Soms verlang ik nogsteeds naar die oude tijden. Die oude tijden van de middelbare school. Je weet het vast nog wel, 2 a 3 jaar terug.
Die heerlijke zorgeloze tijden. 5 dagen in de week, zagen we elkaar in de pauze's. en het begon allemaal met die ene knipoog die je me gaf, toen ik je hielp met je rozen actie. En dat alleen maar om een vriendin die ons verenigd heeft te vergezellen.
Tja, elke dag een aantal knuffels. En tja, je een beetje slaan, en zo af en toe plagen. Weetje Jaap. Ik mis dat soms. Ik mis ons, maar als ik nu kijk naar "ons". Weet ik dat die niet meer bestaat.
Ik zag jou foto ineens op een hyves, van een jongen. Waarvan ik dacht dat hij degene was die mij zaterdag avond half-bezopen aansprak en me een drankje aanbood. Of hij het is, geenidee. Maar als hij dat is, vraag ik me echt af of ik jou nog wel ken. Ben je nog wel de lieve jongen die ik dacht goed te kennen? Ken ik je uberhaupt nog wel? Weetje, als ik kijk naar alles wat ik aan je geschreven heb, vind ik mezelf echt dom. Hoe kan ik dat schrijven? Ik houd niet van jou. En heb nooit meer contact met je. Ik hield me voor dat je mijn beste vriendje was, Maar dat was ik nooit voor jou.
Natuurlijk geef ik nog om je, althans, om die lieve jongen van een paar jaar terug. Onze scheiding van scholen was niet goed voor onze vriendsschap. Ik wil in je leven zijn. Echt, als gewone vriendin, als goeie vriendin. Maar dan moet je me wel toelaten. Ik weet niet met wie je allemaal omgaat, wat je allemaal uitvreet of wat dan ook. en dat kan ik soms niet uitstaan.
Lieve Jaap, Ik wil je graag weer meer contact met je. Maar in tegenoverstelling tot de andere keren, vind ik dat jij iniciatief toont. Alsjeblieft Jaap, ik heb niet zo veel.
