Beginnen bij het begin? Ah, tuurlijk, anders zou ik het niet het 'het begin' noemen...

Ik ben zwaar. Dik. Gigantisch. Overgewicht. Vetrollen. Kwabbels. HomerSimpsonGehalte. Obees. Vol. Grote maat. Al mijn ganse leven worstel ik met overgewicht. Nu ja, niet mijn ganse leven. Tot mijn 6 jaar was ik een super fijn poppemieke. Ik wou naar het schijnt niet eten, mijn moeder en grootouders vaak tot wenen gebracht hierdoor. Als ik nu naar kinderfoto's kijk, moet ik toegeven, ze hebben gelijk. Tot mijn zes jaar was ik een normaal persoon op vlak van lichaamsbouw. En dan ergens daarna heb ik de smaak te pakken gekregen. Letterlijk en figuurlijk. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het verschil niet kan onthouden tussen letterlijk en figuurlijk, maar dat is een andere zaak. Soit, ik ben dus beginnen verdikken na mijn zesde levensjaar. En dat zie je merkelijk op foto's. Met als gevolg... nu nog veel te zwaar.

Ondertussen ben ik al... 32 jaar (moest eventjes rekenen), drie kindjes, maar 5 zwangerschappen later, swingt het gewicht de pannen van het dak. (doet er mij aan denken: swingen: ik dans heel graag!)

Sinds de laatste zwangerschap ben ik nu ook nog schildklierpatiënt. Ik beschik over het fenomeen: de ziekte van Hashimoto. Jaja, lach maar. Het bestaat dus werkelijk. En nee, ik moest niet niezen. Denkt u nu werkelijk dat u inventief was met uw grapjes? Het komt er dus op neer dat mijn lichaam mijn eigen schildklier aanvalt, waardoor ze minder gaat schildklierhormoon produceren. Klinkt niet zo erg, alleen, je wordt er alsmaar dikker van. En dat heb ik geweten.

Vroeger, toen ik eens op dieet ging, lukte me dat redelijk goed. Ik kon zonder al te veel afzien, toch wel enkele verschillende kilo's verliezen, 15-20... maar die komen er altijd maar weer bij. Want: IK EET GRAAG, en met veel smaak. Als ik nu probeer een dieet te volgen, dan wordt ik alleen maar gefrustreerd. Er gaat slechts heel moeizaam een paar honderd gram aan af. Maar goed... Ik had goeie voornemens en een ultieme startdatum!

Stond ik gepland om mijn amandelen te verwijderen. Als dat niet een uitstekende start is. Ik zou en moest terug massa's kilo's verliezen. Doel: tegen deze zomer wil ik deftig zijn.

Ondertussen, tussen al die pogingen door, probeerde ik manlief al vele keren aan te moedigen om samen iets van sport te doen. Wij zijn een koppel die dat inderdaad liefst samen doet. Voor sommige mensen lijkt dat misschien raar, maar wij doen eigenlijk veel samen. Alleen, we kwamen er nooit echt uit wat we wouden doen. Zwemmen: pff altijd omkleden... nat... veel was... (nog thans moet je je na iedere sport wel douchen, maar dat heeft hij niet echt door!); Lopen: pff doe ik niet graag... uw knieën zijn al om zeep... nee echt niet; Badminton: pff je raakt niet echt in de club binnen en moet altijd zo lang wachten...; Fietsen: pff ik heb niet echt een goede fiets... enen aankopen? Dat kost veel...

Tot wanneer een vriend hem vroeg om eens mee te rijden... Inderdaad, op zo'n fiets. We vertrokken op weekend, die twee mannen dus met de fiets ipv met de wagen. Manlief wou dit met de fiets van zijn broer met zijn eigen gewone chirobroekje aan, doen (diegene die de chirobroekjes niet kennen: jeansstof met aan het kruis een dikke knoop van stof op elkaar). Hier heb ik eventjes tegen gerovolteerd, want ik wou dat manlief zijn zaakje het zou overleven. We kochten dus een volledige outfit, voor die schamele 75 km. Maar hij deed het. Blijkbaar is zo'n fiets dus echt wel een wondermiddel. En opeens was manlief geïnteresseerd en konden we beginnen sporten!! We hadden gekozen: we gaan fietsen!

08-03-2015 om 14:38 geschreven door Keilie