Deze week is de week van de autopech. Onze vaste taxi valt zowat uit elkaar! Vorige zondag, toen we op weg waren naar de grens met Cabinda (Angola), liet de schakelaar het plotseling afweten. We hebben toen geprobeerd om de auto met een touw te trekken. Dat lukte vrij goed tot aan de payage post. Daarna brak het touw telkens, dus hebben we de taxi achtergelaten. Het volgende probleem zijn de schokdempers. Ze zijn allebei kapot en dat betekent erg hard rijden op zanderige wegen met putten en zandophopingen. De eigenaar van de taxi beweert geen geld te hebben voor reparatie, dus blijft alles zoals het is en we rijden lustig verder... Op tweede Kerstdag -onderweg naar het cybercafe- knapte de band links achter. Alweer hebben we onze vaste taxichauffeur achter gelaten om onze weg verder te zetten. Ik was vol medelijden! En dan gisteren, ineens, geen toeter meer. Maar daar hebben we snel wat op gevonden! Hier in Afrika wordt getoeterd dat het een lieve lust is: elke keer als je een dode hoek om draait, als iemand op de weg loopt, als een andere taxi in je weg rijdt tout etc. Elke keer als onze taxichauffeur zijn claxon wilde gebruiken, hebben we met z'n allen kei hard TOET TOET!!! geroepen door het raam. Iedereen in een deuk natuurlijk, want niemand van de toeschouwers die er ook maar iets van begreep :-)
Verder zijn we met de kinderen naar het strand geweest. Wat een heerlijke uitstap... Mechak en Amaris hebben volop gespeeld in de zee. Silas zag dat niet zo zitten, hij begon al te brullen bij het minste golfje dat zijn tenen raakte. Hij is dan maar wijselijk bij papa op schoot gekropen. Het zand op het strand is anders dan bij ons, een beetje groffer. Je vindt er mooie schelpjes. Natuurlijk hebben de kinderen een hele collectie verzameld die vervolgens met zand en al in mijn rugzak is beland. Ugh...
We proberen ook nog wat souvenirs te verzamelen voor ons nieuwe huisje. Zo bezochten we het openluchtatelier van Mr. Gondissa. Dat is de nonkel van Lezin. Hij maakt prachtige schilderijen, die hij daar tentoonstelt voor verkoop. Deze meneer was zo onder de indruk van ons bezoek, dat hij ons alles gratis mee wilde geven. We hebben uiteraard een geschenk aanvaard, maar de rest hebben we netjes betaald. Iedereen moet leven, zeker hier in Afrika!
Vanochten ben ik met Maman Julie en Rochelvie naar de Grote Markt geweest. We hebben er Afrikaans stof gekocht om jurkjes en shirtjes van te maken. Op de Grote Markt krioelt het van de mensen. Het ene winkeltje naast het andere, volgepropt met kleren, slippers en plastic juweeltjes. Een natuurlijk afrikaanse wax stof. Ik heb 3 stukken gekocht die de naaister vervolgens gaat omtoveren tot een prachtig ensemble.
Vanmiddag gaan we terug naar het strand, morgen gaan we op uitstap met Mr. Mpassi. Ik ben benieuwd. De tijd tik stilaan weg, en ik besef dat het afscheid dichterbij komt. Dat geeft een beetje een wee gevoel, want ik voel me hier goed. En vooral: ik voel me ontzettend geliefd en welkom. Alleen daarvoor al, is mijn bezoek aan Pointe Noire de moeite waard.
Tot later!
Reacties op bericht (2)
30-12-2013
mooie ervaringen
30-12-2013 om 22:15
geschreven door sara
Afrika in je bloed
Kim Je weet toch als Afrika in je bloed zit dat het er nooit meer uitgaat. Geniet van je prachtige avonturen! Mooie foto's en heel leuk verslag!
