Vandaag zijn we vroeg op pad. Om 7 uur trekken we naar de Mercado Central om te ontbijten. We zitten er tussen arme indianen die er een koffie en een broodje komen nuttigen, voor quasi geen geld. Wij doen hetzelfde. Met de minibus naar het busstation om naar Tarabuco te rijden. Daar gaat elke zondag een grote artisanale markt door. Mensen uit heel de omgeving zakken naar daar af om spullen te kopen en te verkopen. Tarabuco is gekend voor zijn prachtige authentieke weefsels. Na anderhalf uur rijden hebben we de 60 km afgelegd en zitten we op 3.200 meter hoogte. We stoppen een handvol cocabladeren in onze mond om te zorgen dat we niet hoogteziek worden. De coca wordt er in grote zakken verkocht en vindt er flink wat afnemers. Maar wij hebben nog voorraad. We zijn er al vroeg bij en de busjes met toeristen zijn nog niet aangekomen. Dat zorgt er voor dat we rustig kunnen rondkijken. De verkopers en verkoopsters zijn absoluut niet agressief. Ze laten ons de tijd om goed uit te kijken en te kiezen. Als we iets goed hebben gevonden, dan begint het spel van bieden en afbieden. Maar in tegenstelling tot Afrika, China of Marokko, laten ze hun prijzen niet echt zakken. Het moet gezegd, hun koopwaar is kwaliteit. De alpacawol voelt zo zacht aan dat je voelt dat je kwaliteit in handen hebt. Daarenboven, mocht je gaan rekenen hoeveel tijd er is ingestoken om de stoffen te weven of te breien, je zou er nog geld bovenop leggen uit pure schaamte. We gaan regelmatig overstag en kopen een gillet, handschoenen, een sjaal, een muts. Ons kan niets meer overkomen in de vrieskou. Studenten geneeskunde lopen rond om de mensen die uit de dorpen zijn afgezakt, medische raad te komen geven. Schapen en geiten verwisselen van eigenaar. De klassieke handdruk bij het vee kopen is hier ook van kracht. Toevallig is het deze zondag ook culinaire markt met tal van lokale specialiteiten. Vrouwen in traditionele klederdracht hebben lekkere dingen klaargemaakt in hun klassieke kleipotten. De lokale bevolking lust er pap van. Her en der zijn er proevers op pad die de gerechten punten geven. Er is blijkbaar een prijs te winnen met het beste gerecht. De beste hobbykok wordt ook hier beloond. Met onze buit op zak nemen we rond 3 uur de busjes die klaar staan om ons terug naar Sucre te brengen. Terug in ons hotel vragen we ons af: hebben we te veel of te weinig gekocht? Het antwoord vinden we snel op Google want daar vinden we exact dezelfde alpaca-sjaal als diegene die we hebben gekocht. Wij hebben 4€ betaald en op internet staat identiek dezelfde sjaal aan 22€. Gelukkig zijn onze valiezen niet groot genoeg, anders zouden we teruggekeerd zijn.