Ik heb dit even nodig, ik moet hier nog een bericht plaatsen, het helpt me om mijn gevoelens in toom te houden. Sorry dat ik na Mickey's geboorte niets meer heb geschreven maar de tijd ging ineens zo snel. Maar dat is nu verleden tijd, ik heb alle tijd van de wereld nu. Nu dat.. Nu dat Mickey er niet meer is. Het was zo een mooie en intelligente jongen, waarom moeten de besten altijd eerst sterven? Ik besef het nog steeds niet helemaal. Hij is er echt niet meer, mijn kleine jongen. Ik ga het verhaal van de afgelopen vijf jaar hier opschrijven, ik denk dat dat de beste manier is om een beetje te kalmeren. Een paar jaar na de geboorte van Mickey beseften Mieke en ik dat het niet werkte tussen ons. Omdat zij een alcoholprobleem heeft vond ik dat Mickey het best bij mij zou komen wonen. Daar was Mieke helemaal niet blij mee en daar hadden we dus ook al een hele tijd ruzie over tot het moment kwam dat het beter was dat ze Mickey helemaal niet meer zou zien. Toen ik vorige maand op vakantie wou gaan besliste ik om Mickey bij vrienden van me achter te laten. Dat was dus geen goed idee, ik heb er nog steeds spijt van... Mieke is Mickey gaan ophalen bij die vrienden en heeft hem meegenomen naar huis. En nu is hij er niet meer. "Van de trap gevallen" zei Mieke. "Hij is gevallen en door de val is er een gezwel in zijn hoofd opengesprongen" zeiden de dokters. Volgens mij heeft Mieke hem geduwd. Ik geloof niks van alle flauwekul die ze mij in het ziekenhuis hebben verteld. Sorry lezers, maar dit is denk ik mijn laatste bericht. Ik ga op een lange reis om na te denken en Mickey's dood een beetje te verwerken. Ik wens jullie allemaal veel geluk in het leven. Groeten, Boudewijn
