ondertussen heb ik je al zo'n 8x een laatste brief geschreven.. maar ik kan het hoofdstuk rudy echt niet afsluiten.
ik zweer het je, als je me alleen al smst verdwijnd de rest van de wereld. ik hoor niets, voel niets, ruik niets het enige wat ik zie is jou naam op mijn telefoon. het enige wat door me heen schiet ben jij.
En afgelopen nacht, ineens smste je me. Je vroeg waarom ik niet meer smste. En ik vertelde je dat ik je in me telefoon had staan als sms hem niet! Je vroeg wat je nou weer fout had gedaan, en dat heb ik best goed verwoord. (al zeg ik het zelf) En tja dat vond jij ook, anders had je me nooit gebeld.
Ik heb je toen wel de waarheid verteld. Wat ik vond, voelde, en wilde. Ik heb je flink uitgekaffert. ik wilde dat je kwam, maar je kwam niet. je geeft me me zin niet.. Maar de rede was wel acceptabel.. En toen zag ik je vanmiddag eventjes.
ik wil bij je zijn, want jij hoort bij mij
Ik lijk wel gek. Om weer met je te zoenen. maar het was zo vertrouwd. we hebben gepraat, en volgens mij drong het wel tot je door. je was zelfs al aan het plannen om me weer te zien. en je gaf me zelfs gelijk. je zei dat ik gelijk had!
En toen je na een poosje me hand vastpakte, langzaam maar stevig. Toen sprong me hart een stukje om hoog, eindelijk dacht ik. Maar toen je achter op mijn scooter kwam zitten, die we als meubilair gebruikten. En je sterke armen om me heen sloeg, en je hoofd op mijn hoofd/wang liet rusten. Toen had ik het echt niet meer, dat was zo lief. En er kwam geen einde aan. heerlijk was dat, ik zou willen dat ik voor eeuwig zo zou kunnen staan. het was echt zo'n foto/film momentje.
En nu? Nu wil ik je weer zien. Ik wil dat jou sterke armen me vasthouden. Ik wil me veilig bij je voelen, net als 5 uur geleden. Alles om me heen verdwijnt, de tijd, de mensen, alleen jij en ik. Ik wil bij je blijven, naast je wakker worden, oud met je worden. dat is wat ik wil.
