Daar we binnenkort niet meer met twee zullen zijn rapen we alle moed samen en gaan we ons nog even geconcentreerd bezighouden met ons nieuwe (verbouwd) huis. Eens zien, badkraan aansluiten, laminaat op kamers en dressing, plinten in de kamers, gang verven, giproc plafond in living, parket en ondervloer in living, verlichting in living, schilderen living, deur onder trap; wc op gelijkvloers, dampkapmotor, afkitten met siliconen van bad, spoelbakken, keuken, enz.
Brrrr, we zullen maar vlug beginnen, naar de winkel. (hihi, Claire haar vakantiegeld komt van pas...)
Sandy
|
Onze eerste echo staat op onze agenda, "Dinsdag 12 juni '06 om 8 uur ziekenhuis Hasseltsestraat." (met twee cirkels rond) Ter plaatse, inschrijven aan de balie, in de wachtzaal, trappel trappel ... Ik ga met een gerust gemoed binnen, sta vol zelfvertrouwen naast de marteltafel en kijk naar het zwartwit schermpje. In mijn hoofd houd in mij voor ogen : een zwarte vlek met daarin een silhoutte van een foetus. Ik weet dat ik direct op zoek moet gaan naar een kloppend hartje. Dat is belangrijk. Al vlug komen de eerste beelden binnen, één zwarte vlek, twee zwarte vlekken en een simpel zinnetje volgt :" Het zijn er twee....". Even wordt het stil, ik sta aan de grond genageld, mijn rug wil niet meer bewegen en mijn bloed trekt naar mijn hersenen. Die hadden dringend extra bloed nodig want in drie seconden hebben die voor mij berekend dat niets nog zou zijn zoals het was. Ons geluk : dubbel zo groot, ons budget gehalveerd, onze nachtrust nihil, ons huis te klein, onze auto..... WATTE ik met een bus gaan rondrijden !! Mijn hart bleef bijna stil staan. Ondertussen waren Claire en de "Kinkologe" al een stuk verder in de onderzoeken, ik probeerde terug aan te pikken maar mijn functioneren was ontregeld. Dat zou zo nog blijven tot laat die avond.
