Vermoeidheid. Geestelijke vermoeidheid, lichamelijke vermoeidheid heb ik reeds meerdere malen ervaart maar die kan je vaak aan bepaalde zaken koppelen en je komt ze wel te boven.
Een mens moe zijn is veel ingrijpender zeker als dit je naaste is. Je hebt een hele waslijst aan kleine ergernissen: zeuren, zich laten gaan, geen levenslust vertonen, geen dynamisme, geen orde meer in het dagelijkse leven, moe zijn, de dag door boeren moeten laten, geobsedeerd zijn door één bepaald punt in je leven en verder lopen als een paard met oogkleppen op, niet meer koken, weinig kuisen, de kledij laat ook wel eens te wensen over, nooit een uitje of een etentje, geen seks tenzij als het moet, nooit geen initiatief, alles is je teveel kortom oud komen.
Begrijp me niet verkeerd. Oud worden is nu eenmaal de gang van zaken en je kan nog zeer actief zijn op andere manieren. Als man merk je inderdaad dat een jongere vrouw mooi is maar ik moet toegeven dat mijn eigen vrouw me nog altijd bekoord. Maar zelf ben ik het moe om steeds de boel recht te houden, om steeds te moeten vragen naar aandacht, om steeds te moeten vragen om dat sporadisch beetje seks. Het is een algehele vermoeidheid die vrees ik niet naar goede oplossingen zal leiden.
Ik begrijp heel goed dat mensen beginnen uit te kijken naar iets anders. Een ander contact, vriendelijke woorden, een beetje aandacht en begrip. Een beetje genegenheid. Een beetje jezelf mogen zijn en durf ik het te zeggen? Zou ik door het lint gaan voor een beetje seks? Dit laatste weet ik niet maar ik vrees als je van al het vorige een stukje krijgt en je het naar je zin hebt dat je wel eens zou zondigen tegen de eeuwige trouw.
