Vandaag reizen we door naar Potosi. Drie uur bus om 200 kilometer af te leggen. We stijgen van 2600 naar 4020 meter. Bij het uitstappen voelen we wel degelijk dat we zijn aangekomen in de hoogst gelegen stad ter wereld. Potosi ligt hoger dan Lhasa in Tibet. Het landschap is prachtig. Van kilometers ver zien we de Cerro Ricco liggen, de bekende berg van Potosi, de "rijke berg". Een Inca-leider heeft hier ooit de stommiteit begaan om tegen de Spaanse conquistadores te vertellen dat er zilver in de berg zat. En wat voor zilver: het was de rijkste zilverader ter wereld. De Spanjaarden hebben er decennialang tonnen zilver uit weggeroofd. Natuurlijk deden ze dat niet zelf. Daarvoor lieten ze indianen van einde en ver aanrukken. Er zijn meer dan 600.000 mensen gesneuveld in de ongezonde mijnen, ter meerdere eer en glorie van het Spaanse rijk. We proberen de eerste dag een beetje te acclimatiseren, want bij elke inspanning voel je toch dat je op hoge hoogte verblijft. We verkennen de stad en willen het belangrijke Casa de la Moneda bezoeken. Maar dat is gesloten. We stappen dan verder en bezoeken het klooster Santa Teresa, een prachtig klooster uit de 17de eeuw. Een vrouw met een grote bos sleutels begeleid ons van de ene kamer naar de andere. Voor ons gaat de deur open, achter ons gaat ze weer dicht. De meisjes die hier binnen kwamen, vaak op jonge leeftijd zijn hier in hun leven nooit meer naar buiten gegaan. Goud en zilverwerk zijn hier in overvloed aanwezig. Hier kwamen alleen dochters van rijke families binnen. We stappen verder naar het centrale plein waar ook de kathedraal is gevestigd. Via een achterpoortje kan je de kathedraal bezoeken, maar enkel met een gids. Het is een olijkerd die graag alle aandacht op zich gevestigd ziet. Maar dit heeft ook voordelen. Hij spreekt traag en duidelijk Spaans, zodat we goed kunnen volgen. De kerk is in volle restauratie. Na 3 jaar werken wordt ze in november opnieuw ingehuldigd. Toch is de rijkdom en de pracht en praal al duidelijk zichtbaar. Het orgelpunt wordt een bezoek aan de toren, zowat 90 trappen omhoog. We trappen meteen op onze adem maar geraken probleemloos boven waar een schitterend zicht op de stad wacht. Met als blikvanger uiteraard de Cerro Ricco. Na deze klimpartij past een verfrissing. We proeven het lokale Potosina, maar het is maar fluitjesbier.