Ik ben bang, bang dat Michel dezelfde ziekte als ik. Zo’n 10 jaar geleden ben ik gestopt met geschiedenis te geven in een middelbare school. Ik werd depressief. Het begon tijdens een treinreisje richting Berlijn, ik werd depressief en het verdween niet meer. Ik stond op een gegeven moment in de klas en deed uitspraken over oorlogsslachtoffers die eigenlijk nooit uit mijn mond zouden mogen komen. Hierop kreeg de school enkele klachten van ouders. De directeur riep mij op het matje. Zelfs in het gesprek met de directeur kon ik bijna mijn agressie niet inhouden. Ik ging meermaals op bezoek bij een psycholoog, en ging in ziekteverlof, sinds de dag dat ik in ziekteverlof ging nam ik aan dat ik daadwerkelijk ziek was. Volgens de psycholoog had ik een afwijking en hij schreef me strikte medicijnen voor. Ik was bang dat mijn ziekte erfelijk zou worden overgedragen op een tweede kind en wilde aan Claire vragen of ze tijdens de zwangerschap van Michel een vruchtwaterpunctie had laten doen. Het is er toen niet van gekomen omdat Claire ernstig ziek werd, ze werd vier keer geopereerd. Na enkele dagen kwamen Serge en Babette op bezoek. Ze hadden wat veel commentaar te geven, onder andere op het niet echt opgeruimde huis. Ook stelden ze voor om Michel tijdelijk in huis te nemen door mijn ziekte, waarop ik een gloeiende pan twee keer tegen het gezicht van Serge sloeg. Hij viel bloedend op de grond.

“Ja, het wordt tijd dat er eens openlijk over gesproken wordt zeker?” vroeg Serge. Rick lijdt erg onder de hele affaire, en dat was Serge ook al opgevallen. Ten voordele van zijn zoon wil hij zich de volgende dag terugtrekken als lijsttrekker voor de eerstvolgende verkiezingen. Babette en Claire protesteren heel hard, maar het kan mij allemaal niks schelen. Claire en ik nemen het op voor onze zoon wanneer hij volgens on onterecht moordenaar genoemd wordt. Serge zijn besluit blijft onveranderd. Serge verlaat het gezelschap samen met Claire eerder dan de rest. Ze gaan naar het café waar Serge morgen zijn persconferentie houdt. Toevallig het café waar Claire en ik ook soms nog eens iets gaan drinken. Mijn vrouw en ik praten nog wat verder over de daden van Rick en Michel, we zaten ondertussen toch al alleen in het restaurant. Alles klaart wat uit en het wordt ook duidelijk dat Claire hen heeft aangemoedigd om af te rekenen met Beau. Claire heeft mij ook duidelijk gemaakt dat ik Serge, desnoods met geweld moet doen afzien van zijn besluit om de volgende dag die persconferentie te houden. Ik vind het geen goed plan want Serge zal koste wat kost zijn wil willen doordrijven.

Oh zalig, straks naar een restaurant, nu ja zalig is het nu ook weer niet, ik ga op restaurant samen met mijn broer en zijn vrouw. We dulden geen pottenkijkers want ik zou graag rustig kunnen praten zonder gestoord te worden door vreemden. Jammer genoeg kan ik niet zeggen welk restaurant we gaan bezoeken, anders wemelt het er de komende dagen van nieuwsgierigen die willen weten of dit het restaurantje is waar we geregeld komen, alhoewel het niet echt een restaurantje is. Het is eerder een Restaurant, met grote R want het is een echt klasse restaurant. Tijdens het diner valt het mij meteen op dat Babette gehuild heeft, ze draagt weer die reusachtige donkere bril om haar ogen wat te camoufleren. De spanningen lopen al snel heel hoog op aan tafel. Claire en ik zijn totaal niet het soort mensen die naar zo’n restaurant zouden komen. Ik kreeg het op de heupen van de gerant van het restaurant, die pretentieus met zijn pinkje aanwijst welke gerechten waar gemaakt worden. Eerst ging het er nog redelijk ontspannen aan toe, er werd over diverse onderwerpen gepraat, over films, vakanties en nog een paar dagelijkse onderwerpen kwamen aan bod, zonder erg. Toen ik terugkwam van het toilet, zag het er even anders uit, Babette is in huilen uitgebarsten en loopt naar de tuin, gevolgd door mijn vrouw. Toen zaten mijn broer en ik nog alleen aan tafel.

We zijn nu nog even tussen de mensen. De gewone mensen dan, niet de mensen waar we straks gaan bijzijn. We wouden al komen maar op tijd komen is niet echt voor het sjieke volk. Niet dat we ons anders zo aan de etiquette houden hoor. Gelukkig komen Serge en Babette niet naar hier. Anders zou hij zich weer van zijn andere kant moeten tonen, zijn 'ik ben gek op de gewone mensen'-kant.

Ik ben echt blij dat ik nog even kan uitblazen voor we straks aan dat diner beginnen. Ik heb al stress genoeg gehad om er wat goed voor te komen voor mijn broer, goh ja mijn broer, zo noem ik hem normaal niet hoor anders denken de mensen dat we echt familiair zijn, en dat we op elkaar lijken wat echt totaal niet het geval is. Hij zal wel weer groen lachen als hij ziet dat ik geschoren ben, normaal maak ik me nooit zo op voor een etentje. Als ik straks met hem aan één tafel zit zal ik ook wel terug een stressmoment beleven dus ben ik blij dat ik nu nog even kan ontspannen met mijn vrouwtje.

Babette en Serge zijn niet echt goed ingelicht over het hele verhaal. Daarom zijn ze dus ook samengekomen. We moeten het eens hebben over onze zonen en wat de toekomst allemaal nog zal brengen voor hen. Mijn zoon, Michel heeft een clochard vermoord en Rick en Beau waren beide medeplichtig. Ik kan hem niks verwijten, het kwam allemaal onverwacht, het was een ongeluk.  Ze wouden na een bijeenkomst op school nog wat geld gaan afhalen in de bank. Toen begon het mis te gaan, er lag een clochard te slapen aan de bankautomaat. Ze werd wakker door het geroezemoes  van de jongens en begon te schelden. Hierop werden Rick en Michel kwaad, Beau laat het gebeuren en gaat naar huis. In die tijd waren de andere twee al met voorwerpen aan het gooien naar de clochard, onder andere een bureaulamp en een jerrycan. Toen daar dan ook een aansteker bij kwam escaleerde de hele zaak. De jerrycan ontplofte en de clochard was op slag dood. De camera’s bij de bankautomaat hebben alles vastgelegd. Niet alle beelden zijn even duidelijk te herkennen maar je eigen zoon kan je er gerust uithalen.