Zoals ik al zei maak ik er ook vandaag een rustig dagje van.
Toch bekijk ik als westerling vandaag al wat ik morgen kan doen. Morgen wil ik wat actie. Ik besluit de Indian Nose te gaan beklimmen.
Dat betekent wel vroeg erin vandaag want om 3u loopt de wekker af!
Als ik het zonnetje zie en de temperatuur voel wanneer ik opsta besluit ik meteen om 2 dagen te relaxen. Ik heb door te reizen leren lezen.
Vandaag lees ik: Onderweg of op weg met de touareg.
Nicole en Ingrid zijn 2 madammen die het idee opvatten om een wereldreis te maken met niet gemotoriseerd vervoer.
Ze zouden 5 a 6 jaar onderweg zijn voor 55 landen.
Allemaal schoon en wel. Maar hoe financier je dat? Ze zouden allerlei sponsoring van bedrijven gekregen hebben. Wat ze allemaal tegenkomen... Niet te doen. Maar zo is het avontuur.
Een jaar, 2 jaar dat zou ik mss nog kunnen, maar 6 jaar is toch wel een hele tijd. Ik zou m'n familie en vrienden zeker wel een aantal keer laten afkomen als het kan.
En wat na die 6 jaar? Zou ik het nog wel aankunnen in stressland België? Zou ik er nog kunnen aarden?
We zullen het voorlopig maar op 1 maand per jaar houden. En hopen op de goedkeuring van mijn baas natuurlijk.
Goed op tijd opgestaan vandaag. De dag staat in het teken van het vertrek naar San Pedro.
Nog even ontbijten en dan de bus zoeken. Lang hoef ik niet te xoeken hoor. Een minibusje naar station Minerva en daar een volgende bus.
Er staat er eentje recht naar S.P en ze rijdt voor 40Q (4 euro.)
Oké waarom niet. Rond 11.30u aangekomen aan de bus, rond 14u zouden we vertrekken.
Dan nog maar wat het marktje bexocht. Niet te doen wat men er allemaal verkoopt 2e of 3e hands schoenen en al. Het is er een gezellige drukte.
Er is 1 ding, eigenlijk 2, aan Xela die ik niet ga missen; het lawaai en de traffic.
Het is de 2de stad van Gua. Ze heeft alles wat een grootstad heeft. Maar er is ook enorm veel te zien. Je moet alleen vooraf plannen en zorgen dat je een stratenplan hebt.
Rond 3 uur zijn we weg. Maar een uur later, maar ik maak me niet druk. Wat wel een beetje minder is is de luide muziek in de bus maar ja. Een goed boek kan wonderen doen. Een dronken man probeert een gesprek aan te gaan, maar ik ga er niet op in. Hij stinkt echt naar de drank.
Het is een algemeen probleem hier, drinken. De mensen zijn heel vriendelijk, maar als ze beginnen drinken stoppen ze niet meer. Ze blijven drinken tot ze omver vallen. Letterlijk.
De vrouwen drinken zelden en ze zijn verdorie moeilijk te bereiken hier. Een gesprekje met hen aanknopen is heel moeilijk. Zijn ze bang van mij of van hun macho's?
Respect voor vrouwen is iets wat hier nog in zijn kinderschoenen staat. De machocultuur heerst hier nog. Een vrouw is een bezit en om met jou te mogen praten heeft ze mijn toestemming nodig.
Tja zo werkt den deze niet. Bij mij zijn alle mensen gelijk.
Na een 2.30u komen we aan in S.P. Het is donker aan het worden dus in het eerste het beste hotelletje nemen we een kamertje.
40Q per nacht, dat is ongeveer 4 euro. Checken of de badkamer in orde is en of er notabene wel eentje is. Ja hoor, elke kamer heeft een privébadkamer en, en nu komt het, een warme douche! Zalig!
Nog even het stadje in... Leuk cafeetje gevonden. Kampvuurtje, goeie muziek... Direct wat mensen leren kennen Alejandro en Bryson, een Braziliaan en een Amerikaan, wandelen met me mee naar huis door het doolhof. Want een doolhof, dat is S.P wel. Kleine straatjes en bouwvallige "huisjes." Aqui es no violencia (hier is geen geweld) zeggen ze.
De mensen en de politie doen weinig of niks omdat men hier leeft van het toerisme.
Het is hetzelfde verhaal als in de Favela's in Brazilië. Als men een toerist iets doet, wordt dat breed uitgesmeerd in de pers en dat is negatieve publiciteit. Dat kan men hier missen.
De bus opzoeken en weg. Het is hier in Xela nogal wat. Elke dag is er wel ergens een markt en dat verkeer...
Na een goed uur kom ik aan in het dorpje San Martin Sacatepéquez.
Er wacht me een klim van 2u. Stevig amai...
Verscheidene auto's en pick-ups passeren me, maar ik houd koppig vol. Het is stijl omhoog. Ik moet en zal er geraken. Het wordt ook een mentale kwestie. Aan jezelf durven toegeven: Nu moet ik even zitten.
Als ik bovenkom vergalt de mist het zicht, maar de natuur is er. Ik en de natuur, de vogeltjes, de stilte... Het doet echt deugd na bijna een week in de verkeersdrukte van Xela.
Ik ga volledig op in het geheel en wandel wat langs het meer. Op een gegeven moment hoor ik stemmen. Als ik er in stilte op af ga passeer ik een bord: HIER IS HET MAYAALTAAR.
In stilte passeer ik hen. Ze maken muziek met een gitaartje en zijn wat aan het koken. Enkele luide knallen doen me schrikken. Als ze me zien kijken ze me aan met grote ogen. Ik bewonder hun bloemstukken en versieringen die ze gemaakt hebben. Ze zijn gemaakt om de natuurgoden gunstig te stemmen en een goede oogst te krijgen dit jaar.
Als ik wat verder wandel en even later terug passeer nodigen ze me uit voor een kom "sopa."
Heerlijk met tamarinda (gestoofde maïs.)
De mannen zijn benieuwd vanwaar ik kom. Estados Unidos señor? Nee nee jongens, Belgica, Europa. Ze kennen het niet.
Ik durf het aan om te vragen voor een foto. Voor de mannen, geen probleem, de dames die zijn wat verlegen. Thans hebben ze daar met hun mooie klederdracht absoluut geen reden voor.
Even later neem ik afscheid en vat de terugtocht aan. Die zal een goeie 2 uur duren.
Maar ik laat het me welgevallen. Als dank om naar hier te komen geeft de natuur me nog een mooi geschenk.
Verscheidene Quetzales laten zich horen en zien. Een Quetzal is de vogel waarnaar het geld hier vernoemt is. Ze komen haast uitsluitend in Gua voor op deze plek. Ze zijn er in vele kleurtjes. Degene die ik meer dan eens zag was blauw met geel en rood op zijn buikje. Ze fladderen bijna als een Colibri. Dus een foto nemen, daarvoor komt mijn kodakske tekort.
Als ik bijna beneden ben stopt er een pick-up. Ik mag mee en nog wel gratis!
Als ik thuiskom ben ik stikkapot, maar toch volgt er nog een pintje vandaag. Ah ja tis zaterdag.
Eigenlijk was ik van zin vandaag naar de vulkaan van Chicabal te gaan, maar ik ben te laat uit mijn nest dus dat gaat voor morgen zijn.
Klein katerke vandaag. Ja se, dat doe je zelf he.
Dan maar naar de warmwaterbronnen deze namiddag. En deze keer mét zwembroek en handdoek. Zalig, de meeste mensen gaan naar het ene bad, dus pak ik het andere. Zalig het water voor mij alleen, maar heet man! Een uur houd ik het vol.
Net als de stad sta ik opt gemakske op. Xela staat op als het zonneke komt piepen. Meestal rond een uur of 9. Daarvoor is het hier vrij rustig. Mijn ogen gaan open om 6.30u. Wat lezen, wat opzoeken... Ik besluit een kijkje te gaan nemen bij de warmwaterbronnen van Zunil.
Na wat door de stad te lopen vind ik wel een chickenbus. Voor luttele Quetzales mag ik mee. De mensen op de bus bekijken me. Een blanke die de chicken neemt, dat zien we niet veel. In reisgidsen wordt het ook afgeraden owv de veiligheid. Maar voor de alternatieve reiziger is het een feest.
Een eindje verderop is er iemand die het aandurft me aan te spreken in het Engels. Iets wat velen hier niet durven, ze schamen zich voor hun gebrekkige talenkennis. Uiteraard antwoord ik in "mijn Spaans met veel haar op." De man noemt Franco en hij wijst me de weg. Met een pick-up naar Fuentes Georginas.
Om eerlijk te zijn vielen ze me een beetje tegen.
De bronnen zijn natuurlijk, maar men legt ze teveel aan. Men is hier bezig met bungalows zetten... Niet doen jongens, zo gaat de charme eraf.
Na een uur had ik het al gezien. Maar niet direct "un camioneta" terug naar het dorp...
Ik besluit te wandelen. Er is toch maar 1 weg. Onderweg vergaap ik me aan de pracht van de natuur. De wagens die passeren claxonneren allemaal. Na een tijdje is er een die stopt en vraagt waar ik heen moet. Totaal in de ban van de bergen vergeet ik bijna de naam van het dorpje: Zunil.
Voor 10Q mag ik mee. 2 Minuten later sta ik achterop bij het hout en nog 3 andere mensen.
Zunil zelf ziet er eigenlijk best mooi en kleurrijk uit. Maar het zou gevaarlijk kunnen zijn.
Als ik "thuiskom" ben ik uitgeput. De rit terug in de chicken was ook weer 't een en 't ander...
Half 10 is een schoon uur. Bedje in, nog wat lezen en slaapkes doen.
Al zeker de reis naar Xela, voor de rest weet ik het nog niet. Rond 9u heb ik een bus. Opstaan gebeurt hier meestal rond 6.30u. Meestal is het zonnetje dan van de partij. Guatemalteken noemen hun land ook wel "het land van de eeuwige lente."
De avonden zijn fris, de ochtenden ook, maar als het zonnetje doorbreekt zitten we al gauw aan 23 a 24gr.
Als ik wat door de straat loop kom ik mijn vriend weer tegen "ergens zowat halverwege" zoals Louis het zo mooi zong.
Ik vraag hem wat er allemaal gebeurde gisteren met die sirenes enzo. Er zou ergens in de stad een gevecht uitgebroken zijn vandaar... De Fuego? Die kennen ze hier ondertussen. Laat hem maar wat spuwen...we hebben hem in ´t oog.
Het is een feest om hem (Byron) te zien en samen met hem dingen te doen. Het is 23gr ongeveer en wat draagt hij? Een trui met hoge kol, zijn wit hemd daarboven en handschoenen "mucho frio ahora amigo." Ik zal hem maar niet vertellen over onze Belgische temperaturen... Hij vraagt of ik al gegeten heb? Nog niet, maar ik moet om 9 uur de bus nemen. We gaan zalig iets eten bij een kraampje op de markt. Niet te geloven dat hier bijna geen toeristen komen... Het is hier zo zalig.
Plotseling krijgt Byron telefoon. Het is het bureautje waar ik mijn busticket gekocht heb. Byron is echt een man van de straat, men kent hem hier overal.
Oei oei we hebben ons eten nog niet en de bus is er al... Ja dan nemen we de volgende bus maar he.
Ik laat me meedrijven op het ritme van mañana... Je kan je druk maken, daar wordt je alleen maar meer moe van... Byron lacht als ik het hem vertel; Si amigo es la vida de aqui...
Na het eten laat hij mij een andere kant van de stad zien. De volgende bus is om 14.30u.
We bezoeken ondermeer het graf van Hermano San Pedro en zijn ziekenhuis.
El primera hospital en Guatemala por personas qui son diferente. Het eerste ziekenhuis voor mensen die "anders" zijn in Gua. Mensen met psychische aandoeningen, mensen met het Syndroom van Down. Er is ook een afdeling voor "gewone" mensen met gebroken armen, benen,...
Hier kan de doorsnee Guatemalteek betaalbare zorg krijgen.
In de psychische afdeling wordt er hard gewerkt vandaag want deze namiddag is er een groot feest op het binnenplein. En binnenkort natuurlijk...Kerstmis. Alles wordt in gereedheid gebracht.
Terwijl we door de gangen stappen worden we gevolgd. Een oud vrouwtje showt de hele dag haar babytje overal mee, we mogen het zelfs aaien. Zo schattig...
Even later zijn we weg.
We gaan naar een kunstmarkt. Die zijn er hier in Gua in overvloed. Elk plekje heeft wel iets typisch. Als we aankomen zie ik hem haast onmiddellijk zitten. Een van de mannen die ik ABSOLUUT wou zien en velen met mij... Meneer krijgt zelfs een hele kapel enal...
SAN SIMON, de heilige van drinkers, rokers en alle praktijken van die aard. Ook prostituees komen om zijn zegen vragen. San Simon wordt ook wel MAXIMON genoemd. Hij wordt op verscheidene plaatsen geëerd en dat wordt heel serieus genomen.
We slenteren verder de stad door op het ritme.
"Soy una raya del mar fantasma do naciudad mi vida la privida disait l'autoridad (Manu Chao)."
Even later neem ik afscheid van Byron.
Of toch voor even want ik ben van plan rond 20 december terug te komen. Dan zijn er hier heilige feesten te doen in Antigua. Of het moet zijn dat de wind me ergens anders heen blaast.
Hup de bus op, in Gua-city heb ik een tussenstop.
De rit Antigua-Xela duurt 4 uren met de bus die ik genomen heb. Op de bus kom ik een Canadese-Koreaan tegen. Eentje met haar (die bestaan dus ook) en hij geeft nog nuttige info ook... Hij vraagt me waarom ik geen "chickenbus" neem? Veel goedkoper... Goedkoper wel, maar met mijn rugzak en mijn gestalte...
Toch ga ik het nog doen alleen niet nu.
Na een uurtje arriveer ik in Gua-city. Ik heb nog wat tijd dus vlug iets drinken weliswaar met zicht op de halte. De bus moest toch maar eens op tijd komen... Als er een arriveert drink ik mijn cola op en wandel naar daar...
"Common man you're allmost here. Don't worry you got plenty of time. I'm here and I will not let them leave without me. You gotta go to Xela?"
Victor, op en top Amerikaan, zalige vent.
Hij staat ook te wachten. Hij heeft 35 jaar in de bouw gewerkt. Tot hij over 5 jaar bij een ongeval zijn nek brak.
Hij vertelt me hoe hij na 2 jaar revalideren naar hier kwam, hier een huisje kocht voor een prijsje en nu pendelt tussen California en hier.
Hij geeft me zijn adres. Send me an e-mail. Come to me. When you're in the place ask for the gringo. Everybody knows me.
Even later zit ik op de bus. De rit duurt nog een 3-tal uren. Buiten passeren mooie panorama's. Xela blijkt in een gebergte te liggen.
Als ik 's avonds op m'n plekje aankom heerst er een gezellige drukte. Het is een familiepensionnetje. Het zou perfect van de familie Van Gelder kunnen zijn. Een verzameling kunstenaars en creatieve zielen.
Vandaag zoek ik een goedkoop plaatsje om te slapen. Mijn laatste nacht in Posada San Vicente was goed, maar ik had het wel gezien.
Na 2 nachten luxe graag terug naar de mensen.
Morgen trek ik door naar Xela (Quetzaltenango). Xela is de naam die de Maya's aan de stad gaven en die hier onder de mensen nog altijd gebruikt wordt.
Kabas gepakt en gezakt en dan trek ik eropuit naar waar de wind me blaast. Eerst wel even een gezond ontbijt nemen. Bananenshake en een potje vanalles erbij wat granen, een banaan, een aardbei en acaï.
Wat is het lang geleden dat ik dat zalige paarse goedje uit de Amazone nog heb gegeten. 3 Jaar om precies te zijn, toen kwam Patricia er in Brazilië mee af. Erg lekker, verfrissend en gezond.
En dan op zoek naar een slaapplekje en evt ook al vervoer voor morgen. Nog 1 nacht blijf ik in Antigua maar ik kom zeker terug. Zeker 20-22 december, dan zijn er hier feesten en ceremonies te doen.
Echt goedkoop is het in Gua niet, maar het loont de moeite. Een bus naar Xela (geen chickenbus) kost al gauw 175 Quetzales of 44 Euro. Nou ja, het is dan ook 4 uur bussen.
Na wat opzoekwerk en wat bureautjes ontdek ik dat dit de normale prijs blijkt te zijn. Zo gezegd, zo gedaan, we hebben vervoer.
Het eerste, het beste plekje dat ik tegenkom vraag ik of er nog plek is voor vannacht. Voor 9 Euro of 35 Quetzales heb ik een bed en gedeeld sanitair. Para mi no problem, we zijn gesteld.
Op straat kom ik een oudere man tegen. Het blijkt Byron te zijn en hij telt 55 lentes.
Zo oud is hij dus ook weer niet. Hij is een man van de straat hier. Hij stelt voor me de stad te laten zien. Waarom ook niet?
Eerst wat musea gedaan, de hele andere kant van Antigua en dan een hapje eten bij de mensen.
Wat eten we? Hilachas, een typisch Guatemalteeks gerecht met wat rijst, een sausje en wat vlees. je neemt er ook nog wat groentjes bij. Heerlijk!
En dan zijn we weg. Waar gaan we naartoe? Naar een bioboerderij. De moeite, maar ik heb het al in redelijk veel andere landen gezien dus je kent het wel. Ze telen er een soort noot en daarvan maken ze echt vanalles. Van chocolade tot verzorgingsproducten. Heb me daar in een stoel gezet en een zalige behandeling gekregen. Gezicht, hoofd en nek...zalig.
Terug naar de wereld! De chickenbus op. Echt een aanrader! Stampvol, geen plaats maar ze rijdt en er staat muziek op in de bus.
Niet om met een grote rugzak te reizen, maar als het moet... Gelukkig staat de mijne aan mijn hostel.
We stappen af in Ciudad Vieja. Een van de 3 oude hoofdsteden van Gua.
De Spanjaarden hadden eerst een hoofdstad gekozen, maar "los volcanes" zagen dat niet zitten. Na 3 dagen hebben ze de plek volledig in de as gelegd.
Terwijl ik in de bus zat viel me nog iets op. Overal hangen fotos van Aardsengel Michael. Er is ook een plaatsje, San Miguel, naar hem genoemd.
In Ciudad Vieja aangekomen blijkt het een gezellige drukte te zijn. Er is een processie te doen en er staan wat kermiskramen en een marktje. De mensen kijken met grote ogen want toeristen die komen hier nooit.
Werkelijk geen enkele toerist is er te zien. Zalig.
Wie is die man toch met zijn bleke huid, zijn dikke buik, zijn zwarte lange haren en zijn fototoestel? Wat komt hij hier doen??
Hola que tal amigo? Muy bien? En hij spreekt nog onze taal ook... Buenas dias señor.
De praalstoet wordt vooraf gegaan door geknetter van bommetjes. Dat zou zijn om boze geesten op afstand te houden.
De straten zijn mooi versierd met tapijten van gewassen, gras en wat kleurkorrelachtige dingen. Dan komen de mannen. Ze torsen een zwaar beeld van Maria (denk ik) door de straten. Vooraf gegaan door tromgeroffel. Achter hen volgen een hele stoet mensen.
De verwondering van de mensen bij het zien van een toerist, de manier waarop we opgaan in hun geloof...
Het was de moeite alweer meer dan waard vandaag.
Moe en tevreden op naar mijn slaapplekje. Morgen is het weer vroeg dag. Vandaag was een zalige dag met zicht op de 3 vulkanen de Acua, de Acatengo en de Fuego. Je kan zelfs de kraters zien.
De Fuego is nog actief, zijn buur de Acatengo niet.
Ik zit buiten op een bankje en er trekken wolken rond de Fuego. Er komt zwarte rook uit. De hemel rond de vulkaan trekt dicht en dan dwarrelt er een dun fel oranje sliertje naar beneden.
De sirenes van politie en ziekenwagens gaan aan...
Zondag vandaag. Wat gaan we doen? Ah de stad nog wat verkennen he. Antigua is een toffe stad en heel overzichtelijk. De stad is onderverdeeld in Avenida's en Calle Orientes die elkaar kruisen. Plannetjes zijn heel duidelijk, alles is makkelijk te vinden.
Tis lekker weer, een 25gr. Ideaal om wat rond te kuieren en de dag af te sluiten con una cerveza in een leuk kroegje.
Vannacht gearriveerd op eerste slaapplekje. Je neemt een taxi op de luchthaven en wegwezen. Het was in een afgesloten "zona" te doen. 2 Bedden en een badkamer. Da's al veel meer dan een mens nodig heeft.Maar na een goei 24u, tzal iets minder zijn, reizen mag een beetje luxe wel.
Ik was al blij dat de eigenaar, hoewel hij wist dat ik laat aankwam, nog opendeed. Nie teveel blabla, hup kabas neer, wat wassen en knorren.
Opstaan, nog wat semmelen, betalen, taxi gevraagd, prijs afgrsproken en weg naar Antigua. Antigua, de naam zegt het zelf, de oudheid, de oude hoofdstad.
Echt "the place to be" voor backpackers. Vanalles te zien en te beleven en echt een goede plek om te acclimatiseren, een valling op te scharen en evt verdere plannen te maken. Plaatselijke reisbureatjes, cafeekes en guesthouses a volonte.
Het is hier geen Azie, maar als je het uitziet en naast de Amerikaanse commerciele vetpot durft plassen, ben je voor 12⬠gesteld.
De mensen zijn heel vriendelijk en Indianenbevolking (die hier heel talrijk is) maken het allemaal tot een lekker sfeertje. Echt mooie mensen die indianen.
Kreeg er tranen van in mijn ogen toen ik meisjes van een jaar of 4, 5 zag rondlopen met sjaaltjes ed. Jongetjes hebben een borstel en schoenblink vast. Ze vragen zelfs of ze mijn bruine, stoffen "vagabondshoes" mogen poetsen met zwarte blink. Anderzijds, jong geleerd is oud gedaan. Ze lijken het graag te doen en ze dringen niet aan als je nee zegt.
Het is mooi om te zien hoe de Christelijke en Mayacultuur hier hand in hand samengaan.
Ik denk dat, als de regering haar ogen opendoet en ziet waarvoor de mensen naar Guatemala komen dat het echt iets moois kan worden.
Al worden ze bij de regering nog altijd als 3e rangsburgers behandeld, Gua is van de Maya's en niks anders!
De grote dag vandaag. Weinig geslapen vannacht. De normale zenuwen staken de kop op. Ik weet wel dat alles goed komt, maar ja... Ons ma mij deze morgen naar het station gebracht en hup wegwezen. Mijn ma, ik heb er een echte. Ja ik ben een moederskindje. Ik zou ze niet kunnen missen. Hoewel ik goed mijn plan kan trekken. Wij hebben een heel goeie band.
Op de trein aan de praat geraakt met een mevrouw. Zij ging haar dochter opzoeken in de buurt van Malaga. Haar zoon, daarvoor moet ze iets verder, naar Singapore. Gelukkig is er Skype. Ze ging haar kleinkinderen zien... Dat doet naar 't schijnt deugd aan een moederhartje.
En dan hup leaving on a jetplane op naar de eerste stop: New York! 8.30 u lezen, slapen, eten,... En dat slapen is deze keer toch 2 en half uur gelukt. Ik was stikkapot.
Ladies and gentlemen in 30 minutes we will reach Newark Airport. Please fasten your seatbelts.
A small step for Tim, big step for Timorallity...mijn eerste voet in New York. Daar ga ik ne foto van pakken se... En ik had hem nog zo goed klaar gezet op de kast zodat ik hem niet in mijn grote kabas maar wel in de handbagage kon steken...
Voor alles is er een oplossing no prob brother.
En eerlijk, New York...ik denk dat ik er nog eens terug ga. 7 Uur wachten, maar ze waren rap voorbij. Wat doet ne mens dan? Mensen kijken (en dat kan in NY!), nen hamburger met friet en ne cola (ah ja tuurlijk Amerika). Gegeten en plots is er 3.30u voorbij. Guatemala terminal C132, inchecken 18u, vertrek 19u.
17.30U: Tjing terminal change Guatemala C97 okay. 18.25u Tjing Terminal Change Guatemala C103 Take off 19.05u. Een hele volksverhuizing met Cowboys en Indianen...
Rap rap controle todos oke signor. Vijf over zeven iedereen int vliegtuig. Tjing: Hellow folks because of blablabla we have to wait for take off. No worry we'll fly faster to reach destination on time... Ik dacht: Is die zat ofwat? Kwart na 8 opgestegen.
Met de madam naast mij klapke gedaan. Oh senor la primera vez en Guatemala? Todo solo? Muy bien, bienvennidos.
Aangekomen internet op de luchthaven? No senor, no functionar...
Taxi gezocht en hup naar slaapplekje.
Oogjes toe en snaveltje dicht.;-)
wat een dag vandaag. Nieuw werk, ik weet eigenlijk nog niet of ik het wel aankan, maar opnieuw ga ik er ervoor. Ik wil werken. Elke dag en elke keer opnieuw moet ik me bewijzen, maar ik ga ervoor. Iedereen moet zich elke dag opnieuw bewijzen. Wie me kent weet dat het met mij een beetje anders is. Ik ben geboren met een zuurstoftekort. Ik kan alles wel, maar heb er meer tijd voor nodig. Als een kindje geboren wordt begint het te huilen... Ik zag blauw. Naar het schijnt is dat niet zo goed. Thans zie ik nog zo graag kleurtjes. Professoren hebben me onderzocht, vaststellingen gedaan,... Met hamertjes op mijn knie geklopt. Ik moest mijn ogen dicht doen en met mijn wijsvinger naar het puntje van mijn neus gaan. Oefenen, oefenen, oefenen, oefenen... en het ging niet, nog niet. Op een been gaan staan... oefenen oefenen oefenen oefenen.... Alles 100 keer tegen mij zeggen, 1000 keer zelfs... ik vergat het en er was niemand die dat begreep alleen de professor een klein beetje. Niemand neem ik iets kwalijk want wat mensen niet kennen kunnen ze ook niet begrijpen. Maar laat ons alstublieft geen mensen veroordelen omdat ze anders zijn. Dat zeg ik nu en ik moet toegeven dat ik me er soms ook weleens schuldig aan maak. Maar laat mensen mensen zijn en probeer te aanvaarden dat niet alles is wat je denkt of probeer het eens op een andere manier te bekijken. Laat ons menselijk zijn, we zijn allemaal mensen.
En nu nog 7 keer slapen... Op dit moment zit ik volgende week op de luchthaven in een van de meest fascinerende steden van de wereld. Ik moet daar 7 uur wachten op een verbinding naar mijn bestemming... Guatemala. De stad waar ik een tussenlanding heb is die waar Frank Sinatra een liedje over geschreven heeft. Op zich, als je er op TV iets over ziet, zegt het me niks. Maar toch ben ik benieuwd. Tis zoiets, als globetrotter moet je daar toch eens gepasseerd zijn. Guatemala, hoe kom je er in godsnaam bij?? We weten zo weinig over dat land. Het ligt onder Mexico, naast Belize, Honduras en El Salvador en Nicaragua liggen er ook "in de buurt". Het is een van die landen die in dat klein verbindingsstukje liggen tussen de States, Mexico en Zuid-Amerika. Een drugsroute zeggen ze. Maar als we nu eens ophouden met altijd het negatieve te zien... In Brazilië maakte ik het ook mee in de Favella's. We hadden daar een meisje leren kennen en we (ik en mijn maat) gingen met haar op trot naar waar zij vandaan kwam. De gammele buurt waar wij sliepen, daar mocht zij niet komen dus spraken we op een plekje af met haar. Wij met haar de achterbuurten van Rio in. Daar heb ik de andere kant gezien. Daar heb ik gezien dat de mensen die daar wonen ook gewone mensen zijn, die als ze kunnen, gewoon elke dag gaan werken. Vaak langer dan 8 uur per dag. Maar ze zijn gelukkig op hun manier. Enorm heb ik daar genoten van de kleurtjes die de mensen aan hun huisjes gaven. Hoe de mensen van haast niks toch iets maken. Voor het eerst zag ik daar dat je een vinylplaat mooi kan beschilderen... De mensen kennen er hun geburen nog. "Ah mateke gij hebt geen eten vandaag? Ik heb nog wel een kieken lopen, kom maar bij ons, we delen wel. De volgende keer als het bij ons eens voorvalt andersom he. En dan zoiets erachter . Dat is de kracht die mij in onze verwesterde, soms onverdraagzame, maatschappij recht houdt. Soms is het moeilijk, maar elke dag gaat wel ergens het zonnetje op. Guatemala, ik wil het weten...
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
