Bon, de medicatie dewelke mijn bipolariteit onder controle zou moeten houden is opgestart. Sipralexa 20mg en Ambilify 10mg. Ten minste dat is een beginnetje waarschijnlijk zal dit nog gaan veranderen eens ik op de andere afdeling aankom. Voorlopig zouden deze twee pilletjes die ik iedere ochtend voorgeschoteld zal krijgen moeten gaan voorkomen dat ik opnieuw verander in een menselijke emotionele jo-jo. Na een paar dagen merk ik er nog niets van dat ook ze ook maar iets doen maar das normaal. Het kan twee tot drie weken duren vooraleer er van enige werking iets echt voelbaar is.

Het mag misschien vreemd klinken maar ergens ben ik toch een beetje bezorgd. Men zou denken dat ik opgelucht zou zijn dat ik met medicatie een evenwichtig bestaan zou kunnen vinden en toch. Stel dat je psychologisch gevoelsleven in een schaal in te delen is van 0 tot 100 waarbij 50 de “normale” norm is. Ikzelf heb niet zoveel ervaring met die 50. Ik zit er of ferm onder of een stuk boven. De medicatie die ik nu neem en eventueel nog voorgeschreven ga krijgen zou me zo dicht mogelijk bij die 50 moeten brengen en houden. Maar door die medicatie valt die toestand natuurlijk kunstmatig te noemen. Ik heb nooit weken, laat staan maanden om en bij de norm gezeten. Dus vraag ik me nu af hoe dat zal zijn. Zal het leven niet hartstikke vervelend worden zonder eens een keer door te schieten naar de 70 of 80? Want laat me eerlijk zijn, ook al heeft een hypo-manische periode na afloop een brede waaier aan problemen en ellende, als ik in zo'n periode zit dan is het leven alles behalve saai en zie ik alles door een ferme roze bril. Bij momenten is het een rush of kick waar geen enkele drug aan kan tippen en geloof me, op heroïne na heb ik ze zowat allemaal eens geprobeerd. In mijn geval was de rush die ik beleefde een bijkomend voordeel waardoor ik drugs totaal niet interessant vond. De kick die ik kreeg van wat ik op zulke momenten uitvrat was groter en beter dan eender wat ik kon krijgen op een kunstmatige manier.

Opgenomen zijn heeft een heel specifieke bijwerking waar de psychiaters hun net opgenomen patiënten eigenlijk beter voor zouden waarschuwen. Maar aangezien ze dat in de meeste gevallen niet doen en omdat ik ergens toch hoop dat deze blog door iemand gelezen wordt die zich wil laten opnemen en behandelen, doe ik het hier zelf maar even. Op het moment dat de initiële rompslomp rond een opname achter de rug is voelt het plots alsof je een rugzak van vijftig kilo aan de deur heb afgezet. Je weet dat je op een veilige plek bent. Dat je omgeven bent door hulpverleners en lotgenoten. Niet door mensen die er geen snars van snappen hoe je in je vel zit. Er is een team van verplegers en andere hulpverleners rond de klok aanwezig die een oogje in het zeil en op jou houden. En boven alles er zijn een aantal regels en een routine waar je je aan moet houden. Al die dingen samen kunnen ervoor zorgen dat je je heel snel een pak beter gaat voelen. Op dat moment komt de verleiding en het gevaar om de hoek gluren zeker als je een vrijwillig patiënt bent. Er staat je op zo'n moment niets in de weg om je koffer te pakken en naar huis te gaan. Als je niet door die fase heen bijt en je gaat wel degelijk met ontslag dan kan ik je verzekeren dat de harde crash niet lang op zich zal laten wachten eens je weer thuis bent.