De volgende dag belde ik Sarah op en we discussieerden wel een uur lang over mijn pijnlijke beslissing. Ik
was vastberaden en ook al zou ik vele mensen teleurstellen, het moest gebeuren.
Nog geen uur later stond ik aan de voordeur van Miles Ryan met de tranen in
mijn ogen. Eenmaal binnen, stortte ik mijn hart uit. Ik vertelde hem dat ik de
onopzettelijke doodrijder was. Miles was er jarenlang van uitgegaan dat
zijn vrouw met opzet vermoord werd, maar het tegendeel bleek: het was een
simpel ongeluk. Wanneer Missy door de aanval van een zwarte hond voor mijn auto
belandde, was ze opslag dood. Ik beschreef hoe ik de jaren daarna in een
depressie belandde en overspoeld werd door schuldgevoelens en angst. Ik dacht dat
hij me onmiddellijk zou arresteren, uitschelden en kleineren maar dit was helemaal
niet het geval. Hij gunde me geen blik terwijl hij me de deur wees.
