Sinds 12-13 jaar leef ik dus met een angststoornis, een lange tijd geloofde ik dat ik één van de weinigen was maar zoals ik de laaste jaren heb ontdekt hebben veel mensen een vorm van angststoornissen. Ik spreek hier over "vormen" van angststoornissen want angst is een grote benaming en kent vele variëteiten en gradaties.

Mijn specifieke angst gaat onder de naam agorafobie wat eigenlijk angst voor de angst betekent en niet pleinvrees zoals velen denken of zeggen.

Mijn verhaal begint ergens in de zomer van 2000 op een avond toen ik uitging, om een voor mij nog altijd onverklaarbare reden kreeg ik toen een kleine paniekaanval, ik was daar erg beschaamd over omdat ik dat enorm zwak vond van mezelf en dacht er dus niet aan om mijn gezicht daar nog te vertonen in de toekomst. Een paar weken later kreeg ik weer hetzelfde in mijn stamcafe en bij een vriend thuis, daarna ging ik nog altijd naar beide plaatsen maar steeds kwam ik daar hevig zwetend en hyperventilerend toe voor de eerste 10-15 minuten waarna de "symptomen" verdwenen. Zo ging het maar verder op andere plaatsen in de maanden die erop volgden en de angstaanvallen werden sterker en sterker tot op een moment waarop ik een paar weken de deur niet uit geweest ben, mijn werk was ik verloren en mijn vriendin ook. Toch besloot ik terug te gaan werken wat een deel van mijn redding geweest is vooral omdat ik hou van mijn job en zo mijn energie ergens kan gebruiken.

Toen ben ik verhuisd ongeveer 60-65km verderop en heb ik gezocht achter relaxatietherapie wat enorm hielp op die moment zelf maar daarna val je dus terug in hetzelfde stramien. Te trots om echt hulp te zoeken bleef ik maar ronddobberen tot ik weer een bijna-inzinking had en de huisarts me aanraadde om anti-depressiva te nemen en naar een psycholoog te gaan. Die anti-depressiva heb ik nooit genomen. De psycholoog heeft me geholpen om bepaalde zaken uit het verleden en het hedendaagse anders te bekijken wat mij mentaal gesterkt heeft maar de eigenlijke angst- en paniekaanvallen bleven op hun elan voortgaan alhoewel ik toen al wel weer op restaurant, cafe en kerstmarkt kon gaan doordat ik uit eigen beweging had ondervonden dat ik mijn gedachten kon afleiden en zodoende niet de tijd had om aan angst te denken.

Na een gebeurtenis begin augustus 2013 ben ik toen voor de derde keer in de put beland en de angst was groter dan ooit mede door de angst om mijn geliefde job en mijn huidige vriendin te verliezen als deze angst weer volop zou opduiken of mischien nog in kracht toenemen. Mijn huisarts schreef weeral anti-depressiva voor die ik wederom niet gaan halen ben en een "paardenmiddel" dat ik moest nemen telkens ik een aanval voelde opkomen, dit heb ik dus een paar keer gedaan waarna ik het "paardenmiddel" opzij gelegd heb. Ik had het gevoel dat ik in slaap ging vallen telkens ik er 1 nam en ik voelde me echt gewoon leeg. Toch wou ik er echt iets aan doen en heb toen zelf een zoektocht gestart die me uiteindelijk geleid heeft naar een man, Geert Verschaeve die een verhaal vertelde waarin ik mezelf volledig herkende en die zich verdiept heeft in de menselijke psyche. Door hem ben ik te weten gekomen dat mijn aandoening agorafobie heet, wat eigenlijk kan vertaald worden als "angst voor de angst" en niet "pleinvrees" zoals velen denken.

Indien u graag meer info rond deze aandoening wenst kan ik u aanraden om een kijkje te nemen op www.agorafobie.be

07-01-2014 om 15:46 geschreven door Breenstorm