Alles verliep vlotjes. Miles gedroeg zich als een echte heer tegenover onze ouders en was veeleer beleefd. Natuurlijk gedroeg ik me overduidelijk gespannen maar al met al viel het nog mee. Nadat Miles uitgebreid afscheid had genomen, voelde ik me miserabel. Plots drong het tot me door dat dit allemaal niet meer acceptabel was. Miles had veel kans om mijn toekomstige schoonbroer te worden. Ik kon niet leven met de wetenschap dat ik de aanrijding van zijn vrouw op mijn geweten had. Ik moest het kwijt, Sarah moest het weten. Later die avond beschreef ik gedetailleerd wat er zich die vreselijke zondagavond had afgespeeld. Toen ik uitgesproken was, omhelsde ze me zonder ook maar iets te zeggen. Ze begreep dat het een simpel ongeluk was geweest maar waarom ik vluchtmisdrijf gepleegd had, was nog steeds een groot vraagteken.