Kristien Nelen

Welkom op mijn blog!

Over mijzelf

Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC. Provinciaal Kampioene 2010. Belgisch Kampioene Downhill 2014. Belgisch Kampioene Enduro 2

Inhoud blog

	Azencross Loenhout
	Scheldecross, Antwerpen
	Druk weekend: 26e @cross Essen & 22e@ Druivencross Overijse
	3e @korte tijdrit Achtkamp Brasschaat
	11/9: Enduro One, Bad Endbach: 2e plaats

Kalender

Wedstrijden

Zoeken in blog

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Gastenboek

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

Mountainbike/enduro

	webshop downhillsport.nl
	Team Fietsshop Uitgeest
	MTBschool Noorderkempen
	MTBLily, alle uitslagen en verslagen
	Offroadbiking

Archief per maand

	01-2017
	12-2016
	10-2016
	09-2016
	03-2016
	11-2015
	10-2015
	08-2015
	07-2015
	06-2015
	05-2015
	04-2015
	03-2015
	02-2015
	12-2014
	11-2014
	10-2014
	09-2014
	07-2014
	06-2014
	05-2014
	04-2014
	03-2014
	02-2014
	12-2013
	11-2013
	10-2013
	09-2013

MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest

08-12-2013
PECH BLIJFT ME ACHTERVOLGEN
Zaterdag nam ik bij wijze van training nog eens deel aan een cross. Ik ken dit parcours nog van het BK van 2 jaar (?) terug, best leuk. Ik had slechte benen en probeerde dan maar zoveel mogelijk op het parcours te rijden in de hoop dat ik het eruit zou fietsen. Helaas verbeterde dat gevoel niet. Aan de start merk ik dat ik plat sta achteraan, geen tijd meer en Rob staat al in de post... Ondanks dat had ik eens een goeie start: meteen goed weg en ik kon opschuiven! Echter op het einde van het asfalt begon mijn wiel te slingeren, ik verloor wat plaatsen. In het speeltuintje werd ik opgehouden doordat iemand met haar stuur achter een paaltje in een haakse bocht bleef hangen. Ik zie er een deel voorbijgaan aan de buitenkant. Ik rij wat ik kan maar ik zit echt op de velg, ik hang nu helemaal laatste. Eindelijk, de materiaalpost! Een goeie wissel door Rob en ik kon beginnen aan de inhaalrace, nu al wetende dat ik waarschijnlijk de laatste ronde eruit zal moeten... Ik voel meteen het grote verschil tussen mijn vertrouwde Lapierre en de 2e hands gele fiets van 2007 die een pak zwaarder is en gewone bandjes heeft. Ik had hier ook nog niet op gereden sinds vorig jaar... Maar soit, ik kon tenminste verder. Al vrij snel had ik iemand te pakken: erop en erover. Op de dijk merk ik nog meer het verschil tussen tubes en bandjes: ik werd een beetje door elkaar geschud en dat deed geen deugd aan mijn nek. Hopla ik kon weer aansluiten en kom wat onder de mensen, weer kan ik er een paar voorbijgaan. Ik zag Anja Geldhof rijden en had de indruk er zo naartoe te kunnen maar dat sloeg toch tegen. De beentjes draaiden vierkant. Ik maakte de fout om steeds te proberen door die ene langere zandstrook aan de post te rijden. In de verkenning lukte dit en ik was daar zo trots op dat het persé nog eens moest lukken! :) Daardoor verloor ik wel telkens weer mijn voorsprong, een domme zet dus. Ergens in het zand bots ik op mijn voorganger die zich vastrijd, mijn voorwiel zit vast. Ik moet even stoppen om de rem te verstellen en moet weer terug achtervolgen. Het laatste stuk gaat een Engelse mij nog voorbij, ik wist dat ze voor de balkjes stonden om je eruit te nemen dus ik geef nog even het volle pond. Ik voel dat er achter mij iemand komt en als ze langszij komt doe ik de deur dicht. Vorige wedstrijd werd ik telkens in de kant gereden toen ik iemand voorbij wou, ik dacht nu eens slimmer en steviger te zijn. Me niet laten doen. Als ik haar voorbij laat in de bocht zie ik dat het de winnende dame is...Compton. Ik voel me slecht, schuldig. Dit had ik niet gewild! Achteraf bleek dit dan ook nog eens op TV te zijn geweest, het kon niet erger :(. Ik heb mijn excuses aangeboden, ik heb er gewoon de hele nacht van wakker gelegen! Ik werd nog 30e, dus een 7-tal rensters ingehaald. Lijkt niet veel maar ik heb toch het gevoel dat ik deed wat nog haalbaar was. Nu 3 crossen op 3 pech gehad of iets voorgehad...het mag gaan stoppen. Volgende week Bosduin Kalmthout, ik zal alles uit de kast halen voor mijn supporters in deze "thuismatch"!