Even dit jaarlijks weerkerend natuurfenomeen onder de aandacht brengen.
Aandachtige Bosveldjoggers hebben ze zeker en vast al menigmaal waargenomen, tijdens het joggen op hun geliefde trainingsomloop, namelijk het Floordambos, de talrijke platgereden kikkers en padden.
Vooral bij het inlopen van het bos na de afdaling van de brug over de autostrade, waar meestal trekkende bruine kikkers als verkeersslachtoffer achterblijven, en verderop in de Passieweg (ongeveer ter hoogte van de eerste woning met de ganzentuin en autobus) waar gewone padden het merendeel van de dode dieren uitmaken.
Nochtans zijn bovengenoemde plaatsen tamelijk verkeersluw, maar ook fietsers, bromfietsers, joggers en wandelaars maken tal van slachtoffers daar ter plaatse.
Vanaf februari tot april, wanneer ze hun winterslaap erop hebben zitten, trekken de volwassen amfibieën immers naar hun voortplantingspoelen, dit is vaak de plaats waar ze zelf jaren tevoren werden geboren.
De trek vangt gewoonlijk aan bij het invallen van de duisternis en duurt tot het aanbreken van de dageraad, meestal bij windstil regenweer, wanneer de temperatuur de vijf graden overstijgt.
Naast de gewone pad (Bufo bufo) en de bruine kikker (Rana temporaria), trekken ook de salamanders naar hun geboortepoelen om er voor nageslacht te zorgen.
De padden en kikkers, van wie de mannetjes veruit de grote meerderheid uitmaken, blijven meestal even rusten op de wegen omdat ze daar, op het langer warm blijvende asfalt, hun koudbloedige lichamen op temperatuur kunnen brengen, maar ook omdat ze van hieruit een prima vergezicht hebben op eventuele paargewillige vrouwtjes die eveneens deze wegen oversteken. De mannetjesdieren kruipen dan op de rug van het vrouwtje en laten zich op deze manier meedragen naar de poelen.
!
Dit wachten op de wegen maakt dat het aantal slachtoffers steeds zo absurd hoog ligt. De dieren zijn tijdens de trek helemaal niet schuw en hebben geen enkele aandacht voor passerende voertuigen, waardoor ze helemaal geen verweer hebben.
Eenmaal in de vijver of poel aangekomen begint dan de eigenlijke paring, de padden laten eisnoeren achter, de kikkers leggen klompen kikkerdril, van hieruit volgt daarna de evolutie van eitje naar de welbekende dikkop of kikkervis tot uiteindelijk het aan land kruipen als kleine kikker of pad.
Deze laatste fase vind plaats rond juni of juli meestal na een zomerse regenbui, waarbij duizenden kleine padden en kikkers over het land uitzwermen om er de rest van hun leven door te brengen, zij zullen enkel terugkeren naar het water wanneer ze volwassen genoeg zijn om aan de jaarlijks weerkerende trek deel te nemen.
Vroeger waren deze dieren zo talrijk dat de mensen het hadden over paddenregens wanneer de trek plaatsgreep en ook later op het jaar wanneer na een fikse zomerbui wegen en weiden overspoeld werden door miljoenen kleine amfibieën. Veel mensen geloofden destijds dat deze dieren gewoon met de regen uit de lucht waren gevallen!
De grote vijver op de golfterreinen bij het Floordambos is zulk een voortplantingspoel, enkele jaren terug werden de oevers van deze vijver heraangelegd, waardoor deze jammer genoeg te glad en te steil zijn geworden om de, na de paring, terug op het land willende dieren toe te laten uit de vijver te kruipen. Talrijke padden sterven dan uiteindelijk uitgeput de verdrinkingsdood! Hetzelfde fenomeen herhaalt zich dan enkele maanden later wanneer de jonge exemplaren aan land kruipen. De dieren die toch aan land geraken moeten vervolgens nog de tocht overleven naar het nabijzijnde bos waarbij ze de grote graspleinen van de golf nog moeten doortrekken, hier wacht hen niet enkel het gevaar vertrappeld te worden door de golfspelers, maar vooral weggemaaid te worden door de grasmaaiers dewelke bijna dagelijks elk grassprietje ongenadig kortwieken, of platgewalst te worden door de wel die enkele malen per week de terreinen mooi glad komt drukken.
Met deze kleine bijdrage hopen we een aantal mensen bewust te hebben gemaakt van deze jaarlijks weerkerende slachtpartij.
