Born into an old Catalan family with rich musical antecedents (for centuries one of the leading makers of church bells in medieval Europe) the composer Federico Mompou Dencausse can be regarded as the leading composer of his native Cataluña. He himself described his musical style as primitivista and critics knew him as a "poet of the pianoforte" an appelation also bestowed on Chopin and Schumann. In truth, if indeed his music does incorporate primitive elements, at the same time it achieves a subtle sophistication and modernity that retains its freshness and originality and in the end reveals an immortal composer.
Federico Mompou, born on April 16, 1893 in Barcelona, was to receive his first musical contact with the piano imitating his brother José who was taking piano lessons. This same brother was to become a painter; it was he who drew the simple farmhouse sketch which was to grace the title pages of all of Federico's compositions (here reproduced above). Virtually self-taught at the piano, Mompou's compositional gifts grew naturally out of the inherently self-effacing introspection of his personality. By the time he was ready to enter the Paris Conservatory as a piano student he had already begun composing fragments which were later to be developed into some of his most well-known works.
In the fall of 1911, at the age of 18, Mompou, having readied himself for serious study in Paris, went about gathering contacts and letters of introduction to prominent teachers and musicians in the French capital. Among the more interesting of these was a letter from Enrique Granados, the great Spanish virtuoso pianist and composer who was head of a conservatory in Barcelona, to Gabriel Fauré, then director of the Paris Conservatory. According to Mompou's recollections of his interview with the great Spanish pianist and between the lines of the still-extant letter can be inferred that Granados was under no illusions concerning the virtuosic potentialities of the young pianist. But he did speak highly of his talent, especially with regards to his sensitive touch and already apparent individuality, traits which were soon to manifest themselves in Mompou's compositions. Curiously, the letter was never recieved by Fauré; although admitted to the Paris conservatory (with another Spaniard, José Iturbi) Mompou's natural shyness and reserve coupled with Fauré's absence from Paris at the time ultimately prevented the letter from arriving at its intended destination. In later years, Mompou would relish the irony of this non-contact as almost symbolic in character, quite in accordance with the reticence of his own personality.
Two years of study in Paris were enough to convince Mompou that, rather than a piano virtuoso, his greatest gifts lay in composition. Since childhood his personality had reflected a powerful introspection and playing even his own compositions in public was a torture that remained unconquered until much later in life. Composition on the other hand, which in his own view consisted more in the discovery of harmonies and melodies than in their invention, allowed his musical imagination free rein. Indeed, many of his most well-loved compositions, the Canciones y Danzas, are free renditions of traditional Catalan folk tunes. Nevertheless, the difficult economic circumstances of the life of a composer were not to be completely surmounted until much later.
Mompou's first success came in 1921. After two years of study in the French capital he had returned to his beloved Barcelona where he had already written a number of his more important compositions. When his piano teacher, Ferdinand Motte-Lacroix, former student and disciple of the founder of the French school of piano playing, Isidore Philipp, began including compositions by Mompou in his programs in France, the critical response was instantaneous. Mompou found himself the idol of artistic and musical Paris. Although initially surprising even to the artist himself, this success is easier to understand viewed in the context of the times. Debussy had only been dead for three years and the forces reacting against impressionism were already at work. Cubism (1909) and the Dadaists (1918) had made their appearances; Schönberg had written his "Treatise on Harmony" (1911) and Stravinsky had turned the musical world upside down with his "Rite of Spring" (1913). The instinctive values pervading Mompou's music resonated profoundly in this environ. Based in Catalan and Spanish traditional music, the piquant harmonies "discovered" by their composer, delicately pulsating rhythms, introspective themes; Mompou himself would write "I make music like this because art has reached its limits...my art is a return to the primitive...no, not even a return, it is to begin again (recomenzar)." This recomenzar helps us understand one of Mompou's primary objectives; simplicity. As he himself would never tire of saying to students, "the maximum expression with the minimum of means". Like Satie, Mompou searched within himself seeking nothing less than the very origens of music: the clear and pure expression of human instinct faced with absolute solitude, in the process touching within himself the mysterious, the incomprehensible. After all, had not music, in its origens been a principal instrument of magic and religion?
Always a solitary figure (he did not marry until age 64) Mompou found his artistic life disrupted for the ten years beginning in 1931. During this time no single completed work found its way from his pen. These were chaotic years in Spain: the Republic, civil war and the first dark years of World War II. Non-political, nevertheless Mompou could only have agreed with Spanish poet Miguel de Unamuno: "It is not a matter of ideology, there is none of that; and not even barbarity, boorishness, or evil instincts. Rather only what, at least for me, is worse...stupidity, stupidity, stupidity." In addition to the horrors swirling around him on the world stage, Mompou experienced during this time the death of his father and the serious illness of his brother, with whom he had always been close. His own personal economic situation, exacerbated by the desperate economic conditions following the civil war, led him from art into various business ventures including an attempt to revive the traditional family bell foundry.
Blessed with long life (he lived to the age of 94), Mompou in his later years was showered with honors and recognition. The National Prize for Composition as well as the prize "City of Barcelona", honorary doctorates, gold medals and countless concerts organized in his honor bear witness to the high esteem in which the man and his music came to be regarded. Like Chopin, Mompou the composer never ceased to think in terms of the piano. Even his compositions for voice and piano, guitar and several large works for orchestra, are thoroughly pianistic in concept and inspiration. None more than so than his Variations on a Theme by Chopin. Dedicated to Mompou's "great friend Pedro Masaveu", the banker who generously offered his house in which to compose, the work had been initiated in 1938 together with cellist Gaspar Casadó who wanted to collaborate with Mompou on a work for violoncello and piano. The joint project got no further than the sketching out of the first three variations. But in 1957, when asked to write another ballet to capitalize on the success of his first ballet, La Casa de los Pájaros, which had been premiered at the IV Festival de Música y Danza at Granada, Mompou offered to complete the Variations. Although the ballet was never produced, the music, including an orchestration by the composer, was eventually completed at this time.
Consisting of twelve variations (and an epilog) based on the Chopin"s Prelude No. 7, the work draws on themes and forms used by that earlier "poet of the piano". Thus, variation No. V is a Mazurka, No. IX a Valse and No. VI a Recitative, while at the heart of the work, the Evocation (Variation No. X) quotes directly from the slow section of the Fantasy Impromptu and Variation No. VIII paraphrases the Prelude No. 4 in e minor. The third variation is for the left hand alone (although the listener might never be aware of it) and the concluding gallop is pure Mompou, sparkling with audacious harmonic disonances (and consonances) and providing the perfect setting for the concluding epilog marked Lento.
The Quatro Quejas (Four Complaints) which form the first movements of Mompou's Impresiones Intimas (Intimate Impressions) date from 1911 and thus represent one of the composer's earliest completed compositions. The exact nature of each complaint is best left to the listener, although it is known that No. 4 (Agitato) was entitled El miedo (Fear) in an early version. Pájaro Triste, (Sorrowful Bird) written in 1914, can almost be seen as a premonition anticipating his ballet score of 1956, La Casa de los Pájaros (The House of the Birds) based on one of Grimm's Fairy Tales. Four more movements La Barca (The Boat), Cuna (Cradle), Secreto (Secret) and Gitano (Gypsy) date from 1912 and 1914. The work as a whole aptly illustrates his self-denominated style of "primitivism".
The first two movements of Paisajes (Landscapes) date from 1942 and are dedicated to Carmen Bravo, the young pianist whom Mompou had met in the fall of the previous year and who, 16 years later would become his wife. La Fuente y la Campana (The Fountain and the Bell) and El Lago (The Lake) are descriptive pieces drawn from Mompou's beloved Cataluña. The third piece of the set Carros de Galicia (Oxcarts of Galicia) dates from 1962.
Mompou's Canciones y Danzas were written at various times throughout his life and represent among the most charactaristic of his compositions. For the most part they are based directly on traditional Catalan melodies and dances, some of which are believed to have been in existence at least three centuries before Christ. Although faithful to the original versions, they are transformed and elevated by Mompou's treatment. Never intended as a single opus, each one stands alone.
Interestingly, the song which forms the basis for the introduction of Canción y Danza Nº. VIII, (El Testament d'Amèlia) is one which has been found not only in Cataluña, Valencia and Mallorca but in the folkmusic of countries as far away as Sweden. It describes the tragic drama of death from a broken heart of a young woman who sees her husband stolen from her by her own mother. The sadness and pathos of this theme is strongly contrasted by the dance which follows. The lighthearted La Filadora (the knife sharpener) has been sung to countless children by countless mothers. Its protagonist is the nightingale, eternal delight of maidens, lovers and heroes since the middle ages and before.
For Canción y Danza Nº. VII Mompou uses the song Muntanyes Regalades. It is said that this song is so well-known in Cataluña that there is no single person who has not sung the melody; if in fact he does not also recall the words. The dance which follows, L'hereu Riera is found in various regions of Cataluña. In walz tempo, it is traditionally danced over and around a wooden cross placed on the ground. One of only two original Canciones y Danzas fully-composed by Mompou, Number VI is probably one of his most widely-known compositions. (PH)
07-09-2008
Mompou - Cancion Y Danza 6
Mompou
22-06-2008
Federico Mompou (1893 - 1987)
Federico Mompou, Catalan composer and pianist, was born in Barcelona in 1893. He studied piano at the Conservatorio del Liceo in Barcelona and gave his first concert at the age of 15. However, his shy and reticent nature did not predestine him to be a virtuoso performer, and he decided to become a composer after hearing Gabriel Faure perform his Quintet. Three years later, with a letter of recommendation from Granados, he went to Paris to study harmony and piano with Isidor Philipp and Ferdinand Motte-Lacroix. In Paris, he became influenced by the French impressionism of Debussy Satie. At the outbreak of World War I in 1914, Mompou returned to Barcelona, where he wrote his first works for the piano.
In 1921 Mompou returned to Paris where he remained for 20 years and became a respected composer. In 1941 he settled permamently in Barcelona. He was made a Chevalier des Arts et des Lettres by the French government, elected to the Royal Academy of San Jorge in Barcelona and of San Fernando in Madrid, and made Doctor Honoris Causa at the University of Barcelona. He married the Catalan pianist Carmen Bravo in 1957, and died in Barcelona on June 30th, 1987.
Mompou was a modest, quietly spoken, and thoughtful person and this is reflected in his music. He wrote no operas, concertos or symphonies, and some choral works are as close as he got to producing large-scale works. He was predominantly a composer of lyric songs and piano miniatures. The music is imbued with the colours, sounds, and images of his beloved Catalonia, the style ranging from elegantly impressionistic to simplistic and minimal. Here we see the influence of Satie in using the utmost economy of means, doing away with key signatures and bar lines, and occasionally inserting silly comments. As a young man, Mompou worked briefly in a bell factory, and the sound of bells can be heard throughout his works. For Mompou, less is more, and one needs a finely attuned ear and a responsive state of mind to properly appreciate his music.
Among his vocal works, we mention the songs Comptines I-VI (1931, 1943), Combat del somni (1942-48), and Llueve sobre el rio, Pastoral (1945) and the choral works Cantar del alma (1951) and Improperios (1963), the latter with orchestra.
The bulk of his large piano oeuvre (which Mompou recorded completely for the Spanish label Ensayo), is organized into sets of pieces. The smaller sets being Pessebres (1914-17), Scènes d'enfants (1915-18), Cants mágìcs (1917-19), Fêtes lointaines (1920), Charmes (1920-21), and Suburbis (1916-17). Some larger sets were composed over long time spans : the 12 Cançons i dansas (1921-28, 1942-62), the ten Préludes (1927-30, 1943-51), Variaciones sobre un tema di Chopin (1938-57), the brilliant and evocative Paisajes (1942-60), and the four books of Música callada (1959-67).
21-06-2008
Judit Bardolet plays Toldra
Judit Bardolet, viool Vic Catalunya, piano Componist: Eduard Toldra nr. Soneti de la Rosada
20-06-2008
Christian Ferras plays Faure
Berceuse
03-03-2008
Raffaelle Mani plays F. Mompou - Suburbis
Mompou
28-12-2007
Mompou
Mompou
27-12-2007
Mompou
Mompou
02-12-2007
Ara no se si et veig encar van Mompou
Mac Mclure, piano en Marisa Martins, sopraan, opgenomen in Barcelona
Damunt de tu nomes les fleurs van Mompou
Mac McLure, piano en Marisa Martins, sopraan opgenomen in Barcelona
Drie Comptines van Mompou door Mac McClure en Marisa Martins
Mompou
Cantar del Alma van Mompou door Mac McClure en Marisa Martins
Mompou
Carmen Mompou asked us to perform this at the inauguration of the Mompou Foundation, she started to cry as we performed and we all sort of got chocked up, . . a very emotional moment. Cantar del alma means Song of the Soul. (Mac McClure)
Victor Manuel Morales speelt 'Cants Mágics' van Mompou
Mompou
25-11-2007
Irene Maessen en Marcel Worms in Rosmalen met liederen van Mompou, Nin-Culmell en Poulenc
Gisterenavond weer een prachtig concert bijgewoond van Irene Maessen en Marcel Worms in het Kunsthuis in Rosmalen. Op het programma stond liederen van Federico Mompou en Joaquim Nin-Culmell en Francis Poulenc. Evenals in o.a. de Noorderkerk in Amsterdam tijdens het Mompou-festival werd het programma begonnen met het prachtige lied: Damunt de tu només les flors (dat ook als toegift aan het eind nogmaals werd uitgevoerd.) Heel bijzonder vond ik de combinatie in het programma tussen de Cancons van Nin-Culmell afgewisseld met de Cancons van Mompou waarin soms het zelfde wijsje viel te herkennen. Het was weer genieten van de mooie muziek. Het Kunsthuis zat bomvol (het was uitverkocht), er zaten zelfs mensen in de gang te luisteren. Kunstenares Cecile Potjes heeft hiermee voor de tweede keer dit jaar Marcel Worms naar Rosmalen weten te halen met muziek van Federico Mompou. Hopelijk krijgt dit prachtige initiatief nog weer een vervolg. Marcel, Irene en Cecile bedankt!
11-11-2007
Mompou festival in Amsterdam
Dit weekend heb ik heel veel prachtige muziek gehoord van Federico Mompou tijdens het Mompou Festival, gehouden in het Bethaniënklooster en de Noorderkerk in Amsterdam 9, 10 en 11 November. Enorm genoten van de pianomuziek zeer goed uitgevoerd door pianist Marcel Worms en ook de kamermuziek en liederen met het ensemble bestaande uit: Irene Maessen - sopraan, Marijke van Kooten - viool, Daniël Esser - cello, Martin Kaaij - gitaar, Marcel Worms - piano met als speciale gast: Oleg Fateev (Moldavië) - bayan Voor informatie over het programma van het Mompoufestival, ga naar: http://www.tiaschutrups.nl/TSPRPPK/Projecten/Artikelen/2007/11/9_Mompou_Festival.html
Alles was zeer indrukwekkend. Mijn dank is groot aan de uitvoerende musici die de muziek van Federico Mompou opnieuw onder de aandacht hebben gebracht en de muziek van Mompou recht hebben gedaan in het bijzonder de pianist Marcel Worms, zonder hem was dit festival er natuurlijk nooit geweest en de piano had ook de grootste rol in het geheel. Er is te veel om op te noemen wat allemaal zo goed was, toch wil ik een paar persoonlijke dingen noemen die me zeer geraakt hebben. Op vrijdagavond in het Bethaniënklooster schitterde violiste Marijke van Kooten en Marcel Worms in het stuk Altitud voor viool en piano (1928) (om niet te zeggen werd ik enorm geraakt door het spel) en werd ik aangenaam verrast door het stuk van Elisenda Fábregas (Hommage aan Mompou geschreven voor Marcel Worms). Op zaterdagmiddag in de Noorderkerk was het wederom genieten, al meteen met het eerste stuk: Combat del Somni voor sopraan en piano, waarbij de stem van Irene Maessen me direct heel diep raakte. En waar ik al bang voor was gebeurde nu ook weer (evenals in Mei in Utrecht in Vredenburg) toen ook het concert werd afgesloten met het zelfde lied uit Combat del Somni namelijk Damunt de tu només les flors in de ensemble versie (arrangement Martin Kaaij). Bij het horen van dat stuk kon ik m'n ogen weer niet droog houden. Pure schoonheid en grote klasse van de uitvoerenden! Alles kwam wederom zeer goed tot z'n recht, opnieuw werd Mompou een eer bewezen. De ensemble-versie is zo mooi ragfijn in elkaar gezet dat ieder instrument heel mooi tot z'n recht komt en een deeltje krijgt in het stuk met telkens een ander samenspel. Nou ja, Cant Magics, Charmes en Evocation etc. het is veel te veel om allemaal te noemen maar alles was heel erg mooi! De zaterdagavond de Cancion y danza's compleet, Marcel 'vloog bijna uit de bocht' met de Cancion y danza nr. 6, wat een passie ! en een enorme snelheid en tempowisseling bij het snelle danza-gedeelte. Zeer verassend was dat Cancion y danza nr. 1 ook nog werd uitgevoerd door Oleg Fateev op bayan (een soort accordeon) samen met Marcel op piano. Het nummer kreeg daardoor een heel andere sfeer, alsof je het op straat hoorde, heel erg mooi! (Gewoon rillingen.) Van Suburbis ook erg genoten en de avond werd prachtig afgesloten met Comptines voor sopraan en piano.
En terwijl ik dit schrijf zit waarschijnlijk de Musica Callada van zondag er op en zitten ze aan het lekkere eten. (Tja ik kon niet alles meemaken maar wel 3 van de 4 concerten met heel veel mooie muziek en erg genoten) Ondanks dat er al zo veel van Mompou uitgevoerd is op dit festival, had ik bijv. Pessebres ook heel graag gehoord met het fraaie El Pastor, ach ja als liefhebber van deze wonderlijke muziek is het ook nooit genoeg Ik geloof dat ik thuis voorlopig geen Mompou meer mag opzetten, ze willen de naam Mompou niet meer horen! "Nee niet weer over Mompou" praten klaagden m'n dochters, toen ik vandaag met m'n zus weer iets te enthousiast napraatte over dit schitterende weekend vol met magische klanken van Mompou dat het moeilijk was om er over op te houden. Ik schrijf dit terwijl ik nog steeds in een soort roes zit (na zo'n intensief weekend luisteren en genieten). Ik kan het ook niet omschrijven wat het allemaal zo bijzonder maakt maar voor mij werd wel duidelijk dat met name in de Noorderkerk de muziek rechtstreeks bij me binnen kwam. Cants magics voor piano (uit 1919) was of werd ook daadwerkelijk magisch! Als je je zo verheugd op een Festival als dit kan het in de regel alleen maar tegenvallen zou je zeggen. Nou niets was minder waar! Het overtrof zelfs m'n hooggespannen verwachtingen. De muziek was magisch, het spel van het ensemble getuigde van zo veel liefde voor die muziek van Mompou, dat was gewoon duidelijk hoorbaar en het pianospel van Marcel Worms was gewoon steengoed! Heel erg mooi dat zoiets door puur enthousiasme voor dat specifieke in de muziek van Mompou tot stand gekomen is. Zij die niet geweest zijn hebben heel veel gemist, een volstrekt unieke ervaring, zo veel fraais gecomprimeerd in één weekend!
In het Bethaniënklooster was in de pauze en na afloop een fraaie documentaire van de Franse tv uit 1970 te zien met Federico Mompou zelf aan de piano, de 'meester' aan het woord en prachtige beelden van Mompou en Barcelona, een aandoenlijk filmpje van mooie Spaanse meisjes die duidelijk wat geforceerd z.g onbekommerd wandelden in een prachtige tuin, ondersteund door het pianostuk Jeunes filles au jardin uit Scenes dénfants voor piano (1915-1921), spelende kinderen die een Spaans aftelrijmpje zingen, dat vrij letterlijk terug kwam in Pito, pito, colorito (1943) waarmee het zaterdagavondconcert werd besloten.
De concertzender heeft het festival integraal opgenomen en het plan dit vanaf 2 Januari 2008 te gaan uitzenden zie: http://www.concertzender.nl/index.php?id=322 Dus voor degene die geweest zijn nog een soort herbeleving van dit wel zeer bijzondere weekend en voor degene die niet zijn geweest een kans kennis te maken met deze prachtige muziek. Marcel en het ensemble, heel erg bedankt!
10-11-2007
Marcel Worms speelde Mompou in CBK Amsterdam
Marcel Worms speelde pianowerken van Federico Mompou in het CBK Amsterdam-Oost. Het concert dat op zondag 4 November 2007 plaats vond was gecombineerd met een kleine tentoonstelling van schilderijen van Raymond Boekelder, die geinspireerd waren op de muziek van Mompou.
16-09-2007
Marcel Worms op bezoek bij de weduwe Mompou, Carmen Bravo
Pianist Marcel Worms ging in Spanje op bezoek bij twee hoogbejaarde pianistes. Hij wilde leren hoe hij de muziek van de Catalaanse componist Federico Mompou(1893-1987) dient te spelen. Worms vroeg Mompous weduwe Carmen Bravo en Alicia de Larrocha naar zijn persoonlijkheid: "La Música Callada es el!" was het bondige antwoord van senora de Larrocha. Marcel kreeg ècht les van de dames. Mas piano, mas piano!!! En dat terwijl wij op een opname horen hoe de meester zelf tamelijk forte speelt! Of was zijn gehoor niet meer zo best toen hij boven de tachtig was? Dankzij deze studiereis vallen componist en muziek nu samen als Marcel zijn werken speelt. Een verslag van zijn bezoek aan Carmen Bravo en Alicia de Larrocha heeft Marcel geschreven in 'Mens en melodie' tijdschrift voor muziek jaargang 62 nummer 1 (2007). Op zoek naar de geest van Mompou. Artikel: 'Twee pelgrimages naar Barcelona' De geest van Federico Mompou uit handen van Carmen Bravo en Alicia de Larrocha. Onderstaand filmpje is uit een serie van 5 korte fragmenten waarop te zien is hoe Marcel Worms aanwijzingen krijgt van Carmen Bravo.
Marcel Worms speelt pianowerken van Mompou in CBK Oost te Amsterdam
Zondag 4 November, 2007 aanvang 11.30 u. in Amsterdam, Centrum Beeldende kunst Oost-Watergraafsmeer, 3de Oosterparkstraat 201
Marcel Worms speelt een selectie uit de pianowerken van Federico Mompou:
- Preludes (selectie) - Paisajes - Cant magics - Charmes - Suburbis - Cancion y Danza nr. VI
Reserveren: zie: http://www.cbkamsterdam.nl/index.php?secID=5&artID=35 Tijdens het concert is er in het CBK een expositie van schilderijen van Raymond Boekelder, geinspireerd door de muziek van Federico Mompou. De expositie bestaat uit 5 schilderijen van kleiner formaat dan doorgaans en is alleen op zondag 4 November te zien in combinatie met het pianoconcert van Marcel Worms. Entree 6 Euro, zaal open 11.15 u. Voor agenda website Marcel Worms zie: http://www.marcelworms.com/agenda.php
10-09-2007
Musica Callada
'Música Callada' van Federico Mompou: een muzikale wereld van magie en verstilling
Federico Mompou (1893-1987) is een van die componisten, die zich tamelijk onopvallend beweegt in de marge van de grote stromingen in de twintigste-eeuwse muziek. Hij heeft geen school gemaakt en heeft zich nauwelijks ingespannen om zijn uiterst persoonlijke en herkenbare muziek een bredere bekendheid te geven. Met een minimum aan middelen wist Mompou een maximum aan expressie te bereiken, waarbij hij geen muzikaal systeem volgde maar volledig op zijn intuïtie vertrouwde. Zijn opus magnum is zonder meer de 'Música Callada', een cyclus, bestaande uit 4 boeken en 28 deeltjes, gecomponeerd tussen 1959 en 1967, met een lengte van ongeveer een uur. Aan dit werk ligt een gedicht ten grondslag van de Spaanse mysticus San Juan de la Cruz. Aan een strofe daaruit ontleent het zijn titel: 'La música callada, la soledad sonora'. Maar er is meer in 'Música Callada' te horen dan 'klinkende eenzaamheid': ook de klokken uit de gieterij van zijn grootvader, die Mompou als kleine jongen hoorde, komen tot klinken evenals de Catalaanse volksmuziek en de religieuze muziek van deze regio. Het resultaat is een indrukwekkend opus, dat welhaast een Spaanse tegenhanger genoemd kan worden van Messiaens 'Vingt regards'. Pianist Marcel Worms nam 'Música Callada' op CD op na uitvoerige consultatie in Barcelona van Mompou's weduwe, de onlangs overleden pianiste Carmen Bravo, en van Alicia de Larrocha, aan wie het vierde boek van 'Música Callada' is opgedragen.
Dit jaar is het 20 jaar geleden, dat Mompou in Barcelona overleed en in dat verband voert Marcel Worms in deze periode diens muziek veelvuldig uit. Hoogtepunt zal een driedaags Mompou Festival zijn, dat op 9, 10 en 11 november 2007 in het Bethaniënklooster en de Noorderkerk in Amsterdam zal plaatsvinden. Marcel Worms zal zijn verhaal uiteraard ook illustreren met een aantal delen uit 'Música Callada', die voor gevorderde amateurs zeker speelbaar zijn. Dat geldt overigens voor veel van de overige pianomuziek van Mompou, die eveneens kort de revue zal passeren.
Dit weekend heb ik heel veel prachtige muziek gehoord van Federico Mompou tijdens het Mompou Festival, gehouden in het Bethaniënklooster en de Noorderkerk in Amsterdam 9, 10 en 11 November.
