Ok, vandaag konden we er niet meer omheen. De eerste les. En van welk vak nog wel: Frans! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aangekomen in ons lokaal, namen we plaats achteraan in de klas. Al een heel deel studenten waren aanwezig, maar die keken niet erg vreemd op toen wij binnenkwamen. Maar toen we erbij nadachten, als bij ons op de KHLim iemand die we niet kennen in de klas komt zitten, zouden wij daar ook niet bij stilstaan.

Wat ons wel heel erg opviel, is dat toen nog enkele andere studenten de klas binnenkwamen, ze iedereen – ons inbegrepen – een kus gaven. Een heel leuke eigenschap van de Walen. Wij Vlamingen doen dat enkel bij onze vrienden, we zijn nog nooit de hele klas rondgegaan om iedereen een kus te geven!

Om 9.30 uur waren Carmen en ik eindelijk verlost van onze prangende vraag: wat bedoelt madame Muller met Franse les? Was het samen met andere Eramusstudenten om echt de Franse taal te leren, of stemde het inhoudelijk overeen met de lessen Nederlands bij ons op de KHLim?

Het laatste dus. Na ons kort voorgesteld te hebben, begon de leerkracht met een dictee. Ja, een dictee, en Carmen en ik mochten ook meedoen. Het merendeel van de tekst verstond ik, maar dat wil niet zeggen dat ik enig idee heb waarover de tekst ging. En dat is toch wel heel belangrijk om de werkwoorden juist te kunnen schrijven.

Neem nu een woord dat uitgesproken wordt als “semblee”. Is het gebruikt als infinitief, dan wordt het geschreven als “sembler”, als voltooid deelwoord wordt dat “semblé”. Maar het kon misschien ook wel “semblait” zijn dat de leerkracht bedoelde, want de uitspraak van Walen is toch ook weer anders dan die van Nederlandstaligen die Frans spreken. In Vlaanderen heb ik nooit zoveel moeilijkheden gehad bij een dictee… Voor het eerst kon ik écht begrijpen hoe anderstaligen zich in een Nederlandstalige klas moeten voelen… en dan nog op de koop toe een gedicteerde tekst moeten schrijven.

Midden in de eerste les moesten we al voortijdig de klas verlaten, omdat we samen met de andere Erasmusstudenten om kwart over 10 een rondleiding kregen van enkele studenten van de school. We leerden eerst heel vlug de andere Erasmusstudenten kennen, of toch hun naam (die ik ondertussen weer vergeten ben). Voorlopig waren dat twee Duitse meisjes (die nog geen verblijfplaats hadden gevonden) en twee Spaanse meisjes. Tijdens de rondleiding werden daar nog twee andere Spaanse meisjes aan toegevoegd. De rondleiding was wel tof, maar nog toffer waren de lieve Waalse studenten. Samen met de groep hebben we ook nog gegeten. Tijdens het eten merkte ik op dat één van de Waalse meisjes aan de andere vroeg hoe laat het was, en dit in het Nederlands (dus “Hoe laat is het?”). Dat vond ik wel grappig, omdat ikzelf in Vlaanderen ook wel vaker aan mijn vriendinnen vraag hoe laat het is, maar dan in het Frans (“Quelle heure est-il?”). Melinda en Joke gaan dit zeker kunnen beamen :).

Na het eten was het niet echt duidelijk wat de bedoeling was. Gingen de Spaanse meisjes nu naar hun kot? En wat gingen de Duitse meisjes doen? Gingen de Waalse meisjes met hen mee naar een mogelijk kot kijken en moesten wij mee?

Op dat moment was ik even héél erg blij dat ik Carmen bij me had en niet alleen op Erasmus was gegaan. De momenten waarop ik niet wist wat er aan de hand was of wat de bedoeling was, of alleen met allemaal vreemde en telkens weer andere mensen in een klas zat, is het toch stiekem heel leuk om iemand die je vanuit je thuisfront kent, bij je te hebben. Om zo eens eventjes in het Nederlands te kunnen vragen: “Wat moeten we nu doen?” of om gewoon eens lekker in het Nederlands te kunnen babbelen of je gedacht over iets te kunnen zeggen.

In de namiddag hadden we nog een les Frans op het programma staan, maar dan bij de studenten van het 3^de jaar in plaats van het 2^de, zoals deze voormiddag het geval was.

Het onderwerp van deze les was een Franse tekst. De leerkracht las ze hardop voor en wij konden meelezen op de bladen die we gekregen hadden. Jammer genoeg las de leerkracht veel te snel voor ons en konden we niet volgen met lezen en … Carmen en ik begrepen niets van de tekst!

Dat verschillende mensen (waaronder de buschauffeur van gisteren en mijn kotbuurmeisje Avril) tegen me gezegd hebben dat ik al goed Frans kan, wordt plotseling wel heel relatief wanneer je in een klas terecht komt met allemaal Franstaligen en een Franse leerkracht en waarbij er in het Frans wordt lesgegeven op hetzelfde niveau als wij in het Nederlands les krijgen op de KHLim in het derde jaar…

En wat is het frustrerend om niet alles te begrijpen wat er gezegd wordt! Ik ben van mezelf al heel leergierig en wil heel graag weten en begrijpen wat er aan mij geleerd of getoond wordt, en dat dit nu (hopelijk tijdelijk) erg onmogelijk is, vind ik op z’n minst wel vervelend. Ik heb zelfs geen enkel idee waarrond de les van dezenamiddag draaide. Ik vond het echt niet aangenaam, het was een beetje als een heel goede Franse (of anderstalige) film bekijken, maar de ondertitels niet kunnen aanzetten. Zonde!

Ik hoop dus dat ik tegen het einde van deze Erasmusperiode iets meer kan begrijpen van de lessen. En anderzijds ben ik ook blij dat ik in een immersieschool stage mag doen… hoe kan ik daar anders ooit op slagen!

Wat me wel heel blij maakt, is dat alle mensen hier zo vriendelijk zijn. De bonnesoeurs, de buschauffeur, Avril en ook het andere buurmeisje dat vandaag is ingetrokken in haar kot, Julianne, de leerkrachten op school en de Waalse studenten die ons rondleiden en die ons een heel welkom gevoel geven. Sinds ik weet dat mijn neef Vincent hier dichtbij werkt en ik hem altijd mag bellen als er iets is, voel ik mij nog veiliger en meer gerust.

In Vlaanderen zou ik zeggen: het zijn schatjes! Maar aangezien ik vandaag het Franse woordje ‘mignon’ (schattig) geleerd heb, zal ik het zo uitdrukken: les Wallons sont mignons!

Nog enkele andere dingen die me vandaag zijn opgevallen zijn:

- iedereen schrijft mijn naam goed! :o

- hier in Wallonië hebben ze ook een Kruidvat en een Blokker!

- dezemorgen toen ik naar school reed met de bus, zag ik opeens tussen de gebouwen door, enkele kleine rotsen naast de weg. Bij ons in Limburg is dit zó ondenkbaar! Ik vond het echt leuk om te zien :).

Alors, un gros bisous à tous et peut-être à demain ! (Als ik niet te moe ben van het shoppen ;) )

Birgit

P.S.: Het eten vandaag (spaghetti) was goed gelukt!