We beginnen onze dag met een bezoek aan de Casa de la Moneda. Dat is het grootste koloniale gebouw in Latijns Amerika waar gedurende enkele eeuwen munten werden geslagen. Het zilver kwam direct uit de Cerro Ricco en werd daar tot munten verwerkt. Het is een museum met een uitgebreide en interessante collectie. Maar zoals we hier al meer hebben ondervonden kan je enkel een bezoek brengen met een gids die zichzelf graag hoort praten. Na 2,5 uur zijn we rond. De namiddag houden we het rustig en kuieren door de stad om de barokke en koloniale gebouwen te bezichtigen. De volgende ochtend trekken we naar de Mercado Central. Een mooie markt, maar niet zo uitgebreid als in Sucre. We stappen verder naar het centrale plein en merken daar een concentratie van mensen. Toespraken beginnen. We horen dat het gaat over het aan de grond houden van het vliegtuig van President Evo Morales op weg van Moskou naar La Paz. Er ging een gerucht de ronde dat Snowden aan boord zou zitten van het vliegtuig. De mensen zijn kwaad en voelen zich als volk vernederd. Een vertegenwoordiger van de boeren, de vrouwenbeweging, het stadsbestuur en MAS(de beweging van Evo Morales) nemen het woord en fulmineren tegen de yankees. Tientallen mensen applaudisseren en scanderen slogans pro Morales. De VS moet toch ongelooflijk veel schrik hebben van Snowden dat ze tot zulke actie overgaan.  Het is nu al de tweede stad waar we op een betoging stoten. De mensen zijn hier erg maatschappelijk begaan en goed geïnformeerd. Want deze manifestatie kwam al samen enkele uren nadat het bericht over Morales bekend was. Het is wel een straffe schending van het internationaal recht. In heel mijn leven heb ik nog nooit gehoord van een presidentieel vliegtuig dat aan de grond werd gezet, zelfs niet van de grootste gangsters zoals Mobutu.

Na de middag brengen we een bezoek aan de mijn van Potosi. Mijnwerkers vragen al lachend of er geen Fransen, Italianen of Portugezen in de groep zitten, want die mogen vandaag niet binnen. Zelf hebben we besloten om niet mee ondergronds te gaan omwille van de gevaren en de giftige gassen. Maar mijn broer gaat wel binnen, met succes. De mijntrip begint met een bezoek aan de mijnwinkeltjes, waar we naar goede gewoonte geschenken kopen voor de mijnwerkers: dynamiet, coca-cola en cocabladeren. Dat laatste gebruiken de mijnwerkers tegen de honger, want ze blijven zowat acht uur onder de grond zonder te eten. Zonder coca hou je dat niet vol. Daarna trekken we naar een fabriekje waar de mineralen worden gescheiden van gewone steen. Uiteraard met chemische producten die erg giftig zijn. Maar de mensen dragen er geen gasmaskers. Het zijn privébedrijven die de verwerking doen van zilver, zink en tin. Een belangrijk deel wordt uitgevoerd naar Japan. Nu begrijpen we waarom de restauratie van de kathedraal van Potosi vooral met Japans geld kon worden gerealiseerd. Het is duidelijk geen belangeloze geste. Daarna trekken we de berg op. Nu is die nog 4.700 meter hoog, maar vroeger was die meer dan 5000 meter. Door het leegplunderen van de berg door de Spanjaarden, zijn er vele verzakkingen geweest, waardoor de berg is gekrompen. De mijnwerkers werken elk voor eigen rekening. Soms werken ze in groep in een coöperatieve. Hoeveel bruikbare erts er nog in de berg zit weet niemand. Onze gids zegt dat ze misschien nog 10 of 15 jaar verder kunnen werken, maar ze weten niet hoe lang nog. Wat de 15.000 mijnwerkers die nu nog actief zijn, dan moeten beginnen weet niemand. Wat er dan met Potosi gaat gebeuren is een raadsel want deze stad leeft van de mijnontginning en van het toerisme. En beide zijn duidelijk met mekaar verbonden.