Vandaag krijg ik weer een bonnetje binnen, een nieuwe knipbeurt. Soms vraag ik me af waarom ik die bonnetjes zelfs gebruik, ik heb toch niemand te plezieren. Dan denk ik aan Ramona, niet direct fijne gedachte. Mijn gedachte vliegen eerst naar haar dikke lijf, haar vetrollen die ze in zo’n veel te kleine stoel probeert te proppen, soms (als ik in een goede bui ben) leidt ik mee met die stoel. Vervolgens vliegen mijn gedachten naar haar geur, de geur van rotte vis. Voor iedereen ruikt ze waarschijnlijk totaal afstotelijk, ik neem het ze niet kwalijk. Toch heeft die geur een bepaalde aantrekkingskracht voor me, vreemde kerel ben ik toch. Ik lach luidop terwijl ik de deur uitwandel, denkend aan Ramona het viswijf.

Eenmaal aangekomen in de kapperszaak is Ramona echter nergens te bespeuren, ach ja haar verlies. Terwijl ik sta te wachten komt er echter een meisje naar me toe, knap gezicht, wel een te grote neus naar mijn smaak. Ik snuif, geen uitsprekende geur. Ze glimlacht en wijst naar de kappersstoel. Terwijl ze mijn haar begint te wassen, neuriet ze een beetje, ik constateer dat dit wel eens fijn is en sluit mijn ogen. Ik geniet van haar handen die met mijn haar bezig zijn. 20 minuten later draait ze me om naar de spiegel, ik zie enkel nog wat stoppeltjes op mijn hoofd. Voor de eerste keer ben ik teleurgesteld in de knipbeurt, niet omdat mijn haar me ook maar een zier kan schelen, maar ik was graag snel teruggekomen. Ik sta op en loop de deur uit, wat moet ik anders? Haar uitvragen?