Onderweg naar het cybercafé kreeg de chauffeur van de 100/100 (busjes voor gemeenschappelijk transport) een aanvaring met een politieagent. Hij zou niet netjes geparkeerd hebben toen hij een paar kanten liet uitstappen. De politieagent begon woedend naar ons busje te wijzen en stapte recht op ons af. Het feit dat ik voorin naast de chauffeur zat, maakt dat ik het van hééél dichtbij kon volgen. Eens bij ons busje aangekomen, trok de agent de deur open. Zonder commentaar haalde hij in het midden van een groot kruispunt de sleutel uit het contact. En daar stonden we dan! Na een paar minuten kwam hij terug naar ons busje gelopen. De chauffeur moest zijn rijbewijs inleveren. Daarna mochten we verder rijden. De enige manier waarop de buschauffeur terug aan zijn rijbewijs kan geraken, is terugrijden naar het betreffende kruispunt, met een beetje afkoopgeld en een zeer onderdanige en verontschuldigende houding. Een PV wordt er uiteraard niet opgesteld, het geld verdwijnt gewoon in de zak van de politieagent. Puur corruptie dus. Maar die blik van de politieagent vergeet ik nooit... if looks could kill!
Afgelopen zondag was een drukke dag voor ons. 's Morgens zijn we naar de protestantse kerk van Mbota geweest. Maman Julie is heel betrokken bij deze kerk en ze bidt er elke dag. Bovendien regelt ze ook de diensten en activiteiten die de kerk organiseert. De mis was een beleving op zich: er is niet 1 pastoor, er zijn meerdere mensen die de mis leiden en lezen. Maar er wordt vooral veel gepredikt. Lees: er wordt vooral veel geroepen door een microfoon. Een beetje zoals ze dat in Amerika ook doen. Op een bepaald moment werd het Amaris wat veel, waardoor ze haar handen om haar oorjtje sloot. Er komen ook kerkgangers getuigen over wat hen in de afgelopen dagen overkomen is en hoe Jesus hen daarbij geholpen heeft. Heel apart allemaal. Verder wordt hier ook luidkeels gezongen en gedanst, ja zelfs gesprongen!
In de namiddag hadden Mr. Mpassi en Maman Rachelle een programma voor ons bedacht. We zijn naar de grens met Cabinda afgezakt. Cabinda is een onderdeel van Angola. Na een kort bezoekje aan de grens en de neutrale zone tussen Cabinda en Congo, zijn we naar een restaurantje afgezakt waar ze als specialiteit vis serveren. De vis wordt in speciale bladeren op houtskool klaargemaakt. Een soort papillote eigenlijk. Best lekker. Daarna zijn we met z'n allen afgezakt naar een Karaoke bar in Pointe Noire. Alleen al door het idee dat ik zou moeten zingen in mijn beste lingala, lari of munukutuba brak het angstzweet me uit. Ik heb bij het binnenkomen dan ook maar direct een fles Ngok besteld. Dat is het plaatstelijke bier dat enkel wordt geschonken in flessen van een halve liter. Amaris vond het een geweldige ervaring: ze stond meteen op de dansvloer te shaken! En alle aanwezigen konden haar dansjes wel smaken, want ze kwamen briefjes van 1000 CFA aan haar geven voor de mooie prestaties. Het is hier heel normaal om iemand met geld te belonen of aan te moedigen. Omdat dansen alleen niet genoeg was, heeft Amaris dan ook in de microfoon gezongen. Natuurlijk verstond ze niks van wat er in de liedjes werd gezongen, maar het klonk best ok ;-) Als afsluiter hebben we in een restaurant nog een andere specialiteit geproefd: Ngulu mu mako. Dat is varkensvlees met banane plantin. Het was een leuke dag die voor de kindjes net iets te lang duurde. Ze zijn dan ook uitgeput in slaap gevallen eens we thuis kwamen.
Sinds gisteren is Mechak bij ons. Het was een emotioneel weerzien tussen vader en zoon, ik heb een traantje weggepinkt. Aanvankelijk was Mechak erg stil, maar gaandeweg komt hij los en begint hij meer en meer te praten. Amaris en Mechak hebben al fijn met elkaar gespeeld en gelachen. En vanochtend zaten ze hand in hand in de taxi onderweg naar Maman Julie. Lezin en ik hebben gisterenavond nog lang met Laeticia, de moeder van Mechak gepraat. Het was voor mij een verrijkende ervaring om dat stukje van Lezin te ontdekken.
Verder zijn we nog bezig met het plannen van het feest. Momenteel zitten we op 86 personen! Dat gaat wat geven op het perceel van Maman Julie :-) We gaan zingen en dansen en lekker eten en drinken. Ik kijk er al naar uit. Maar eerst is er nog Kerst. Ik wens iedereen een fijne Kerstperiode toe. Lekker kalkoen eten met rode wijn, met de kerstboom en de verlichting in het vizier. Voor ons dit jaar geen kerstboom en geen kalkoen, maar wel omringd door een grote familie die ik nu al in mijn hartje draag.
