Alan Shearer bewierookt de prestaties van Fellaini bij Everton.Ik citeer zijn woorden:"de man bij Everton dit seizoen is Fellaini,wat een fantastisch seizoen speelt die.'In de match tegen Manchester city liet hij een staaltje van zijn kunnen zien door Craig Bellamy op een geweldige manier de bal af te snoepen.
Onlangs dit ontroerend verhaal nog eens gezien over de onverwoestbare vriendschap tussen twee journalisten tegen de achtergrond van het verscheurde Cambodja ten tijde van het Rode Khmerregime in de jaren 70 met zijn menonsterende praktijken.
What a waste of time deze film! Een snertfilm die de geweldscènese aaneenrijgt.Het mist de humor van The Football Factory en de punch van GSE Hooligans.Eén om snel te vergeten.
Postpunkmuziek is laatste jaren aan serieuze revival toe.Bands als The Editors, Interpol, The Rakes enz....scheren hoge toppen binnen de alternatieve muziekscéne.Joy Division kan gezien worden als één van de baanbrekende bands die als inspiratiebron fungeerde voor hen.Ik was helemaal niet zo vertrouwd met hun muziek totdat ik de film ' Control' zag.Samen met mijn zoontje die een ernstige infectie had verbleef ik vorig jaar vier dagen in het ziekenhuis.Om de tijd wat te doden huurde ik enkele films waaronder dit zeldzame pareltje.Van meetaf aan was ik in de ban van deze film en dat is te wijten aan verschillende factoren.Ten eerste geven de zwart-witkleuren heel goed de tijdsgeest weer van het toenmalig Thatcheriaanse Engeland :verpauperde sociale woonwijken vol mensen op zoek naar een beter leven in een land geteisterd door hoge werkloosheid en inflatie.Komt daar nog eens de schitterende soundtrack bij.De muziek is weergaloos goed en dat is grotendeels de verdienste van de acteur die Ian Curtis vertolkt in de film:ene Sam Riley.Niet alleen zijn de fysieke gelijkenissen treffend ,er is ook de voortreffelijke stem.De vertolking is zo authentiek dat het bijna beangstigend wordt.Ian Curtis was de charismatische frontman van de band die zelfmoord pleegde.Hij werd een icoon van een verloren generatie.. Lang geleden dat ik nog zo ontroerd was door een film.
Daarstrak even een glimp opgevangen van 'good old' Henry Rollins tijdens de Canvasuitzending.Hij heeft nog niets aan enthousiasme en idealisme ingeboet.Hij heeft een hele evolutie doorgemaakt:van de woeste punker in de band Black Flag naar de rockband Rollins Band om nu zijn ding te doen in zijn spokenwordperformances.Tijdens het interview viel me op dat zijn ogen nog steeds vuur spuwen maar het grijze haar gaven hem een iets zachtere aanblik.'We moeten de wereld veranderen.Hier is een potentieel van 80.000 mensen die er iets aan kunnen doen' zei hij.Je zou een beetje medelijden met hem krijgen met zijn goedbedoelde woorden. De jeugd op de wei van Werchter is helemaal niet vatbaar voor zijn maatschappijkritiek, maar dat heeft hij niet door.Werchter is puur entertainment, een fake samenhorigheidsgevoel dat ons allen even de grauwe werkelijkheid doet vergeten.Zeker als je weet welke miljoenenbusiness achter die geoliede machine steekt. De jeugd vandaag de dag is behoorlijk behoudsgezind en conformistisch.Hun belangrijkste besognes zijn met een goede job geld verdienen,een comfortabel leven leiden en misschien wel een gezin stichten als dat niet teveel hun vrijheid inperkt .Ik stel vast tijdens mijn lessen dat het politiek engagement en de kritische zin zo goed als verdwenen zijn.Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat politiek een schertsvertoning is geworden.Vulgaire machtspelletjes en nepotisme zijn schering en inslag.Wat verwacht je dan nog van de jeugd?
Bij mijn bibliotheekbezoek daarstraks was ik verrast deze film aan te treffen bij de uitgestalde films.Wassup Rockers is een zedenschets die gaat over het reilen en zeilen van een groepje latinoskaters uit South Central LA.Homies noemen ze zichzelf en ze doden hun tijd door te skaten en wat rond te hangen.Vandaag de dag noemt men dat hangjongeren. Ze veroorzaken echter geen overlast en doen niemand kwaad.De titel is ontleend aan de manier waarop ze door anderen worden aangesproken:What's up Rockers.Naast skaten spelen ze immers in een punkbandje en vallen ze een beetje uit de toon met strakke broeken, hun lang haar en zwarte t-shirten.Ze komen ongewild steeds in hachelijke situaties terecht en dat lijkt een beetje de moraal van het verhaal:een onschuldige groep tieners die scheef bekeken worden door de goegemeente raakt in de nesten.Deze film is van de hand van Larry Clark, een beetje een eigenzinnige regisseur die eerder al ophef veroorzaakte door films als 'Kids' en 'Ken Park'.Beide films gaan over de seksuele losbandigheid en zedenverwildering bij Amerikaanse jongeren. Net zoals in die films toont hij toont alles expliciet zonder te willen moraliseren.Hij gebruikt hiervoor geen professionele acteurs maar gewoon jongeren die van de straat geplukt worden.Dat geeft aan zijn films een realiteitsgehalte wat je zelden aantreft.Wassup Rockers is dus een uit het leven gegrepen film die nergens verbloemt of heroïseert, een actuele zedenschets over het leven in het getto.
Over de skinheadcultuur bestaan er heel wat vooroordelen; Wat veel mensen niet weten is dat deze arbeideristische jongerencultuur zwarte roots heeft, nl in de skamuziek.Vanaf einde jaren 70-begin jaren 80 wordt deze cultuur door extreem-rechtse groupuscules misbruikt voor politieke doeleinden.Zo is de film ook opgedeeld.Aanvankelijk heerst er een wat gemoedelijke sfeer en kameraadschappelijkheid voert de boventoon.Maar dit verandert wanneer ene Combo uit de gevangenis komt en zijn racistisch wereldbeeld zorgt voor verdeeldheid onder de skinheads.Wat volgt is een bijna dramatische afloop.
Ik herinner me nog levendig wanneer ik voor het eerst in aanraking kwam met het gedachtegoed van deze filosoof.In 1994 kregen we les van ene professor Rob Devos.Onder meer die cursus wetenschapsfilosofie heeft mij dermate geprikkeld dat ik besloot een opleiding tot filosoof te volgen.In de cursus kwam inderdaad de 'Herrschatfsfreie Kommunikation'aan bod.Eigenlijk schetste Habermas een ideaaltype waaraan de publieke democratische besluitvorming moet voldoen, maar dat is een utopie.Het politieke toneel is nu eenmaal geen machtsvrij vacuüm. Interessant is de parallel met het concept 'veil of ignorance' uit ' A theory of justice' van John Rawls.De hypothese van een machvrije besluitvorming. Zo kan je ook een parallel trekken met John Rawls concept van veil of ignorance uit A theory of Justice, een hypothese van machtsvrije communicatie. In de cursus' Rechtsfilsosofie hebben we dan uitgebreid die voorwaarden voor ideale communicatie bestudeerd.Boeiend, maar Habermas is één van de laatste representanten van het moderne denken die nog gelooft in grote idealen.Dit soort denken is terecht bekritiseerd door de postmoderne filosofen
De historische stichter van de beweging is ene Ronnie Lee. In het begin van de jaren 70 richtte hij een beweging op : Band of Mercy. In 1976 veranderden ze de naam in ALF. Wat hebben ze bereikt in 25 jaar?Duizenden wilde-en huisdieren bevrijd, de bontindustrie serieuze kaakslagen toegediend,labos en kweekcentra van proefdieren doen sluiten. Het aantal proefdieren is gedaald van 6.5 miljoen tot 3 miljoen.Dit is allemaal het resultaat van harde actie. Bewustmaking van het publiek, wetgeving en lobbywerk hebben lang niet zon impact.De goegemeente ziet ons als gewelddadig? Niet waar, wij richten onze acties altijd tegen gebouwen,autos, installaties. Het geweld zit bij hen. Nog nooit hebben wij fysiek geweld gebruikt. Als iemand een dier foltert, dan heb ik daar geen enkel probleem mee om die een pak rammel te geven. Het Alf is geen goed gestructureerde organisatie.Het is een verzamelnaam voor activisten die elk op hun manier opereren en onderling geen contact hebben. Sommige cellen werken samen.Iedereen mag zich alf-militant noemen: Er zijn drie basisregels 1) doelstelling: dieren redden en leed vrijwaren 2) alle materiaal en vastgoed dat gebruikt wordt in de uitbuiting komt in aanmerking voor vernietiging en beschadiging 3) elke activist moet er voor zorgen dat de operatie geen doden of gewonden eist..
De achterliggende idelogie is: elk levend wezen is een individu dat recht heeft op een eigen leven, zonder miserie en foltering.Het is een radicale beweging want er zijn ook al activisten omgekomen bij acties.De juridische aanpak wordt steeds strenger. Dat heeft twee redenen: Ten eerste de vrees bij het establishment dat het ALF steeds radicaler wordt.Ten tweede is de Ira niet langer publieke vijand nr 1, ze hebben schrik dat een deel van het antiterrorismebudget wegvalt.De laatste vijf jaren zijn er steeds meer splintergroepen, bv 'animal rights militia' die steeds radicaler worden: Zo werd er een zoontje van een bonthandelaar gewond bij een bombrief.In het verleden hebben we te weinig strategisch gedacht, nu doen we allerlei acties tegelijk, nu proberen we één tegenstander te treffen en werken we samen met andere organisaties. Tegelijk blijven oude commandos bij de oude methodes zweren: bijv nertsen bevrijden.Het sterkste wapen van ALf is het diffuse: zich in alle richtingen verspreiden zonder een centrale organisatie.
'Die Welle'is een Duitse remake van de oorspronkelijke film ' The Wave' uit einde jaren 60. Deze nieuwe film is zeer goed en ophefmakend omdat ze aantoont hoe makkelijk het is via groepsdynamica mensen te conditioneren en in het gareel te doen lopen. Een geëngageerde leerkracht start een experiment in de klas over autocratie.De leerlingen blijken zich steeds meer te identificeren met het hele gebeuren en de situatie loopt uit de hand.De beweging is zijn eigen leven gaan leiden en de leerkracht ziet zich genoodzaakt op het experiment een halt toe te roepen.Maar het loopt falliekant af want er valt een dode.Een relevante film om aan middelbare scholieren te laten zien hoe ver men kan gaan in het manipuleren van mensen.
Commentaar op artikel van Mia Doornaert in de Standaard:linkse intellectuelen
Ik vraag me altijd af:wat verstaat men onder'de gewone mens'.Het lijkt me meer een sociologisch begrip dan wel een werkelijk bestaand iets.Ik ben leraar en beschouw mezelf ook als een gewone mens. Ik denk dat het onderscheid gewone mens-intellectueel een anachronisme is uit lang vervlogen tijden, een soort van marxistisch curiosum.Ik denk zelfs dat het opleidingsniveau niet alleenzaligmakend is voor iemand zijn maatschappelijke status maar wel koopkracht.En daar zien we de volgende tendens:hogeropgeleiden met pakweg een diploma als filosoof of archeoloog zijn vaak paria's in vergelijking met goedbetaalde arbeiders.Een gemiddelde Fordarbeider verdient beter dan een leraar. Ik vind het ook van een zeker dédain getuigen om altijd over het begrip'volks' te spreken. Het is een bij uitstek een intellectualistische reflex van mensen die zich niet tot het gewone volk rekenen, zowel ter rechter-als linkerzijde.
Vanavond behoorlijk genoten van dit eerste deel van een tweeluik over de meest beruchte gangster van Frankrijk van de 20e eeuw :Jacques Mesrine.Wat je krijgt voorgeschoteld is een film noir over een man die onverschrokken tekeerging die iedereen die hem iets in de weg legde.Het geweld in de film is veelvuldig aanwezig en soms wat gratuit maar het wordt op een gestileerde wijze weergegeven.Mesrine ontzag niets of niemand en was een Franse soldaat in de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog.Dat was voor hem een leerschool dat de kiemen legde voor zijn latere gangsterbestaan.Hij zou nooit op een eerlijke manier zijn geld verdienen.Bankovervallen,roofmoorden en vechtpartijen waren zijn core business.Zoals het past in een goede film noir waren er ook vrouwen op wie hij een magnetische aantrekkingskracht uitoefende.Later heeft hij zelfs een vrouwelijke partner-in-crime die ook zijn minnares wordt.Vincent Cassel die we onder meer kennen van ' La Haine' en 'Irréversible' is uitstekend gecast als Mesrine:niet in het minst omwille van zijn boeventronie.Cassel heeft een wat nerveuze opvliegende stijl die perfect op het lijf van Mesrine is geschreven. Een minder punt is dat er een sluier van romantiek rond dit hoofdpersonage hangt.Hij wordt net iets te veel geportretteerd als een 'bad guy' die met recht en rede revolteert tegen het systeem.Maar het interessante aan deze film is dat het ook een soort tijdsdocument oplevert.Een episode waarin je de vuile oorlog in Algerije had en een klimaat waar angst en terreur heerste die gezaaid werd door de onderwereld.Kortom:een behoorlijk goede film waar ik al uitkijk naar het vervolg.
Morrissey zingt in zijn nummer'America is not the world' al de profetische woorden:"America the land of the free, the say".Hij stelt zich dus openlijk de vraag of de Verenigde Staten wel zo'n vrij land is.De VS wordt altijd voorgesteld als het land van de onbegrensde mogelijkheden.Maar er is een duistere keerzijde hieraan:extremismen van allerlei pluimage zijn in opmars :neonazibewegingen,anti-abortusstrijders,anti-homorechtenactivisten.In de beklijvende reportage 'Jesus Camp' krijgen we een sterk staaltje te zien van zo'n uitwas in de Amerikaanse maatschappij. De vrees van Morrissey wordt bewaarheid in de onthutsende reportage 'Jesus Camp' Wat je te zien krijgt tart soms elke verbeelding.In deze reportage krijgen we de technieken en strategieën te zien die Amerikaanse fundamentalistische evangelisten hanteren om kinderen soldaten van God te maken.Iedereen heeft altijd de mond vol over de Taliban,Hezbollah en Al Qaida, maar niemand lijkt een vin te verroeren tegen deze vorm van religieuze indoctrinatie in de VS zelf.De VS richt zijn pijlen op buitenlandse vijanden terwijl hun eigen regime gefundeerd is op een fundamentalistische strekking binnen het evangelische christendom.Deze vorm van geloofsbeleving vormt één van de pijlers van het politiek bestel zelf en dat is er zo perfide aan.Godsdienstvrijheid op zich is iets wat ik hoog in mijn vaandel draag maar religieuze indoctrinatie moet bestreden worden.Het is geen marginaal verschijnsel wat hier belicht wordt, want tachtig miljoen Amerikanen rekenen zich tot de evangelische strekking.De titel verwijst naar zomerkampen die ingericht worden om jongeren te laten kennis maken met de kracht van de bijbel en om ze klaar te stomen om het geloof te verspreiden.Op zich een onschuldig tijdverdrijf zal u zeggen maar niet als u de beelden ziet.Kinderen worden niet aangezet een boodschap van liefde te verspreiden.Integendeel:alles wat tegen een letterlijke interpretatie van de bijbel indruist wordt verguisd:homoseksualiteit, abortus ja zelfs Harry Potter wordt verketterd. De wereld wordt opgedeeld in twee kampen:de geloofsgenoten versus de ongelovigen.De indoctrinatie gaat zo ver dat de kinderen hysterisch worden en in tranen uitbarsten.Becky Fisher,de aanstoker van dit alles is zich heel goed bewust van haar impact.Op hun achtste/negende levensjaar zijn kinderen zeer beïnvloedbaar en onthouden ze alles voor later.Jesus Camp is een onthullende reportage over de nefaste invloed die religie kan uitoefenen, een absolute must!!
Dit is een absoluut meesterwerk van de Mexicaanse regisseur Inarritu die ons al films als 'Amores Perros' en ' Babel' afleverde.In '21 Grams' komen de grote thema's aan bod:leven en dood,schuld en boete,liefde en eenzaamheid.Inarritu verweeft de levens van de drie hoofdpersonages op zo'n ingenieuze wijze aan mekaar dat dit een parel van een film, een gitzwart drama oplevert.Nergens wordt de film larmoyant of stroperig.Inarritu wil de kijker een boodschap meegeven:leven en dood zijn met mekaar verbonden en het leven schuilt vol tragiek.Dit werkt hij op zo'n magistrale wijze uit dat je verstomd achterblijft.Jack,een ex-bajesklant wil zijn leven beteren en wijdt zijn leven nu aan Jezus die voor hem zijn redding betekent.Maar op een dag slaat het noodlot toe.Hij veroorzaakt een ongeval waarin twee kinderen en een man om het leven komen. Christina,de moeder en echtgenote blijft verweesd achter en kan haar verdriet niet verwerken.Ze stort zich op de drank en drugs om de pijn te verzachten.Als laatste is er de terminaal zieke wiskundeleraar Paul die nog maar een maand te leven heeft.Hij heeft dringend een donorhart nodig.Zijn relatie zit al even in het slop, temeer omdat zijn vriendin van hem een kind wil en hij daar pertinent tegen is.De levens van deze drie raken verstrengeld daar de wiskundeleraar het hart krijgt van Christina's man en wanhopig op zoek gaat naar de donor.Hij raakt verliefd op Christina maar durft aanvankelijk zijn geheim niet prijs te geven.Ondertussen zit Jack in de gevangenis waar hij zijn innerlijke demonen probeert te verdrijven.Hij was clean van drank en drugs en was terug op het rechte pad,waarom moest dan uitgerekend hem dit overkomen?Hij worstelt dag en nacht met zijn geloof.Paul geeft zijn geheim prijs en Christina is aanvankelijk verbouwereerd maar sluit hem toch in haar armen.Als ultieme wraak wil zij Jack vermoorden.Ondertussen heeft Paul ook nog maar kort te leven daar hij opnieuw afstotingsverschijnselen krijgt.Als ultieme daad van liefde wil hij Christina's wens inwilligen, maar hij heeft het lef niet.Jack wordt verteerd door zo'n immens schuldgevoel dat hij Paul en Christina terug opzoekt en wil boetedoen.In de finale schermutseling schiet Paul zichzelf dood, hij offert zijn leven op want hij is toch terminaal ziek.
In dit interessante tweeluik neemt acteur Danny Dyer ons mee naar de aparte wereld van de voetbalhooligans.Hij dringt binnen in de verborgen wereld van de voetbalfanatici.Voorzichtigheid is geboden want sommige van die groupuscules zijn helemaal niet happig op media-aandacht, anderen etaleren dan weer graag hun stoer imago.Toch slaagt hij erin om contact te krijgen met top boys van de meest beruchte groepen. Het fenomeen hooliganisme wordt ook belicht vanuit een historisch context:waar is het ontstaan en hoe is het geëvolueerd de afgelopen decennia?En er blijkt een belangrijke breuklijn te zijn.De jaren 70-80 van de vorige eeuw waren de hoogdagen van het massale stadiongeweld.Bovendien werd er ook een aardig robbertje gevochten in metrostations die als afbakening van elkaars territorium fungeerden.Om een greep te krijgen op dit geweld kreeg je begin jaren 90 een kentering:een georganiseerde aanpak met massale politie-optredens,infiltranten, camera's en stadionverboden.Die aanpak werkte en de vandalen moesten hun actieterrein verleggen.Zo ontstonden zogenaamde firms.Dat zijn één of meerdere groepen hooligans verbonden aan een bepaalde club.Via moderne communicatiemiddelen als gsm en internet vochten ze hun onderlinge vetes uit op vooraf besproken geheime plaatsen om de politie te ontlopen.In de reportage probeert men te ontrafelen wat de drijfveren zijn achter deze vorm van tijdverdrijf.Het probleem is complexer dan je op het eerste gezicht zou denken.Reputatie, territorium afbakenen ,nationalistische gevoelens,kameraadschappelijkheid,vechten voor de kick,eergevoel....zijn allemaal mogelijke motieven.Het fascinerende aan deze docu is dat je een inkijk krijgt in een wereld die wellicht voor de meesten onder ons terra incognita zou gebleven zijn.
Een intens drama over mensen die vechten om te overleven in barre omstandigheden, zo kan je het best deze deze beklijvende film typeren.Een weduwe met twee jonge kinderen blijft berooid achter wanneer haar gokverslaafde man het hazepad kiest.Met haar pover betaalde job in een supermarkt kan ze nauwelijks de eindjes aan mekaar knopen.Wanhopig zoekt ze andere bronnen van inkomsten en raakt ze betrokken in de lucratieve business van de mensensmokkel.Alle morele bezwaren gooit ze overboord wanneer ze een partner in crime vindt om mensen van de VS naar Canada te smokkelen.De oversteek over een bevroren rivier is telkens een zeer riskante aangelegenheid en op een keer loopt het mis.In een dolle rit worden ze achternagezeten door de Mounties en weten ze nog net te ontsnappen.Maar het ijs breekt en ze moeten te voet verder vluchten.De politie kan hen traceren en de weduwe komt voor een hartverscheurende keuze te staan.Ofwel zichzelf aangeven en haar kinderen in de steek laten, ofwel haar metgezel die zelf een baby heeft laten opdraaien voor alles.Uiteindelijk kiest ze de eerste optie.Het mooie aan deze film is dat deze mensen nergens gestigmatiseerd worden.Ondanks hun verpaupering zijn het stuk voor stuk sterke mensen met een overlevingsinstinct.Ook de grenzen tussen goed en kwaad vervagen en worden in vraag gesteld.De prangende boodschap van deze film is:'Wat zou ieder weldenkend mens doen als hij in zo'n erbarmelijke omstandigheden zich staande moet houden'?
Into the wild is het authentiek relaas van een jongen die een traject aflegt om op zoek te gaan naar zijn ware zelf.Bij vele mensen leeft er een diepgeworteld ongenoegen over de uitwassen van de prestatiemaatschappij en de consumptiecultuur.Chris, het hoofdpersonage uit de film breekt radicaal met deze vorm van leven en trekt er alleen op uit op zoek naar zijn Walhalla:Alaska.Op zijn bijzondere reis komt hij allerlei kleurrijke personages tegen en leeft hij naar zijn zeggen een vrij bestaan.Vrijheid staat bij hem synoniem voor:je ontdoen van alle overtollige ballast die je in je routineus bestaan meesleurt.De teneur van de film is aanvankelijk zeer positief en het lijkt wel een ode aan het hippiedom.De verheven natuurpracht en de majestueuze landschappen benadrukken dit nog eens.Maar er is een keerzijde aan de medaille.Is Chris wel zo vrij als hij laat uitschijnen?Draagt hij niet de zware last van familiale problemen met zich mee?Bovendien laat hij zijn familie heel die tijd in het ongewisse, is dit dat geen verkapte vorm van egoïsme en een wanhopige vlucht uit de realiteit? Betekent vrijheid niet juist met je beperkingen leren leven en je verdriet een plaats geven?Iedereen heeft het recht om te dromen maar zijn droom spat uiteen wanneer juist die woeste natuur hem belemmert om terug te gaan.De natuur die hij zo liefheeft blijkt net zijn ondergang te worden.Hij vereenzaamt en sterft een kille hongerdood op een godvergeten plaats.In een laatste roes schreef hij nog volgende hartverwarmende en wijze woorden:' Geluk betekent niets als je het niet kan delen'.Een pure film die je aan het denken zet.
Ik ben nog niet bekomen van een dijk van een film die ik juist zag:Irina Palm.Mariane Faithfull laat hier zien dat ze niet alleen een grote dame in de muziekwereld is maar ook een aardig stukje kan acteren.Een verbluffend authentieke vertolking krijg je te zien.Ze speelt een weduwe die een bijverdienste zoekt om de operatie van haar stervende kleinzoon te betalen.Ze zoekt overal werk maar vangt steeds bot.Uiteindelijk belandt ze in een groezelige bar in Soho waar ze als sekswerker aan de slag gaat.Ze ontdekt dat ze een bijzonder talent heeft voor het afrukken van mannen.Dit lukt haar zo aardig dat ze in een mum van tijd het benodigde geld heeft. Ze koestert dit geheim zorgvuldig totdat haar zoon haar ontmaskert.Dan gaan de poppen aan het dansen maar uiteindelijk houdt ze voet bij stuk ook als haar bekakte buurvrouwen haar onder vuur nemen.Ze is trots op wat ze doet en krijgt er zelfvertrouwen door. Er is zelfs een ontluikende liefde tussen haar en de uitbater van de zaak. De film is een ode aan de onverwoestbare liefde voor je familie en een trigger om je vooroordelen en clichés over de mens achter zo'n job in vraag te stellen.Een mokerslag voor alle moraalridders die de grauwe werkelijkheid niet onder ogen willen zien.Hopelijk wordt het beeld dat mensen die vastgeroeste ideeën hebben over prostitutie grondig doorheengeschud.Zo'n film zet je morele maatstaven op losse schroeven.
BL&H werd in de jaren 80 opgericht als een beweging die ijvert voor de suprematie van het blanke ras.Het werd opgericht door de verongelukte zanger van Skrewdriver, Ian Stuart Donaldson. Via extreem-rechts muziekgroepen probeert zij mensen te recruteren.Er bestaan afdelingen over heel de wereld.Sinds de late jaren 90 is de skinhead-scene veel internationaler geworden, zeker nu de Duitse autoriteiten B&H repressief hebben aangepakt. Het gevolg is dat die grote Duitse scene elders zijn heil zoekt.Nationale afdelingen van BH krijgen hun erkenning van de Engelse moedergroep, net zoals bij de Hells Angels.In Engeland lijkt de scene wat op haar retour door veranderende modes in de jeugdcultuur.Vroeger dosten ze zich uit in bomberjack en combatshoes. Nu gaan ze gekleed zoals de doorsnee voetbalhooligan, en die gaat zelden naar BH-evenementen.Jong bloed komt er nauwelijks bij tenzij in Tsjechië,Polen en het voormalig Oost-Duitsland.Vaak gaat het om gemarginaliseerde figuren die niet eens beseffen in welk schaakspel ze meespelen.
B&h Vlaanderen is destijds opgericht door een lid van C18, tot er onenigheid kwam waardoor er nu twee kampen zijn; B&hVl en B&H C18.Terwijl het Blok zich steeds meer als een rechtse fatsoenpartij probeert te profileren, blijven de contacten met B&H bestaan .Achter de schermen mag het tuig wel werken, zoals bij ordediensten bij herdenkingen. Het is een soort slapende knokploeg van het VB.
Opvallend zijn de goede banden van de Vlaamse afdeling met de Hells Angels Coast, het portiersmilieu en extreem-rechtse hooliganbendes.(bijv Bruges Casual Firm).Het is bekend dat het Brugse hooliganmilieu al jaren banden heeft met extreem-rechts.Het geweld van die hools dient de politieke doeleinden van het VB.Het is een strategie van de spanning: hoe onveiliger de burger zich voelt, hoe beter voor de partij.De links met portiers ligt voor de hand,ze zijn vaak racistisch en importeren wapens.Intussen was Combat 18, een andere Vlaamse groep op erkenning.
In het vlaamse neonazimilieu zitten heel wat lunatics. Denk maar aan de moord op een barman in Lille bij Turnhout,een jonge Slovaak die in mekaar werd geslagen in Tienen, in Brugge werden een kleurling en zijn vriend in mekaar getrapt Zijn ze folklore of staatsgevaarlijk?Beiden. De meeste leden zitten nog in een typisch Britse cultuur van drinken en vechten en plannen veel maar doen niets, maar voor een kleine meerderheid is het menens.Maar er is geen internationaal netwerk, het zijn lokale groepen.Kunnen we bijeenkomsten verbieden? Neen, de vrijheid van meningsuiting en vergaderen is een democratisch recht, dat juridisch verbieden is onmogelijk, tenzij je ze als tenzij je ze als privémilitie veroordeeld( zoals in Duitsland)
Boy A is een meeslepende film over een jongen(Eric Wilson) die na 15 jaar uit de gevangenis komt en een nieuw leven probeert op te bouwen.Hij is echter genoodzaakt een nieuwe identiteit aan te nemen omdat zijn gruweldaad zoveel jaar later nog steeds immense wraakgevoelens oproept.Uit lijfsbehoud gaat hij nu door het leven als Jack en langzaam maar zeker bouwt de schuchtere en introverte Jack terug zelfvertrouwen op en een sociaal leven .Hij heeft een job, een paar toffe vrienden en een vriendin waar hij veel van houdt. Terry is een sociaal werker die hem begeleidt en hij kan deze evolutie alleen maar toejuichen.Maar innerlijk wordt hij verteerd door schuldgevoelens omdat hij zijn verleden niet helemaal kan vergeten.Het voelt alsof hij 'in een leugen' leeft zegt hij tegen Terry.Hij wil dan ook alles opbiechten aan zijn vriendin.Via flasbacks gaan we terug naar zijn gebroken jeugdjaren.Zijn moeder was ongeneeslijk ziek en zijn vader gaf geen moer om hem.Gevoelig en fragiel als hij vindt hij gelukkig bescherming bij de stoere Chris die in hem een zielsverwant ziet.Samen steken ze veel kattekwaad uit tot op een dag hun onschuldig tijdverdrijf ontaardt in een gruwelijke moord. Terry beschouwt Jack als zijn eigen zoon en dit wekt jaloezie bij zijn zoon wanneer Terry per ongeluk een tip van de sluier licht.Zijn zoon grijpt die kans aan om een oude rekening te vereffenen met zijn vader.Hij licht de media in en Jack is nu opgejaagd wild en vlucht weg.Als ultieme wanhoopdsdaad ziet hij geen andere oplossing dan zich van het leven te beroven.Boy A is een knappe film omdat er zo authentiek geacteerd wordt en het een geloofwaardig verhaal is. Het einde is wel nogal abrupt en je blijft een beetje op je honger zitten.De boodschap van de film lijkt te zijn:iedereen is in staat tot zo'n zinloos geweld.De moordenaars hier zijn mensen zoals u en ik en beantwoorden niet aan het stereoriepe beeld van monster.
