Dus de diagnose is Bipolair met daarbovenop ook nog eens Post traumatische Stress. Bipolair oftewel Manisch-depressief. Wat zoveel betekend als leven op een wip, van depressie naar manie en terug naar een depressie. Bij mij zijn de manische episodes nooit echt uitgesproken. Tot nu toe heb ik me nog nooit onsterfelijk gevoeld of een boek geschreven in 48 uur. De manie duurt ook nooit lang, hooguit een dag of twee a drie. Wat niet wegneemt dat dat voldoende tijd is om behoorlijk wat geschifte dingen te doen en behoorlijk wat schade aan te richten in mijn dagdagelijkse leven. Maar daar kom ik later nog wel eens op terug. Wat bij mij wel heel erg uitgesproken is zijn de depressies. Deze gaan gepaard met extreme terugtrekking in een zelf opgelegd isolement, angst om mensen te ontmoeten en als ik dan toch moet dan komt er van tijd tot tijd een paniekaanval bij kijken. Gezellig is anders mag ik wel zeggen. Behalve een toestand van algehele zwaarmoedigheid met de onafscheidelijke suïcidale gedachten is er iedere avond de hoop dat als ik ga slapen ik niet meer wakker zal worden en dus ook iedere morgen de teleurstelling als ik dan toch weer de ogen open.

Jarenlang heb ik me van depressie naar depressie gesleept. Na een paar eerdere opnames die niet veel opbrachten, eerder een pleister op de wonde zonder de wonde eerst te ontsmetten of te verzorgen, ben ik in het Psychiatrisch Centrum van Duffel terecht gekomen. Hier hebben ze voor het eerst de diagnose bipolair gesteld en de medicatie gestart. Hoe vreemd het ook mag klinken ik was blij met die diagnose. Voor het eerst kon ik me herkennen in wat een hulpverlener zei dat er aan de hand was met me. En geloof me, dat is heel wat waard! Blij dat er uiteindelijk toch nog een weg af te leggen is waarmee mijn verdere bestaan leefbaar gemaakt kan worden. Blij dat de oplossing niet langer bestaat uit het maken van plannen om uit het leven te stappen als ik echt niet meer verder zou kunnen. Blij dat de oplossing bestaat uit therapie, medicatie, geduld en hard werken.

Ik sta nu op de wachtlijst voor een gespecialiseerde afdeling hier in Duffel waar ze mensen met bipolariteit behandelen. Gelukkig is die wachtlijst niet zo lang. Over een paar weken hoop ik aan die therapie te kunnen beginnen. En van die therapie en mijn vooruitgang wil ik hier verslag gaan uitbrengen. Niet alleen in de hoop om dingen duidelijker te krijgen voor mezelf door ze op te schrijven. Maar als iemand anders door dit verslag zichzelf herkent in mijn verhaal en daarom besluit hulp te gaan zoeken dan zouden al die jaren van ellende dan toch niet niets voor niets geweest zijn. In de periode dat ik op de wachtlijst sta ga ik proberen te omschrijven hoe mijn leven eruit zag tijdens de depressieve periodes maar ook tijdens de manische episodes. Geloof me, de manische episodes zijn geen mooi verhaal!