Om 10 uur stipt staat de jeep voor de deur van ons hotel. We laden onze bagage in voor een driedaagse trip door de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte van Latijns Amerika. De eerste stop is het treinenkerkhof vlakbij Uyuni. Hier staan tientallen roestige locomotieven en treinwagons. Vroeger was Uyuni een centrum van het treinverkeer in Bolivia, maar toen dat stil viel, bleven hier tientalle treinstellen staan wegroesten. Een surrealistisch schouwspel.

Daarna rijden we richting zoutvlakte. We stoppen eerst nog even aan de rand, waar een kleine nederzetting met de alomtegenwoordige standjes met artisanale spullen om onze aandacht (en centen ) vraagt. We laten ons nogmaals verleiden en kopen een mooi geweven tapijtje en enkele vingerpoppetjes in de vorm van een lama voor onze kleindochter. Eindelijk zitten we in de zoutvlakte. Arbeiders scheppen hier het zout op hopen om daarna over te scheppen op camions. Zover als je kan zien, is alles wit van het zout. 120.000 m2 groot is de zoutvlakte. Dat is 1/3de van België. Heel, heel lang geleden moet hier de zee geweest zijn. Door het opstuwen van de bergen is dit omsingeld geraakt door bergen, maar het zoute water is gebleven. Door de wind is het water verdampt en is er enkel zout overgebleven. De zoutlaag zou meer dan 20 meter dik zijn. Zelfs door het ontginnen van het zout, vermindert de dikte van de laag zout niet, want het water van regen of sneeuw vermengt zich met het zout en vormt een nieuwe laag. Het zout is zo hard dat ze er blokken van kunnen zagen en huizen mee bouwen. We bezoeken zo'n huis, het Hotel de Sal, een hotel volledig opgetrokken in zoutblokken. Je kan hier nog met vier mensen overnachten als je wil, maar het wordt er 's nachts wel - 20 graden. We eten hier ons middagmaal en trekken dan verder naar Isla Incahussi, een eiland met reuzengrote cactussen. Sommige zijn 12 meter groot. Als je weet dat deze cactussen in deze barre omstandigheden 1 cm per jaar groeien, kan je meteen zelf uitrekenen hoe oud ze zijn. We maken een wandeling over het prachtige eiland omgeven door een zee van zout.

We rijden verder over de immense zoutvlakte. Enkele jaren geleden werd ontdekt dat onder deze zoutvlakte de grootste reserve zit van lithium. Lithium is erg gegeerd vandaag, want het is het belangrijkste bestanddeel van batterijen. Met de opkomst van allerlei elektronische toestellen en de elektrische wagens, is lithium misschien wel de petroleum van de 21ste eeuw. Bolivia wil niet hetzelfde meemaken als wat ze met hun zilver hebben meegemaakt en willen de productie van lithiumcarbonaat in eigen handen nemen. Maar het probleem is dat ze niet over de nodige technologie beschikken. Raf Custers wijdt een interessant hoofdstuk aan deze problematiek in zijn boek "De Grondstofjagers". Men is al voorzichtig begonnen met de ontginning van lithium, in samenwerking met een Koreaans bedrijf dat zijn technologie op termijn wil overdragen. Maar de lokale bevolking heeft ook schrik voor de ecologische gevolgen van de ontginning, want vandaag leven ze voor een groot deel van het toerisme. Voor Bolivia is dit een belangrijk strategische kwestie: hoe een eigen industrie, technologie en kennis uitbouwen, zonder het ecologisch evenwicht te verstoren in dit prachtige gebied. Een grote uitdaging voor Evo Morales en zijn regering. Zie: http://www.mo.be/artikel/bolivia-neemt-lithiumproductie-eigen-handen

 We rijden uit de zoutvlakte en komen in een weidse vlakte terecht. Eindpunt vandaag is het kleine dorpje San Juan waar we in een zouthotel gaan overnachten. Na het avondeten willen we nog even douchen, maar de warmwaterleiding is stuk. Geen douche dus vandaag. We kruipen om 9 u in onze isolerende slaapzak om de vrieskou te trotseren want hier is geen verwarming binnen. De volgende dag moeten we al om 6 uur aan het ontbijt zitten om onze tocht verder te zetten.