Alles wat u altijd al dacht, maar nooit durfde te zeggen
10-08-2007
Bedrijven en Collectieven: een ongelijke strijd
Buiten anarchistische milieus doet de term 'collectief' zelden een belletje rinkelen. Nochtans lijkt het, zelfs in onze luxe-samenleving, een logische keuze. Want hoewel u, lezer, hoogstwaarschijnlijk niet arm bent, frustreert het u ongetwijfeld zeer dat u voor elke cent opslag moet vechten, smeken, staken. Terwijl hoge bedrijfsmanagers een veelvoud van uw maandloon verdienen en geen poot uitsteken. (Velen zetelen zelfs enkel symbolisch in de raad van beheer) Ja, u verdient het, u moet van het bestaan van collectieven op de hoogte worden gebracht. U bezit echter geen macht en door middel van de macht die zij tot hun beschikking hebben, controleren grootverdieners de informatiestroom. Dat, en dat alleen, is de reden waarom het woord 'collectief' u chinees in de oren klinkt. Zoals u weet, bestaat het leeuwendeel van onze economie uit megaconcerns. Sommige benaderen de grootte van een land in omzet. Ze zijn langzaam gegroeid, door fusies en uitbreiding. Sommigen, waarschijnlijk de meesten, zijn als eenmansbedrijven van start gegaan. De eigenaar legde elke maand wat geld opzij en kon uiteindelijk een arbeider in dienst nemen. Een dozijn arbeiders. Duizenden arbeiders. Voor deze eigenaar lijkt dat de normaalste zaak van de wereld, zeker nu hij zo goed boert. (Ik noem dit de 'Liberale schijnrechtvaardiging': Ik ben ook klein begonnen) De werknemer op het laagste sport van de ladder kijkt echter afgunstig op naar zijn slavendrijver. En met reden, want deze gang van zaken is niet rechtvaardig! Want er zijn alternatieven die iedereen gelijke kansen bieden. In het bovenstaande voorbeeld, het 'bedrijf', wordt alles van boven af geleid. De arbeider heeft geen enkele inspraak. Bij collectieven gaat het net andersom. Ook collectieven worden als eenmansbedrijven opgestart. (Eigenlijk is elke zelfstandige een mini-collectief) Echter niet de beschikbaarheid van kapitaal leidt tot uitbreiding, maar de toevoer van werkkrachten. Een bedrijfsdirecteur heeft het geld, de macht om uit te breiden. Pas daarna gaat hij op zoek naar verse arbeiders, die door hun armoede zwakker zijn en kunnen worden uitgebuit. Een collectief breidt uit als de extra arbeiders er zijn (en net omdat die er zijn). Vervolgens wordt de nieuwe omzet (die logischerwijs evenredig of net iets meer stijgt) in gelijke stukken verdeeld. Ook zo'n onderneming wil zoveel mogelijk verkopen. Alleen kan winstbejag nooit ten koste gaan van de arbeider, want die heeft de macht in handen. In de praktijk zal een collectief dan ook geen echte winst maken, aangezien alle omzet als loon wordt uitbetaald. Het enige doel van echte winst is uitbreiding. Een collectief kan dus zonder. Collectieven kunnen echter bijna nooit opboksen tegen multinationals, die door uitbuiting lagere prijzen bekomen. Alleen als door propaganda de medemens van collectieven op de hoogte wordt gebracht, kan het tij keren. De arbeider zal in collectieven stappen, want hij wordt er beter van. En een rechtvaardig mens zal de collectieven steunen. Hij zal een iets hogere prijs betalen voor een eerlijkere behandeling van de arbeider. Hopelijk!
Reacties op bericht (1)
27-09-2008
over reclame en slaven
Beste bloedverwant, Rare jongen die collectivisten niet. Ze spreken over slavendrijvers... Maar na een beperkt aantal uren ben ik wel van mijn werk af, geen zorgen meer... Als ik deel uitmaak van een Collectief heb ik nooit gedaan... Ik ben dan mede eigenaar en eigenaars hebben altijd wel iets te doen. Waarom gebruik je niet het woord reclame ipv propaganda... dat klinkt minder oudbollig en lijkt mij hetzelfde te betekenen. Verder vind ik het heel interressant wat je allemaal schrijft en staat je blog met een stip aangeduid als zeker nog eens te bezoeken.
