Met meer dan een uur vertraging landen we rond 13 uur in Sucre. Een stralende hemel en een mooie 20 graden, brengen ons in de gewenste stemming. Nadat we zijn ingecheckt in ons hotel, trekken we de stad in. Deze stad straalt helemaal de sfeer uit van Bolivia. Vrouwen met gekleurde doeken en hoeden sieren het straatbeeld. We trekken naar de Mercado Central en eten daar iets. De sfeer van de markt trekt ons aan. Dit is duidelijk het land van de patat. Zoveel soorten aardappelen zie je bij ons nooit. Op een centraal plein, stoten we op fruitkraampjes waar we een prachtige fruitcocktail laten maken voor 8 Bol (0,8€). Wat verder kopen we een zakje met cocabladeren, om op te kauwen want nu voelen we wel dat we op meer dan 2500 meter hoogte zitten. Cocabladeren kauwen is naar het schijnt het meest efficiënte middel om hoogteziekte te vermijden. We passen ons helemaal aan.

Op het centrale plein van Sucre, staat het Museo de la Libertad dat de geschiedenis van de onafhankelijkheidstrijd behandelt. Hier heeft Bolivar de onafhankelijkheid van Bolivia uitgeroepen. Het is een mooi gebouw in koloniale stijl. Terwijl we daar rondwandelen, hoor ik buiten lawaai. Mensen scanderen slogans. Af en toe knallen er bommetjes. Het is een betoging tegen het geweld tegen vrouwen. Maar snel wordt ook duidelijk dat het een begrafenis is. Een jong meisje is blijkbaar vermoord en de roep van honderden mensen, waaronder heel veel jongeren naar "justicia" , gerechtigheid is groot. Geweld tegen vrouwen is blijkbaar een groot probleem in Bolivia: zie http://www.mo.be/artikel/een-vermoorde-vrouw-dag-bolivia

We worden hier meteen met onze neus op de harde werkelijkheid van dit land geduwd. Enkele dagen later lezen we in de krant dat op een week tijd twee meisjes zijn vermoord in Sucre. Het leven is blijkbaar hard in deze 'suikerstad'. We stappen verder naar het Museo de textiel. We krijgen er een overzicht van de verschillende weefsels van de gemeenschappen in de buurt van Sucre. Prachtig geweven stoffen. Een man uit Tarabuco leidt ons rond en geeft nog wat meer uitleg. Terug in de stad gaan we op zoek naar een restaurantje in de buurt van ons hotel. Terwijl we zitten te eten, passeert een luidruchtige groep jongeren begeleid door een fanfare. Weer een betoging? Ditmaal gaat het om een feest van jongeren die het einde van het schooljaar vieren. Een soort 100 dagen. Sucre is precies een stad die nooit slaapt.