationalisten steeds opnieuw voordoen alsof ze nederlaag na nederlaag lijden. Zo werd tijdens de staatshervorming van 2001 geklaagd dat er geld ging naar het Franstalig onderwijs. In ruil kleeg het Vlaams Gewest echter buitenlandse handel, toezicht over de provincies en gemeenten, landbouw en ontwikkelingssamenwerking (dat laatste wordt voorlopig nog tegengehouden). Wat een nederlaag. Waarom noemt men dit dan een "nederlaag"? De reden is erg simpel: Om de geesten nog meer op te hitsen om tot nog meer "nederlagen" te komen.
Interessant om weten is wel dat de feitelijke Vlaamse Beweging
1.. Steeds meer radicaliseert 2.. Steeds minder aanhang heeft (kiesuitslag N-VA, Ijzerbedevaart) 3.. In alle partijen stevig verankerd zit Tenslotte wordt het allerminst gesteund door de bevolking, iets wat trouwens ongeveer alle nationalisten toegeven. De Belgen staan dus eind 2003 voor de keuze voor België, en dus voor het herstel van het échte, unitaire België of voor federalisme dat - gezien zijn aard- logisch leidt tot separatisme en -misschien- tenslotte tot onafhankelijkheid (finis Belgiae).
Om de Belgische crisis boven te komen, en we zullen ze bovenkomen, moeten we derhalve voor eens en altijd bréken met het onzalig federalisme.
Nieuws of toch eigenlijk niet : het Vlaams Blok wordt de 2e grootste partij in het Vlaams Gewest volgens de opiniepeiling van " La Libre Belgique ". De relatieve onverschilligheid waarmee dit bericht vernomen wordt stemt tot nadenken. Het bewijst dat het Vlaams Blok een " eerbare " partij is geworden, althans voor sommigen. Een partij waar je tegen je kapper van kan zeggen dat je erop gaat stemmen. Laten we voor alle duidelijkheid nog eens stellen wààr het Vlaams Blok nu precies voor staat : 1) Het Vlaams Blok wil België vernietigen. Een stem voor het Vlaams Blok is een stem voor een onafhankelijk Vlaanderen (met Brussel). Dit is het belangrijkste punt van het Vlaams Blok. 2) Het Vlaams Blok wil bijgevolg ook de (Belgische) monarchie vervangen door een (Vlaamse) republiek. 3) Het Vlaams Blok is een ultra-conservatieve partij die abortus opnieuw in het strafrecht wil zetten, samenlevingscontracten van mensen met dezelfde geaardheid wil verbieden, druggebruik en criminaliteit op een uiterst repressieve manier wil aanpakken enz. Het Vlaams Blok wil de rechtsstaat vervangen door een " polizeistaat ". 4) Het Vlaams Blok kant zich tegen allochtonen. Dit is geen loze stelling. De voorbije 25 jaar heeft het Vlaams Blok voortdurend beweerd te strijden tegen de " multiraciale ", " multiculturele ", " interculturele " enz. samenleving. Het Vlaams Blok wenst geen aanpassing van vreemdelingen, maar wel een aangepaste terugkeer. De vreemdeling, meer bepaald de moslim, valt voor deze partij samen met het kwaad. Stickers met daarop " Vlaamse buurt, veilige buurt " zijn bezwaarlijk genuanceerd te noemen en spreken boekdelen. 5) Het Vlaams Blok is anti-Europees. Het wenst géén supranationale samenwerkingsorganen, zoals de huidige E.U., omdat deze niet passen bij de " volkse " realiteit. Het Vlaams Blok wenst een " verenigd " Europa van volkomen soevereine lidstaten. 6) Het Vlaams Blok is ingebed in een traditie van radicaal-rechts, waar van 1920 tot nu een rode lijn door loopt. Zij zijn de erfgenamen van één der meest moorddadige regimes uit de geschiedenis (nazi-Duitsland). Zij zijn pleitbezorgers van de nog levende collaborateurs van WO II. Zij verheerlijken en herdenken collaborateurs zoals S. Declerq en A. Borms. Elke extremistisch-rechtse organisatie in België heeft banden met het VB. 7) De individuen zijn voor het VB ondergeschikt aan de almachtige Staat, zoals Koen Dillen (lijstduwer Antwerpen '03) eens zegde : " autoritair, waar recht en orde heerst ". Deze individuen zijn ingedeeld in volksgenoten, volksverraders en onvolksen (allochtonen). 8) Het Vlaams Blok is een antiparlementaire partij. Zoals Karel Dillen zegde : " in het parlement, niet van het parlement ". Het VB wenst de parlementaire democratie te vernietigen. Het VB bedient zich in deze van antiparlementaire middelen zoals obscure inlichtingendiensten (kosmos). 9) Het VB creërt een vals vijandbeeld door de verbinding van 4 gegevens : België (de regering) als antivlaamse dictatuur, " De Walen ", links en de moslims. Deze worden voortdurend herhaald en met elkaar in verband gebracht. Nuance is uit den boze. Wij zullen hier niet verder ingaan op het feit waarom mensen op het VB stemmen. Iedereen is vrij om te doen wat hij of zij wil. Maar het is goed om na te denken wat men in huis haalt. Nu kan en mag het immers nog
Editoriaal 22-03-2004
De afwezigen hebben ongelijk
Het is niet makkelijk om als jonge partij op twee jaar tijd tweemaal aan de verkiezingen deel te nemen. Ondanks alles doet de B.U.B. het toch maar weer. Andere partijen die er vorige keer wél bijwaren, en wier financiële middelen zoveel groter zijn dan de onze, doen het niét. Want wat lezen we bijvoorbeeld bij het Liberaal Appel? In zijn gelegenheidstoespraak (te Schoten) onderstreepte Liberaal Appel-voorzitter Ward Beysen, dat door de invoering van de kiesdrempel van 5%, het handhaven van een grote, provinciale kiesomschrijving en het gebrek aan financiële middelen, het voor een kleine, onafhankelijke partij als het Liberaal Appel het onmogelijk wordt om deel te nemen aan de eerstvolgende verkiezingen. Onmogelijk bestaat niet. Wij zijn ons daarvan ten volle bewust. Het feit dat niettegenstaande dit gegeven een partij als het Liberaal Appel, dat toch geregeld in de media is gekomen (denken we maar aan het Comité tegen vreemdelingenstemrecht) niet meedoet, toont maar aan dat wij op de goede weg zijn. De B.U.B. heeft zich trouwens nooit tegen de provinciale kiesomschrijvingen verzet. Integendeel. Niet alleen stemmen zij overeen met sociologische (en economische) realiteiten, zoals die in ons programma zijn opgenomen, eveneens is het beter dat politici zich moeten bewijzen in een groter territorium. De afwezigen hebben ongelijk en moeten niet te hoog van de toren blazen. Het is inderdaad veel eenvoudiger om kritiek te geven op de regering en aan de kant te blijven staan dan daadwerkelijk de weg te kiezen van de actieve participatie aan het politieke leven. Is het u trouwens ook opgevallen dat alle partijen hun pijlen richten op de federale regering (en niet op de Vlaamse executie van B. Somers)? Dit toont nog maar eens aan waar het échte zwaartepunt van de macht ligt. Het ging toch om regionale verkiezingen? Bovendien stelt het impliciet wat wij altijd gezegd hebben: dat dit land kampt met een inflatie aan regeringen en parlementen, die eigenlijk nergens toe dienen. Zwitserland, toch vaak als een model aangehaald, heeft 7 ministers, wij 60. Het is goed daaraan te herinneren. Deze politici, die vaak klagen over de diefstal die de transfers wel zijn, stellen nooit de situatie die ze zelf gecreërd hebben in vraag. Wie durft te betwisten dat dit alles te veel kost? Voor wanneer een debat dààrover? Deze verkiezingen zouden in feite moeten gaan over het nut van deze verkiezingen. Dat en niets anders is het echte probleem in België: politici die zichzelf aanbidden in tv-programmas en het hebben over de noodzaak van interculturaliteit en verdraagzaamheid, maar wel steeds opnieuw meer bevoegdheden voor énkel Vlamingen of énkel Walen blijven opeisen. Voordelen voor het eigen-volk-eerst dus. Wat het verschil is tussen deze stellingen en die van het Vlaams Blok, daar hebben we het raden naar. Het feit dat het mogelijk is een partij te stichten die Belgischgezind is en meedoet aan de verkiezingen, een beweging die een nieuw élan wil geven aan onze verstarde politiek, bewijst wat we eerder zegden: dat de afwezigen ongelijk hebben. Wij doen gewoon door.
Editoriaal 03-12-2003
Federalisme is anti-Belgisch
België is grondwettelijk (art. 1) een staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten. Gemeenschappen zijn bevoegd voor persoonsgebonden materies, gewesten voor plaatsgebonden. België is als dusdanig een vereniging van gewesten, die op taalbasis zijn afgebakend. Behalve te Brussel, dat officieel tweetalig is. Deze gewesten beschikken over een eigen parlement en regering. Gezien de ontwikkeling van de gewesten, van het centrum uit, sinds 1970, kan men spreken van een centrifugaal of middelpuntvliedend patroon. Dit betekent dat de 3 Gewesten (het Vlaamse, het Waalse en Brussel) steeds meer bevoegdheden krijgen, en het Belgische steeds minder. De partijen zijn bovendien sinds eind jaren '60 op taalbasis gesplitst. De Belgische regio's hebben vandaag een eigen parlement, regering, eigen partijen, eigen zenders die ook de regio's als natiestaten behandelen. Slechts de Sociale Zekerheid, Justitie (minus jeugdsanctierecht), Politie en Defensie zijn nog volledig federaal. Het federaliseringsproces heeft er met andere woorden voor gezorgd dat de Staat in een diepe crisis zit. Wie dat ontkent sluit de ogen voor de realiteit. Slechts door de burgerzin van een aantal bekwame politici wordt België vandaag in stand gehouden.
We kunnen en mogen derhalve het Belgisch ("uniek" waar men zo graag mee pronkt) federalisme niet vergelijken met het federalisme in Duitsland of Canada, waarin de deelentiteiten hebben gekozen om samen te werken (=centrifugaal of middelpuntzoekend). Het Belgisch federalisme is onecht en is door nationalisten ontworpen om:
1.. De scheiding der geesten op taalbasis volledig te voltrekken 2.. De eigen regio territoriaal af te bakenen en instellingen te geven 3.. Vervolgens vanuit een dynamiek van die instellingen de eigen regio tot een mininatiestaat uit te bouwen 4.. Tenslotte de twee "subnaties" Vlaanderen en Wallonië te scheiden en autonoom hun weg te laten gaan
De dynamiek die vanuit de regionale instellingen uitgaat is enorm sterk, omdat er op politiek vlak eenvoudigweg geen Belgische consensus meer bestaat. Dat is het gevolg van de splitsing van de partijen, verkeerde beeldvorming over de andere kant van de taalgrens, nationalistische opjutterij enz.
Velen noemen zich vandaag progressief Belgischgezind en zien in Brussel een kans om een "tweetalig intercultureel" Gewest uit te bouwen. Vaak met goede bedoelingen. Ze dwalen echter. In de casus van een scheiding zal Brussel kiezen voor het financieel rijkere noorden. Het heilzame (.) Brusselse Gewest bewees trouwens op tragische wijze haar nut in het bedrijfsongeval bij Marly.
Voor nationalisten is Brussel trouwens geen serieuze speler omdat Brussel niet samenvalt met een taal, en dus niet met een volk (bij ons bakenen nationalisten een volk op taalbasis af).
Wat stuitend is, is dat de (Vlaams)-nationalisten steeds opnieuw voordoen alsof ze nederlaag na nederlaag lijden. Zo werd tijdens de staatshervorming van 2001 geklaagd dat er geld ging naar het Franstalig onderwijs. In ruil kleeg het Vlaams Gewest echter buitenlandse handel, toezicht over de provincies en gemeenten, landbouw en ontwikkelingssamenwerking (dat laatste wordt voorlopig nog tegengehouden). Wat een nederlaag. Waarom noemt men dit dan een "nederlaag"? De reden is erg simpel: Om de geesten nog meer op te hitsen om tot nog meer "nederlagen" te komen.
Interessant om weten is wel dat de feitelijke Vlaamse Beweging
1.. Steeds meer radicaliseert 2.. Steeds minder aanhang heeft (kiesuitslag N-VA, Ijzerbedevaart) 3.. In alle partijen stevig verankerd zit Tenslotte wordt het allerminst gesteund door de bevolking, iets wat trouwens ongeveer alle nationalisten toegeven. De Belgen staan dus eind 2003 voor de keuze voor België, en dus voor het herstel van het échte, unitaire België of voor federalisme dat - gezien zijn aard- logisch leidt tot separatisme en -misschien- tenslotte tot onafhankelijkheid (finis Belgiae).
Om de Belgische crisis boven te komen, en we zullen ze bovenkomen, moeten we derhalve voor eens en altijd bréken met het onzalig federalisme.
Editoriaal 31-03-2004
Om over te denken
Nieuws of toch eigenlijk niet : het Vlaams Blok wordt de 2e grootste partij in het Vlaams Gewest volgens de opiniepeiling van " La Libre Belgique ". De relatieve onverschilligheid waarmee dit bericht vernomen wordt stemt tot nadenken. Het bewijst dat het Vlaams Blok een " eerbare " partij is geworden, althans voor sommigen. Een partij waar je tegen je kapper van kan zeggen dat je erop gaat stemmen. Laten we voor alle duidelijkheid nog eens stellen wààr het Vlaams Blok nu precies voor staat : 1) Het Vlaams Blok wil België vernietigen. Een stem voor het Vlaams Blok is een stem voor een onafhankelijk Vlaanderen (met Brussel). Dit is het belangrijkste punt van het Vlaams Blok. 2) Het Vlaams Blok wil bijgevolg ook de (Belgische) monarchie vervangen door een (Vlaamse) republiek. 3) Het Vlaams Blok is een ultra-conservatieve partij die abortus opnieuw in het strafrecht wil zetten, samenlevingscontracten van mensen met dezelfde geaardheid wil verbieden, druggebruik en criminaliteit op een uiterst repressieve manier wil aanpakken enz. Het Vlaams Blok wil de rechtsstaat vervangen door een " polizeistaat ". 4) Het Vlaams Blok kant zich tegen allochtonen. Dit is geen loze stelling. De voorbije 25 jaar heeft het Vlaams Blok voortdurend beweerd te strijden tegen de " multiraciale ", " multiculturele ", " interculturele " enz. samenleving. Het Vlaams Blok wenst geen aanpassing van vreemdelingen, maar wel een aangepaste terugkeer. De vreemdeling, meer bepaald de moslim, valt voor deze partij samen met het kwaad. Stickers met daarop " Vlaamse buurt, veilige buurt " zijn bezwaarlijk genuanceerd te noemen en spreken boekdelen. 5) Het Vlaams Blok is anti-Europees. Het wenst géén supranationale samenwerkingsorganen, zoals de huidige E.U., omdat deze niet passen bij de " volkse " realiteit. Het Vlaams Blok wenst een " verenigd " Europa van volkomen soevereine lidstaten. 6) Het Vlaams Blok is ingebed in een traditie van radicaal-rechts, waar van 1920 tot nu een rode lijn door loopt. Zij zijn de erfgenamen van één der meest moorddadige regimes uit de geschiedenis (nazi-Duitsland). Zij zijn pleitbezorgers van de nog levende collaborateurs van WO II. Zij verheerlijken en herdenken collaborateurs zoals S. Declerq en A. Borms. Elke extremistisch-rechtse organisatie in België heeft banden met het VB. 7) De individuen zijn voor het VB ondergeschikt aan de almachtige Staat, zoals Koen Dillen (lijstduwer Antwerpen '03) eens zegde : " autoritair, waar recht en orde heerst ". Deze individuen zijn ingedeeld in volksgenoten, volksverraders en onvolksen (allochtonen). 8) Het Vlaams Blok is een antiparlementaire partij. Zoals Karel Dillen zegde : " in het parlement, niet van het parlement ". Het VB wenst de parlementaire democratie te vernietigen. Het VB bedient zich in deze van antiparlementaire middelen zoals obscure inlichtingendiensten (kosmos). 9) Het VB creërt een vals vijandbeeld door de verbinding van 4 gegevens : België (de regering) als antivlaamse dictatuur, " De Walen ", links en de moslims. Deze worden voortdurend herhaald en met elkaar in verband gebracht. Nuance is uit den boze. Wij zullen hier niet verder ingaan op het feit waarom mensen op het VB stemmen. Iedereen is vrij om te doen wat hij of zij wil. Maar het is goed om na te denken wat men in huis haalt. Nu kan en mag het immers nog
Editoriaal 22-03-2004
De afwezigen hebben ongelijk
Het is niet makkelijk om als jonge partij op twee jaar tijd tweemaal aan de verkiezingen deel te nemen. Ondanks alles doet de B.U.B. het toch maar weer. Andere partijen die er vorige keer wél bijwaren, en wier financiële middelen zoveel groter zijn dan de onze, doen het niét. Want wat lezen we bijvoorbeeld bij het Liberaal Appel? In zijn gelegenheidstoespraak (te Schoten) onderstreepte Liberaal Appel-voorzitter Ward Beysen, dat door de invoering van de kiesdrempel van 5%, het handhaven van een grote, provinciale kiesomschrijving en het gebrek aan financiële middelen, het voor een kleine, onafhankelijke partij als het Liberaal Appel het onmogelijk wordt om deel te nemen aan de eerstvolgende verkiezingen. Onmogelijk bestaat niet. Wij zijn ons daarvan ten volle bewust. Het feit dat niettegenstaande dit gegeven een partij als het Liberaal Appel, dat toch geregeld in de media is gekomen (denken we maar aan het Comité tegen vreemdelingenstemrecht) niet meedoet, toont maar aan dat wij op de goede weg zijn. De B.U.B. heeft zich trouwens nooit tegen de provinciale kiesomschrijvingen verzet. Integendeel. Niet alleen stemmen zij overeen met sociologische (en economische) realiteiten, zoals die in ons programma zijn opgenomen, eveneens is het beter dat politici zich moeten bewijzen in een groter territorium. De afwezigen hebben ongelijk en moeten niet te hoog van de toren blazen. Het is inderdaad veel eenvoudiger om kritiek te geven op de regering en aan de kant te blijven staan dan daadwerkelijk de weg te kiezen van de actieve participatie aan het politieke leven. Is het u trouwens ook opgevallen dat alle partijen hun pijlen richten op de federale regering (en niet op de Vlaamse executie van B. Somers)? Dit toont nog maar eens aan waar het échte zwaartepunt van de macht ligt. Het ging toch om regionale verkiezingen? Bovendien stelt het impliciet wat wij altijd gezegd hebben: dat dit land kampt met een inflatie aan regeringen en parlementen, die eigenlijk nergens toe dienen. Zwitserland, toch vaak als een model aangehaald, heeft 7 ministers, wij 60. Het is goed daaraan te herinneren. Deze politici, die vaak klagen over de diefstal die de transfers wel zijn, stellen nooit de situatie die ze zelf gecreërd hebben in vraag. Wie durft te betwisten dat dit alles te veel kost? Voor wanneer een debat dààrover? Deze verkiezingen zouden in feite moeten gaan over het nut van deze verkiezingen. Dat en niets anders is het echte probleem in België: politici die zichzelf aanbidden in tv-programmas en het hebben over de noodzaak van interculturaliteit en verdraagzaamheid, maar wel steeds opnieuw meer bevoegdheden voor énkel Vlamingen of énkel Walen blijven opeisen. Voordelen voor het eigen-volk-eerst dus. Wat het verschil is tussen deze stellingen en die van het Vlaams Blok, daar hebben we het raden naar. Het feit dat het mogelijk is een partij te stichten die Belgischgezind is en meedoet aan de verkiezingen, een beweging die een nieuw élan wil geven aan onze verstarde politiek, bewijst wat we eerder zegden: dat de afwezigen ongelijk hebben. Wij doen gewoon door.
Editoriaal 03-12-2003
Federalisme is anti-Belgisch
België is grondwettelijk (art. 1) een staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten. Gemeenschappen zijn bevoegd voor persoonsgebonden materies, gewesten voor plaatsgebonden. België is als dusdanig een vereniging van gewesten, die op taalbasis zijn afgebakend. Behalve te Brussel, dat officieel tweetalig is. Deze gewesten beschikken over een eigen parlement en regering. Gezien de ontwikkeling van de gewesten, van het centrum uit, sinds 1970, kan men spreken van een centrifugaal of middelpuntvliedend patroon. Dit betekent dat de 3 Gewesten (het Vlaamse, het Waalse en Brussel) steeds meer bevoegdheden krijgen, en het Belgische steeds minder. De partijen zijn bovendien sinds eind jaren '60 op taalbasis gesplitst. De Belgische regio's hebben vandaag een eigen parlement, regering, eigen partijen, eigen zenders die ook de regio's als natiestaten behandelen. Slechts de Sociale Zekerheid, Justitie (minus jeugdsanctierecht), Politie en Defensie zijn nog volledig federaal. Het federaliseringsproces heeft er met andere woorden voor gezorgd dat de Staat in een diepe crisis zit. Wie dat ontkent sluit de ogen voor de realiteit. Slechts door de burgerzin van een aantal bekwame politici wordt België vandaag in stand gehouden.
We kunnen en mogen derhalve het Belgisch ("uniek" waar men zo graag mee pronkt) federalisme niet vergelijken met het federalisme in Duitsland of Canada, waarin de deelentiteiten hebben gekozen om samen te werken (=centrifugaal of middelpuntzoekend). Het Belgisch federalisme is onecht en is door nationalisten ontworpen om:
1.. De scheiding der geesten op taalbasis volledig te voltrekken 2.. De eigen regio territoriaal af te bakenen en instellingen te geven 3.. Vervolgens vanuit een dynamiek van die instellingen de eigen regio tot een mininatiestaat uit te bouwen 4.. Tenslotte de twee "subnaties" Vlaanderen en Wallonië te scheiden en autonoom hun weg te laten gaan
De dynamiek die vanuit de regionale instellingen uitgaat is enorm sterk, omdat er op politiek vlak eenvoudigweg geen Belgische consensus meer bestaat. Dat is het gevolg van de splitsing van de partijen, verkeerde beeldvorming over de andere kant van de taalgrens, nationalistische opjutterij enz.
Velen noemen zich vandaag progressief Belgischgezind en zien in Brussel een kans om een "tweetalig intercultureel" Gewest uit te bouwen. Vaak met goede bedoelingen. Ze dwalen echter. In de casus van een scheiding zal Brussel kiezen voor het financieel rijkere noorden. Het heilzame (.) Brusselse Gewest bewees trouwens op tragische wijze haar nut in het bedrijfsongeval bij Marly.
Voor nationalisten is Brussel trouwens geen serieuze speler omdat Brussel niet samenvalt met een taal, en dus niet met een volk (bij ons bakenen nationalisten een volk op taalbasis af).
Wat stuitend is, is dat de (Vlaams)-nationalisten steeds opnieuw voordoen alsof ze nederlaag na nederlaag lijden. Zo werd tijdens de staatshervorming van 2001 geklaagd dat er geld ging naar het Franstalig onderwijs. In ruil kleeg het Vlaams Gewest echter buitenlandse handel, toezicht over de provincies en gemeenten, landbouw en ontwikkelingssamenwerking (dat laatste wordt voorlopig nog tegengehouden). Wat een nederlaag. Waarom noemt men dit dan een "nederlaag"? De reden is erg simpel: Om de geesten nog meer op te hitsen om tot nog meer "nederlagen" te komen.
Interessant om weten is wel dat de feitelijke Vlaamse Beweging
1.. Steeds meer radicaliseert 2.. Steeds minder aanhang heeft (kiesuitslag N-VA, Ijzerbedevaart) 3.. In alle partijen stevig verankerd zit Tenslotte wordt het allerminst gesteund door de bevolking, iets wat trouwens ongeveer alle nationalisten toegeven. De Belgen staan dus eind 2003 voor de keuze voor België, en dus voor het herstel van het échte, unitaire België of voor federalisme dat - gezien zijn aard- logisch leidt tot separatisme en -misschien- tenslotte tot onafhankelijkheid (finis Belgiae).
Om de Belgische crisis boven te komen, en we zullen ze bovenkomen, moeten we derhalve voor eens en altijd bréken met het onzalig federalisme.
In het discours over België moeten we af en toe proberen af te stappen van de argumenten pro (of contra) de staat. Waar het in essentie om gaat is de democratie. België is vandaag een federale democratische rechtsstaat. Dat betekent echter niet dat alle voorwaarden om een echte democratie te zijn vervuld worden. Allereerst is ons land geen echte federale staat, omdat er geen federale partijen zijn. Geen echte federale staat ook omdat er essentieel twee polen zijn, met geïnstitutionaliseerde nationalismen. Dat wil zeggen dat het Vlaams en het Waals Gewest en beider Gemeenschappen hun eigen Raad en regering hebben, desbetreffend ook cultuurraad. Ook voor het Brussels Gewest is dit het geval, en er is een Duitstalige gemeenschap. Aangezien er echter twee taalgroepen dominant zijn, en de geëigende instituties hebben om dit relatief overwicht uit te spelen kunnen we spreken van gebetonneerde nationalismen. Het is niet "federalisme" dat an sich fout is, maar wel de manier waarop het in dit land is ingevuld. Zo leunt het model dat de B.U.B. aanstaat over provinciale decentralisatie veel meer aan bij waarachtig federalisme dan het Belgisch model van vandaag. De "splijtzwam" die voor nationalisten zo belangrijk is, varieerde de laatste 80 jaar: Maar het ging hem alleszins om "iets" dat zij meenden of menen te erkennen dat radicaal verschilt in het 'Vlaamse en Waalse' volk. Het is dit iets dat zo moeilijk, wellicht onmogelijk, te definiëren valt dat nationalisme in ons land (of waar dan ook) zo onbegrijpelijk maakt. Ontstaat nationalisme vanuit verdrukking? Dan kunnen de Nederlandstaligen er zich inderdaad op beroepen dat ze gedurende een lange periode van de Belgische geschiedenis in bepaalde van hun (taal)rechten miskend werden. Niet zozeer als de zwarten in Zuid-Afrika of de Indianen natuurlijk. Paradoxaal genoeg is het discours dat men in het nieuwe federale Zuid-Afrika voert er één van begrip en verzoening. In het veel rijkere en welvarende Vlaams Gewest, dat al decennia de bovenhand heeft, hanteren bepaalde politieke machthebbers voortdurend een taal die opzet tot splitsingen. Waarom? Geen enkele beweging, noch de Belgische, de Europese of de Vlaamse heeft een alleenrecht op goed bestuur. Zijn sommigen onder ons er zo zeker van dat hun eigen politici zoveel beter zouden besturen dan Nederlandstaligen en Franstaligen samen? En de verschillen tussen christen-democraten, socialisten, liberalen, nationalisten, mannen en vrouwen, arbeiders en boeren enz... dan binnen het Vlaams Gewest? Wanneer men vanuit deze stelling vertekt streeft men trouwens niet zozeer naar beter bestuur. Ook als België perfect zou werken immers, dan nog zou men autonomie nastreven. Zodus kunnen we het zelfbeschikkingsrecht van de Vlaamse Beweging als inherent aan de beweging zelf beschouwen. Zij is een doel op zich.
De "transfers" zijn dan eigenlijk niet zozeer meer een twistpunt. Immers, zowel bij weinig als bij veel interregionale transfers kan men vanuit bovenstaand oogpunt betogen dat Vlaanderen of Wallonië nood heeft aan een eigen bestuur in twee autonome staten. Deze meertalige solidariteitsmechanismen kunnen als dusdanig eenzijdig doorbroken worden in de naam van het "zelfbeschikkingsrecht van het Vlaams/Waalse volk". Is het opheffen van een, weliswaar onvolmaakte, democratie een daad die de democratie versterkt? Wij durven stellig te beweren van niet. Vaak horen we dat er op regionaal niveau makkelijker kan bestuurd worden. Is dit wel zo? Boven wezen we reeds op de enorme interregionale verschillen. Maar ook al zou er op regionaal niveau beter bestuurd kunnen worden, dan is het nog de vraag of een democratie, in casu de Belgische, tot doel heeft gemakkelijkheidsoplossingen te formuleren door te pleiten voor verregaande regionaliseringen, die "op een goede dag" tot het einde van de Belgische Staat zouden moeten leiden. Dit heeft echter niets te maken met een versteviging van de democratie: immers de partijen die dit pleidooi houden hebben geen monopolie op de democratie ook niet in de eigen regio. Het heeft ook niets met democratie te maken omdat twee regio's volkomen aan hun lot worden overgelaten. Men wil met andere woorden niet meer verantwoordelijk zijn voor de andere regio. Ook al zouden burgers daar het slachtoffer worden van een splitsing. Beter gezegd: Men wil verantwoordelijk zijn op eigen initiatief. Via onderhandelingen, niet via democratische, meertalige procedures. Ondertussen wil men wel solidair zijn met Palestina of Afrika. Dat immers is makkelijk, want ver weg.
Als het wat te lang stil is, verwachten we ons steeds aan een nieuwe storm. Zover komt het ditmaal niet, maar toch. De bevoegde commissie in de Vlaamse Raad keurde gisteren unaniem de splitsing van het tweetalige kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde goed. Deze zou moeten gebeuren voor de regionale verkiezingen, m.a.w. voor juni 2004. Het is nu ten zeerste de vraag hoe zwaar het Parlement in deze zaak doorweegt. Normaal gezien zou zoiets nooit door de federale Kamer(s) mogen komen, maar tegenwoordig weet je maar nooit. Wat de relevantie ervan is, begrijpen we ook al niet. In Vilvoorde (bv.) behaalden Franstalige partijen 12% van de stemmen. Wil men deze kiezers monddood maken? (waar hebben we dat nog gehoord?). Hoewel, ook na een evt. splitsing verbiedt geen enkele federale wet aan Franstalige partijen om in dit arrondissement op te komen. Beter ware het natuurlijk dat meer doordachte maatregelen werden genomen: De vorming van één Brabantse kieskring, en de heroprichting van nationale partijen.
Alvast geen goed voorbeeld daarvan is de koers die Groen!, de rechtsopvolger van Agalev in die materie genomen heeft. Ondanks hun goedkeuring, meer uit opportunisme, van enkele staatshervormingen, was deze partij nog vrij "Belgisch" gebleven (getuige de samenwerking met Ecolo). Thans heeft ze, bij monde van haar voorzitster, Mevrouw Dua het belgicisme definitief afgeworpen. Benieuwd wat Mevrouw Byttebier, de Heer Boutmans (oud-minister van ontwikkelingssamenwerking) en-niet in het minst- Ludo Dierickx hiervan gaan vinden. Laatsgenoemde ere-Senator stapte vandaag over van de SP.a naar Groen!. Stuk voor stuk zijn deze mensen goede Belgen, Dierickx is zelfs een autoriteit op het vlak van antinationalisme en kopstuk binnen Bplus, de beweging voor een vernieuwd en federaal België. Maar stuk voor stuk zijn het mensen die aan de partijtucht onderworpen zijn. Particratie is één van de grootste euvels in onze samenleving, zoveel was al duidelijk.
Ondertussen gaat het zoveelste proces tegen het VB en haar organisaties van start. Zullen we u nu reeds de afloop vertellen? Marc Eyskens (onlangs trouwens ook lid van Bplus geworden en één van de meer Belgische CD&V-ers) had trouwens over deze partij een interessante opmerking in de 7e Dag jl. Ze was, dixit, anti-Europees, anti-democratisch, en...anti-Vlaams. Dat laatste wou hij heel graag even uitleggen, maar dat werd de zender teveel. Hij bedoelt wellicht hetvolgende: Vlaanderen kan nooit een eiland worden: het zou zinken. Vlaamse onafhankelijkheid zou bovendien betekenen dat Vlaanderen Brussel zou verliezen en ook de grote periferie rond Brussel. Dit gebied verschaft dagelijks werk aan 300.000 Vlamingen en is goed voor een gezamenlijk inkomen van tenminste 400 miljard. Deze welvaartsbron dreigt droog te worden gelegd in de hypothese van separatisme. Vlaanderen zou bovendien Brussel, zijn historische hoofdstad kwijt spelen en daardoor een eeuw Vlaamse inspanningen en inzet verbeuren. (www.eyskens.com). Dat sluit niet slecht aan bij onze bewering dat Vlaams-nationalisten naast België ook Vlaanderen kapot willen. We hadden het hem wel graag op de televisie horen zeggen...
Beste lezer, bij deze wens ik u Prettige feestdagen en mijn beste wensen voor het Nieuwe Jaar. 2004 Is weer bijna voorbij en t is weer een jaar geweest.
De onverwijlde splitsing van BHV is nog steeds geen feit en DHL wees ons allemaal op de tekortkomingen van ons federalisme, iets wat de Belg. Unie reeds twee jaar geleden zegde.
De Kroonprins haalde uit naar het naar het separatisme. Blijkbaar vonden sommigen dat de fameuze vrije mening in dàt geval weer niet opging. Twee maten en twee gewichten...
Voor het eerst kende België ook assymetrische regeringen, verschillend op federaal en regionaal niveau. En zowaar ook zij het zeer tijdelijk- haar eerste, vrouwelijke premier. Het meest belangrijke feit is echter de blijvende, ongelooflijke opmars van extreem-rechts. De traditionele partijen kunnen het niet stoppen, daar ze het belangrijkste wapen, namelijk pleiten tégen de splitsing van België, niet gebruiken. Zo lopen ze nu allen van zwarte zondag naar zwarte zondag met als enige verweer... de punten van radicaalrechts separatisme en nationalisme- overnemen. Je hoeft geen politoloog te zijn om te weten dat je zo steeds gaat verliezen.
Het is onze taak als Belgen, maar ook als democraten, om het separatisme te blijven bestrijden en desnoods als enige wat nu al het geval is- de eenheid van België te blijven verdedigen. We weten dat we het bij het rechte eind hebben en dat we een stem kunnen en zullen- geven aan al die landgenoten (recente peilingen spreken van 80 tot 90%) die niet willen dat hun land verdwijnt.
Volgend jaar bestaat België 175 jaar. Langer dan Duitsland, Polen, Italië, Noorwegen Ierland, Luxemburg en heel Oost- en Zuid-Oost-Europa. Lang niet slecht voor een staat die onze tegenstanders kunstmatig noemen...
De Belgische Unie reageert bijzonder verontwaardigd op de voorstellen van de Nederlandstalige ziekenhuizen en bepaalde politici en partijen om de Belgische gezondheidszorgen te splitsen. Indien men vindt dat Vlaanderen en Wallonië een andere gezondheidszorg nodig hebben, waarom mogen Antwerpen en Limburg of mannen en vrouwen dan geen aparte gezondheidszorg hebben? Waarom heeft men het over het feit dat noorden en zuiden van België te zeer van elkaar zouden verschillen in medische cultuur, maar spreekt men niet over de grote verschillen binnen de Vlaamse Gemeenschap? Is men de discussie tussen de VUB, die afhangt van de Vlaamse Gemeenschap en aandrong op meer consumptie, en het Mechels ziekenhuis soms al vergeten? Sedert wanneer rechtvaardigen verschillen trouwens de opsplitsing van een democratie? Wij menen dat degenen die vandaag om een splitsing vragen zich wel eens tweemaal zouden bezinnen wanneer alle "Walen" Nederlands als moedertaal hadden. Bijzonder beangstigend is tenslotte ook de eis van de Vlaams-nationalisten om "in afwachting van de splitsing" vragen dat het "Vlaams consumptieprofiel" de norm wordt voor het gehele land. Hebben deze mensen soms de pretentie om te beweren dat er in het noorden geen overconsumptie is of dat ze een universele zorgmethode ontwikkeld hebben? Degenen die vandaag de splitsing van de gezondheidszorg vragen, zullen morgen de splitsing van België eisen. Deze twee revendicaties zijn "toevallig" ook de belangrijkste punten van het voor racisme veroordeelde Vlaams Blok (Belang). De Belgische Unie vindt het dan ook gepast even te herhalen dat zij daadwerkelijk de enige geloofwaardige oppositie is en blijft.
De B.U.B. kiest voor directe democratie. De burger dient meer dan vandaag de kans te hebben om deel te nemen aan de politiek. Als de mensen in staat zijn om elke vier jaar tussen verschillende partijprogramma's - na vergelijking- een keuze te maken, kunnen ze ook in andere (belangrijke) materies beslissingen nemen. Het referendum kan natuurlijk niet los gezien worden van de opkomstplicht. Het spreekt tevens vanzelf dat een bindend referendum enkel plaats kan hebben wanneer een voldoende aantal kiezers dit, door de verzameling van een voldoende aantal handtekeningen, hebben gevraagd. Bovendien dient voor het houden van een referendum een voldoende aantal mensen in ten minste twee derde van de Belgische provincies vragende partij voor de organisatie te zijn. Ook de Wetgevende Macht kan een referendum aanvragen (2/3e meerderheid). Meer nog dan klassieke verkiezingen gaat het referendum gepaard met "pro's" en "contra's" Alle partijen en opinies dienen dezelfde kans tot deelname te hebben in alle media. De resultaten mogen slechts op nationaal vlak geteld worden. De vragen van het referendum moeten uiteraard op een heldere en ondubbelzinnige wijze gesteld worden. Een nationale instantie moet de vragen tevens op hun wettelijkheid en aard kunnen controleren.
95 % van de bevolking steunt onze analyse: maak België terug één!
Volgens een (betrouwbare) peiling die de krant « Le Soir » op 13 oktober liet uitvoeren is 93% van de Vlamingen voorstander van de eenheid van België. Slechts 5% sprak zich uit voor separatisme. Met een foutenmarge van 4% en wetende dat we de Franstalige burgers niet meegerekend hebben kan men stellen dat 95% van de bevolking wellicht tegen separatisme is. Dit is een waarheid, maar zeker geen politieke. Alle partijen immers, de Vlaamse op kop, willen België in min of meerdere mate nog meer uitkleden. Dat gebeurt zonder dat ze de bevolking raadplegen door referenda, het gebeurt zelfs zonder parlementair debat. De staatshervormingen zijn steeds compromissen geweest, bereikt door partijtenoren, achter gesloten deuren. Achteraf werd nooit uitleg gegeven. De bevolking zou weleens tegen kunnen zijn. Zodus leven we nu in een (con)federaal land. Wat nog erger is, is dat het Belgische "federalisme" is opgesteld als een tijdbom. De bevoegdheden die overgeheveld werden zijn nooit "homogeen" en er is altijd wel "ruimte" voor een nieuwe staatshervorming. Bovendien hebben België, Vlaanderen, Wallonië en Brussel in vele materies evenveel te zeggen of beheren ze ieder afzonderlijk dezelfde bevoegheid, waardoor iedereen - dit is de paradox- niets te zeggen heeft, wanneer de echte, transregionale problemen (bijv. DHL) zich stellen. Als drie gewesten bevoegd zijn voor (bijvoorbeeld) milieu en men komt niet tot een akkoord, wie is dan de schuldige? Interessante opmerking: 'Akkoorden' en 'onderhandelingen' zijn NOOIT democratisch. Akkoorden zijn misschien goed tussen staten (en zelfs daar probeert men bovenstaatse structuren uit te werken), maar binnen één land mag men toch democratie - parlementaire debatten dus- verwachten? Als België een unitaire Staat was, zouden er ook problemen zijn. Maar dan zou er tenminste één zichtbaar parlement zijn dat ze kon oplossen. Hoelang nog voor de meer dan negen Belgen op tien deze aanfluiting van onze democratie niet langer pikken? Na de morele overwinning van onze partij (de vaststelling dat het confederalisme dat het DHL-dossier blokkeert) geven nu ook de peilingen ons gelijk! België moet herenigd worden.
De Belgische Unie ziet in de tragikomedie rond DHL en Brussel-Halle-Vilvoorde wederom een bewijs dat ons land zo spoedig mogelijk moet worden eengemaakt. Onze analyse was van meet af aan juist: Het Belgisch "federalisme" werkt niet en zal ook nooit werken. Er is geen hoogste Wetgever meer, de burgers kunnen niemand meer ter verantwoording roepen terwijl er Russische roulette gespeeld wordt door drie (van de zes) regeringen met duizenden jobs. Wie moeten we nu afstraffen wanneer er te veel geluidsoverlast is of wanneer er jobs verloren gaan? Overlegcomités?
Onze regeringen en parlementen zijn immers nevengeschikt, dit betekent dat geen enkele verantwoording moet afleggen. Parlementaire controle? Nooit van gehoord! De grondregels van de democratie worden gewoonweg met de voeten getreden. De hele Staat wordt onderhandeld achter gesloten deuren, de burger heeft niets meer te zeggen.
En dan is er nog dat tweede dossier, de zogezegde "Vlaamse" (lees: Vlaams-nationale) eis om het kiesarondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen waarop de "Waalse" (lees: Waals-nationalistische) eis volgde dat Wallonië en Brussel maar hun eigen weg moesten gaan wanneer de "Vlamingen" geen België meer wilden. Boven dit alles staat het gezond verstand van een nationale partij, de Belgische Unie die bij uitstek de stem van de rede is. De enige uitweg uit deze impasse is pleiten voor de eenheid van België en het verwerpen van ons zogezegd federalisme dat enkel hen dient die het uitgevonden hebben, namelijk zij die België willen doen barsten.
Een stem voor de Belgische Unie is dan ook veel meer dan vertrouwen geven aan de enige Belgische partij, het is een akte van vertrouwen voor een betere toekomst.
Het belangrijkste doel, de bestaansreden van de Belgische Unie is de eenheid van België te verdedigen en te herstellen. Tijdens de Ijzerbedevaart, een separatistische manifestatie die de slachtoffers van WO I onteert, heeft onze Beweging op een krachtige wijze gemanifesteerd tegen de splitsing van België. Wij zullen zowel op intellectueel gebied als op het terrein nog veel meer laten horen van ons dan vandaag het geval is. Wij zullen doorstrijden tot ons land weer één is. Met deze eis geven wij gehoor aan de roep van de meerderheid der Belgen, wier standpunt niemand van de politici verdedigt. De schandalige houding van onze politici, tot welke partij ze ook behoren, zal hen op een dag duur te staan komen. De kiezer zal hun separatistische wensen afstraffen. Onze onvermijdelijke triomf zal ook de redding van de democratie zijn. En daarom herhalen wij hier opnieuw de roep die vandaag te Diksmuide door onze militanten werd gescandeerd: 'België Unitair!'
Reeds 11 jaar is het geleden dat onze geliefde Vorst, Koning Boudewijn het tijdelijke inruilde voor het eeuwige. Na de troonsbestijging van Albert II (9 augustus 1993) kende ons Vorstenhuis talrijke vreugdevolle momenten, waaronder twee prinselijke huwelijken en een aantal geboortes. Niettemin past het om vandaag even in alle sereniteit stil te staan bij het heengaan van een grote Koning. Boudewijn I kwam in zeer moeilijke omstandigheden op de Troon, nadat zijn vader, Leopold III besloten had te abdiceren. In 1950 was ons land verscheurd door de Koningskwestie. Het is de verdienste van Koning Boudewijn geweest dat hij door zijn manier van handelen mede de rust heeft weten te herstellen en een integrerende factor werd. Inderdaad heeft het Belgische volk al spoedig de jonge monarch omarmd en hem dikwijls zijn warme genegenheid betuigd. Die genegenheid was wederzijds. De Koning handelde steeds vanuit de wens het beste te doen voor ons land.
Eén van de voordelen van de constitutionele monarchie is dat de Soeverein niet partijgebonden is en dus niet de belangen van één partij of strekking, maar wel die van de ganse bevolking behartigen kan. Dit alles, wel te verstaan, binnen een grondwettelijk kader. Waar de verkozen president slechts op korte termijn hoeft te denken, heeft een Koning een gans leven tijd om te werken voor de Natie. Dat Boudewijn I dat op een voortreffelijke manier heeft gedaan bewijst de immense golf van rouwbetuigingen die ons land 11 jaar geleden overspoelde.
Ondanks het feit dat, we zegden het al, de Koning boven de partijen staat, past het hier wellicht om toch nog even aan te geven dat onze partij de enige partij is die zich verzet tegen een ceremoniële invulling van de Koninklijke functie, tegen een republiek, en uiteraard- tegen een Vlaamse of Waalse republiek. Voor ons moet België een unitair Koninkrijk zijn. Een duidelijke positie dus.
De regionale regeerakkoorden zijn bijna af. Enkel de onderhandelingen voor het Vlaams niveau slepen nog wat aan, maar zowel voor de Franse Gemeenschap, het Brussels Gewest, de Duitstalige Gemeenschap als voor het Waals Gewest zijn de krachtlijnen voor het beleid uitgezet. Het grote verschil tussen de twee grote gemeenschappen in ons land is tegelijk opvallend en voorspelbaar: de Vlaamse partijen eisen een verregaande staatshervorming, de Franstaligen willen er niet van weten. Iedereen redeneert- in navolging van het Vlaams Blok- vanuit de eigen-regio-eerst (alleen) strategie. De Vlaams-nationale eisen zijn niet gering: de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde (gerechtelijk en wat de kieskring betreft), de regionalisering van de gezondheidszorgen, het tewerkstellingsbeleid, de mobiliteit met inbegrip van de NMBS, het hele wetenschapsbeleid, het telecommunicatiebeleid enz.
De Franstalige partijen kunnen en zullen- wat hun betreft deze zeer verregaande eisen nooit (in hun geheel) aanvaarden. Maar dan nog. Daarmee is België niet verlost van de onvermijdelijke confrontaties die de tweeledigheid van onze instellingen meebrengt. Op een dag, en die dag ligt misschien dichter bij dan velen denken, zal het politieke bestel de onvermijdelijke keuze moeten maken tussen een verregaande herfederalisering van bevoegdheden of een totale disentegratie van het land. Dit moment nadert. De Belgischgezinde krachten moeten klaar zijn om de schok die door onze instellingen zal gaan op te vangen. De Belgische Unie kan en moet rondom zich een volksbeweging scharen die op het kritieke moment uiting geeft aan de wil van de vele Belgen die niet willen dat ons land in stukken uiteenvalt.
Onze bevolking moet gaan beseffen, en zal gaan beseffen, dat we ons op een cruciaal moment bevinden in de Belgische- en dus Europese- geschiedenis. Binnenkort blijven er maar twee wegen open: die van de verregaande ontmanteling van onze Staat of de (re)unificatie van België. Deze boodschap moet onze beweging de wereld inzenden, nu het nog kàn. Daarom bestaan wij en daarom zijn wij nodig. Maar slechts door een groeiend ontwaken van het besef dat onze instellingen grondig moeten veranderen wil België zijn positie van soevereine natie in de wereld behouden zullen wij slagen. Het is niet voldoende dat de Belgische Beweging de bestaande problemen keer op keer aankaart en er oplossingen voor aanreikt. De bevolking moet ook in verregaande mate gesensibiliseerd worden over deze zo belangrijke problematiek. Het is tenslotte ons aller toekomst die op het spel staat.
Ongeacht het feit of er nu twee maal op amper één jaar verkiezingen waren, en ondanks de schandalige mediaboycot die onze partij te beurt valt, gaan we er op vooruit. In onze hoofdstad behaalde de partij 1%, voor het eerst in haar jonge bestaan. Deze gouden kaap werd ook in Elsene, Ukkel, St-Jans-Molenbeek, Zaventem en, jawel, in Halle overschreden. In St-Gilis en St-Joost-ten-Node behaalden we zelfs 2% van de stemmen, gezien onze (voorlopig) nog beperkte financiële middelen een waar huzarenstukje. Maar deze verkiezingen gaan er feitelijk niet om dat onze partij nu bijna 15.000 kiezers heeft en dat we daarmee de grootste, democratische partij zijn in het noorden die geen parlementaire vertegenwoordiger heeft.
Deze verkiezingen gaan ook niet over de kiesdrempel die de groenen haalden in het Vlaams gewest of de stagnering van de Christen-democraten en de achteruitgang van de liberalen (al is over de assymetrische coalities, een nefaste bijwerking van ons federalisme, het laatste woord nog niet gezegd). Deze verkiezingen gaan over het feit dat een extreem-rechtse partij de grootste partij is geworden in Vlaanderen met een fabelachtige score van 980.000 stemmen. Deze kiezers zijn eerbare mensen, die de politici beu zijn en een alternatief willen. De Belgische Unie begrijpt de verzuchtingen van deze kiezers en reikt er vandaag de hand naar uit, zeggende dat het Vlaams Blok géén oplossing is. Het Vlaams Blok wil een einde maken aan België, het opsplitsen en verdelen en de Koning onttronen.
Onze politici moeten gaan beseffen dat ze het Vlaams Blok moeten bestrijden op hun allerzwakste punt: het Vlaams-nationalisme. Hetzelfde Vlaams-nationalisme van de N-VA. De Belgische Unie loopt, als enige, het Vlaams Blok niet achterna in zijn separatisme en nationalisme. Op een dag zullen wij daarom doorbreken, in een breed front tegen separatisme, nationalisme en racisme. Onze democratie is zeer sterk, maar een democratie heeft nood aan goede democraten om haar te verdedigen. Vandaag zeggen wij meer dan ooit: ze bestaan en ze zitten in onze beweging!
De Heer De Graeve haalt in zijn opiniestuk "stop het lafhartige surrealisme" (De Standaard 21-05) zwaar uit naar de "reactionaire Belgischgezindheid" die zich krampachtig zou vastklampen aan de "huidige status-quo". In andere landen, zoals Zuid-Afrika, Libanon of India (en de E.U.) worden verdedigers van de solidariteit en eenheid bekeken als zeer vooruitstrevend, bij ons oordelen nationalisten voortdurend dat ze "oerconservatief" zijn. Deze strategie is er in wezen op gericht de tegenstander bij voorbaat buiten spel te zetten. Het België van weleer, waar achteruitstelling van de Nederlandstaligen inderdaad lange tijd een feit was, zou onvoorwaardelijk worden verheerlijkt. Niets is echter minder waar. (Vlaams-)nationalisme moet niet- of zou niet moeten- bestreden worden met nationalisme, ook niet met Belgisch-nationalisme. En al zeker niet met een ander nationalisme zoals dat van bepaalde Waalse politici waarin het bestaan van het meertalige België uitsluitend ten dienste wordt gesteld van de zaak van "la francophonie". Het antwoord op nationalisme en taalimperialisme langs beide zijden van de taalgrens is universalisme. Alleen op basis daarvan kan het nationalistische discours waarin steeds dezelfde begrippen, redeneringen en termen voorkomen, bestudeerd en ontmaskerd worden. Dit opiniestuk wil een bijdrage leveren aan het aan de gang zijnde debat hierover. Reflectie over eenheid, samenwerking en zelfbeschikking is immers belangrijk voor ons land, voor Europa en voor de wereld.
De "verschiltheorie" staat centraal in het nationalistische denken. Voortdurend betoogt men dat het "kunstmatige" België -zijn er dan "natuurlijke" staten?- niet werkt omdat de "Vlaamse en de Waalse visies" te zeer zouden verschillen. Maar er zijn ook grote onderlinge verschillen tussen partijen aan deze of gene zijde van de taalgrens. Wat bedoelt men dan werkelijk met die "verschillen"? Welnu, deze theorie maakt deel uit van de nationalistische zienswijze die met klem beweert dat de kloof tussen "volkeren" of tussen hun bestuurslui zó groot is dat democratische, binnenlandse samenwerking onmogelijk is. Dat overleg de kern van een parlementaire democratie vormt, wordt graag vergeten. Dat er grote verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, jong en oud, arm en rijk, Vlamingen en allochtonen of tussen Antwerpen-stad en de Westhoek ook. Ook al waren de verschillen in politieke opvattingen overigens groot tussen beide landsdelen- wat allerminst bewezen is- vormt dit net geen reden om te splitsen. Integendeel moet men in dat geval meer solidariteit betonen, teneinde overal in België te kunnen voorzien in veiligheid en sociale achteruitstelling tegen te gaan. Vlaams-nationalisten zullen dan zeggen dat samenhorigheid misschien wenselijk is, maar onmogelijk. Zij zullen Franstalige politici ervan beschuldigen voortdurend Vlaanderen op te zadelen met nefaste maatregelen, eenzijdig hun wil door te drukken en de Nederlandstaligen te minachten. De vraag waarom dit kàn wordt nooit ten gronde gesteld. Het feit dat bepaalde Waalse politici de mogelijkheid hebben om dit doen is omdat de universalistische partijen gesplitst zijn en omdat hun eigen regionalisme en nationalisme vaak vrij spel heeft. De Vlaams-nationalisten beschuldigen de Franstalige politici dus van de kwaal waaraan zijzelf lijden: nationalisme. Waren zij consequent zouden ze eerst hun eigen ideologie moeten afzweren en dan, eendrachtig met de Franstaligen, het nationalisme moeten bestrijden.
Hoe meer men trouwens splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa. In feite klagen nationalisten de verschillen niet (alleen) aan, ze cultiveren ze en vinden er desnoods zelf uit. Tegenover de verschillende "andere" staat de identitificatiedrang met het "eigene". Men is Vlaming of men is het niet. Men beschouwt de Walen als een ander volk, waarvoor andere maatregelen moeten gelden. De erfzonde van de Vlaming is Vlaming te zijn, die van de Waal Waal te zijn, evenzo voor de Bretoen, Corsicaan, Piëmontees of Serviër. Mono-etnische denkschema's kunnen leiden tot totalitaire staten waar slechts één identiteit is toegelaten en tegen andersdenken repressief opgetreden wordt. Hetzelfde denken zaait de kiemen voor racisme, balkanisering, het ligt aan de basis van militarisme, fascisme en terrorisme. Het beoordeelt (en veroordeelt) mensen louter omdat ze bestaan. Deze hele "verschiltheorie" is een potentiële bedreiging voor de wereldvrede. In haar uiterste consequenties doorgedreven, wanneer iedere aardse staat een nationalistische politiek zou voeren en bovenstaatse democratische -geen diplomatieke- instanties zou afwijzen, zou deze wereld geen toekomst meer hebben. De hunkering naar een gepolitiseerde eigenheid en het categorisch denken in deze termen is voor onze aardbol potentieel dus zonder meer rampzalig te noemen. Universalisten moeten zeggen dat niet de eigenheid van belang is, maar wel de onvoorwaardelijke bekommernis om de andere. Ze moeten dit ook doen in België.
De taal wordt voortdurend misbruikt in separatistische gedachtekronkels. Het gaat steeds bij splitsingen om "een beter bestuur" zegt men. Men vergeet hierbij dat nationalisme een ideologie is en géén gevoelen of universele wet. Geen enkele ideologie heeft een monopolie op beter bestuur. En net zoals socialisme, liberalisme, christen-democratie of ecologisme niet automatisch leidt naar een beter bestuur, is dit ook niet het geval voor nationalisme. Verschillende begrippen worden graag door en onder elkaar gebruikt. Wie zegt er openlijk dat separatisme confederalisme (een bond van onafhankelijke staten) moet voorafgaan? Waar hoort men dat confederalisme het tégengestelde is van federalisme en geen "aanvulling" ervan? Er heerst een ongehoorde Babelse spraakverwarring waaraan dringend een halt moet toegeroepen worden. Zo is bijvoorbeeld België niet, zoals nationalisten graag doen geloven, tweeledig samengesteld uit "Vlaanderen en Wallonië", maar wel uit drie gewesten en drie gemeenschappen die elkaar overlappen. Beter ware het trouwens België te decentraliseren op basis van de negen historische provincies, met behoud van nationale controle (het Nederlands systeem).
De autonomisten, regionalisten, integraal-federalisten, die, onder verscheidene vaandels geschaard, hetzelfde wensen (de splitsing van België) mogen trouwens ook op andere domeinen eens klare wijn schenken. Als men België wil splitsen om wille van de noord-zuid transfers, moet men ook Italië, Frankrijk, Duitsland en het V.K.-waar veel grotere geldstromen bestaan- opdoeken. Belgische meertalige politiek zou onmogelijk zijn, maar Europese niet. In Europa zijn er slechts twee taalhomogene staten (Ijsland en Portugal). De Europese Unie is een meertalig geheel. In de wereld zijn er, zo menen antropologen zo'n 10.000 taalgroepen. Welk een chaos zou ontstaan wanneer deze allemaal onafhankelijk werden en allen een nationalistische politiek zouden voeren?
Nationalisme is trouwens in wezen ondemocratisch want het wijst de dialoog in se af. Wat is het verschil in discours tussen hij die democratische politieke besluitvorming afwijst met Franstaligen en hij die deze weigert aan te gaan met moslims? De traditionele partijen die het Vlaams Blok bestrijden in zijn racisme, maar niet in zijn Vlaams-nationalisme zijn overigens de objectieve bondgenoten van het deze partij. Schuld door verzuim is eveneens schuld.
Helaas doorkruisen al bovengenoemde nationalistische excessen onze instellingen op alle niveaus. Zo is de regering paritair samengesteld tussen twee taalgroepen, niet tussen welwillenden en dwarsliggers, tussen dynamische lieden en lustelozen of tussen denkers en doeners. Dat zijn moeilijk vast te stellen verschillen. Nationalisme is simpel, het ontleent zijn kracht aan makkelijk te trekken krijtlijnen. Vanaf het moment dat men de samenleving compartimenteert om anderstaligen, ruimer anderen, anders te behandelen is het kwaad reeds geschied. Ons land smacht naar een breed maatschappelijk debat over deze kwestie. Nationalisme kan gestopt worden, maar de werkelijke aard ervan ontleden, de kern ervan blootleggen is uiterst complex.
Streven naar eenheid is allerminst conservatief of reactionair, het is toekomstgericht, in België zelfs revolutionair en alleszins zeer progressief. Dat bewijst de uitbreiding van de Europese Unie. Europees overleg dat gebaseerd zou zijn op grendels, pasmunten en compensaties, op wederzijdse nationalistische revendicaties die in ons koninkrijk aan de orde van de dag zijn, is onherroepelijk tot falen gedoemd.Het debat over nationalisme in ons land moet nog echt beginnen. Een (in)dringend gewetensonderzoek dringt zich alvast voor onze gezagsdragers op. Wie durft?
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
