Ik kreeg dit weekend een mail met nogal wat kritiek van een zeven jaar jongere collega. Eigenlijk is het nog geen collega, want ze studeert nog en ik ben ondertussen al vijf jaar afgestudeerd en sta ondertussen toch al enkele jaren in het beroepsleven! Ik heb er echt geen goed gevoel bij. Ik sta altijd open voor opbouwende kritiek en ik ben een persoon waarmee je gemakkelijk kan praten, denk ik toch. Maar deze mail stond gewoon vol met zever. Het sloeg gewoon nergens op. Ik heb er nog steeds niet op geantwoord. Ik ben gewoon te braaf, ik moet veel meer van me afbijten. Dan moet je dus weten dat ik die 'collega' in het verleden al verschillende keren heb verdedigd tegenover andere collega's. Ik heb voorlopig nog niet geantwoord. Ik ben bang dat ik nu te kwetsende dingen zou zeggen. Stom, he! Nu ben ik weeral aan het denken dat ik haar niet mag kwetsen, maar zij heeft mij wel gekwetst!
Iets anders: Zaterdag vertelde ik jullie over mijn schoonmoeder (Katja), he! Niet normaal wat voor moeial dat geworden is, zeg! Mijn man (Wouter) en ik maken iedere zondag samen een weekmenu. Maandag doen we dan samen boodschappen en dan hebben we alles voor een hele week in huis. Daarnet kregen we een smsje van schoonmoe lief dat ze witloof kwam brengen! Maar we hebben helemaal geen witloof nodig deze week! Als we iets nodig hebben, dan vragen we dat toch wel! Jaja, ik weet het. Ze doet dat om goed te doen, maar ik vind het enorm enerverend. En geloof me, Wouter heeft echt al geprobeerd om het aan haar verstand te brengen, maar ze begrijpt dat dus niet, he! Ik vind dat Wouter toch nog wat te lief is voor haar. Hij wil geen ruzie en wil zeker niet de boeman spelen. Dan moet ik dat maar doen, he! Maar hoe zeg je zoiets tegen je schoonmoeder. Niet gemakkelijk! By the way, als iemand van jullie deze week zin heeft in witloof, stuur maar een mailtje en dan krijg je van mij gratis witloof. Om nog maar een voorbeeld te geven. Komende zaterdag Katja en Didier (schoonpapa) eten. Wouter kookt graag en kijkt er echt naar uit om voor zijn ouders te koken. Ze zijn hier nog nooit komen eten. Maar... dat was buiten Katja gerekend. Vorige week zei ze dat we op restaurant zouden gaan en dat wij niet moesten koken, nee, dat wou ze niet. Wij mochten dan wel het restaurant uitkiezen (wat een eer!). Daar was Wouter dus niet mee akkoord en hij zei dat hij toch iets zou koken. Waarop Katja zei: 'Dan eten we bij jullie voorgerecht en gaan we daarna een hoofdgerecht eten op restaurant.' Onvoorstelbaar toch? Ze moet gewoon haar zin krijgen. Uiteindelijk houdt Wouter voet bij stuk (en ik supporter luidkeels!) en gaat hij nog toch koken en komen ze gewoon hier eten. Maar al dat gediscussieer hoeft toch eigenlijk niet?!
En ten laatste: ik denk dat ik weer aan het ovuleren ben. Ten minste, als ik die ovulatietests nog wel kan vertrouwen. Wouter en ik laten geen kans voorbij gaan en we zijn er dan ook weer stevig ingevlogen. Hopelijk deze keer met resultaat. Gelukkig voelt het allemaal nog heel spontaan en niet als een verplichting aan. Je kan er maar beter van genieten, he, dat is toch mooi meegenomen. Als ik nu ovuleer, dan moet ik op 13 december mijn maandstonden hebben (als ik niet zwanger ben tenminste). Leuk, opnieuw wachten en aftellen!
xxx
30-11-2009 om 12:12
geschreven door bijna dertiger
Vandaag zijn mijn broer en zus langs geweest. We hebben een heel goed contact. Ik zie ze allebei zo enorm graag. De laatste tijd zien we elkaar niet vaak meer. We wonen nogal ver van elkaar. Maar we hebben er iets op gevonden. Elke maand hebben we een etentje, iedere keer bij iemand van ons thuis. De één maakt dan een voorgerecht, de ander een hoofdgerecht en de laatste een dessert. En dat wisselen we zo elke maand af. Heel gezellig altijd.
Bij mijn broer voel ik me altijd 100% op mijn gemak. We kunnen elkaar alles zeggen zonder ons ergens voor te schamen. Met mijn zus ligt dat wat moeilijker. Het ene moment kan ze constant zitten praten en lachen en het volgende is ze heel erg stil. En dan hoor je echt niets meer. Meestal is dat omdat ze moe is, denk ik toch, maar het is wel vervelend. Ik voel me dan wat ongemakkelijk en begin dan gewoonlijk nog meer te praten. Ze is altijd wel een beetje zo geweest en iedereen zegt altijd: 'Dat is Lisa. Trek je er niets van aan!'. En dat doe ik ook niet. Ik hou van haar zoals ze is! Mijn broer en zus zijn zowat de belangrijkste mensen in mijn leven, samen met mijn man natuurlijk. Hoe dat zo gekomen is? We hebben nogal een bizarre jeugd gehad. Onze ouders waren niet altijd even verantwoordelijk in die zin dat ze soms enorme hoeveelheden alcohol dronken met alle gevolgen van dien. En ik - als oudste van de drie - nam die verantwoordelijkheid op heel jonge leeftijd op mij en zorgde voor hen. Toen was het wel dikwijls hard, maar achteraf gezien denk ik dat mijn broer, zus en ik nooit zo'n band hadden gehad als dat allemaal niet was gebeurd.
xxx
29-11-2009 om 17:50
geschreven door bijna dertiger
Ik moet toch eerst even iets bekennen... het is niet echt mijn eerste keer. Het is de derde keer dat ik deze tekst aan het schrijven ben. De vorige 2 keer deed ik steeds iets verkeerd waardoor ik het bericht kwijt was. Ja, ik ben een typische vrouw (geen geduld), maar met de leuze 'derde keer, goede keer', begin ik deze derde keer met nieuwe moed.
De titel van mijn blog 'dagboek van een bijna dertiger' heeft heel veel te maken met mijn leeftijd... Ik ben nu 28, binnen 2 maanden 29, dus bijna dertig. In mijn blog wil ik met jullie mijn dagelijkse gebeurtenissen en gedachten delen. Wat houdt een vrouw van 28 bezig? In mijn geval het volgende:
Ik ben bijna anderhalf jaar getrouwd. En net zoals vele jonge koppels zijn mijn man en ik het volledig eens: wij worden niet zoals onze ouders! Wij blijven met elkaar praten, we blijven elkaar graag zien en we willen een goede band opbouwen met onze toekomstige kinderen. Maar... is het wel mogelijk om niet te worden zoals onze ouders? Gisteren viel het mijn man op dat zijn moeder heel erg op haar eigen moeder is gaan lijken. En dat is helemaal niet positief. Mijn schoonmoeder kon zich vroeger mateloos ergeren aan haar eigen moeder en nu... doet ze gewoon hetzelfde. Ze lijken als twee druppels water op elkaar. Heeft ze dat dan niet door? Misschien zijn we gewoon gedoemd om te worden zoals onze ouders! Oh nee, help! Is er een remedie? Iemand? Tips zijn altijd welkom!
We zijn ongeveer een jaar aan het proberen om zwanger te worden. Ja, ik weet het, alles mooi volgens schema. Griezelig vind ik dat. Maar we willen nu eenmaal graag kinderen en we zijn er nu echt klaar voor. (Ben je daar ooit klaar voor?) Ja, hoor je dat? We zijn daar NU klaar voor. Maar waarom lukt het dan niet? Wat de mensen allemaal zeggen om je te 'troosten'! Van 'positief denken' tot 'je mag er niet te veel mee bezig zijn'. Menen ze dat nu? Laat me niet lachen! Als ik een paar schoenen in de winkel heb gezien en ik moet die gewoon hebben, dan ben ik daar ook constant mee bezig. Zeg een kind dat gewoon niet kan wachten tot de Sint komt maar eens: 'je mag er niet te veel mee bezig zijn'. Dat lukt toch gewoon niet. Integendeel, dan ben je er net nog meer mee bezig. En misschien is dit wel herkenbaar: als je probeert zwanger te worden, dan lijkt het alsof iedereen in je omgeving plots zwanger of net bevallen is. Wel, het lijkt niet alleen zo... het IS gewoon zo. Bewijsmateriaal nodig? Hier komt mijn lijstje: 1 nicht is net bevallen, 1 nicht is zwanger, 2 vriendinnen zijn zwanger, 1 vriendin is net bevallen. En alsof het nog niet erg genoeg is: mijn schoonzus is hoogzwanger en kan elk moment gaan bevallen. Begrijp me niet verkeerd. Ik gun het hen allemaal en ik wil heel graag blij voor hen zijn en ik ben ook blij, maar ik ben ook zo ontzettend jaloers! Wanneer is het mijn beurt!
Gisteren deden we nog een zwangerschapstest: NIET ZWANGER. Ik was er nochthans zeker van dat het deze keer zou lukken. Ik was zo teleurgesteld. Normaal gezien heb ik een positieve instelling. Maar gisteren lukte het gewoon niet meer. En net op dat moment kreeg ik via facebook een berichtje van mijn ex. Hij vroeg of ik zin had om eens een kopje koffie te gaan drinken. Net wat ik nodig heb. Eens gezellig bijpraten. Lijkt me leuk. Ik heb toegezegd. Alleen... ik durf het niet aan mijn man te vertellen. Bang dat hij het niet gaat snappen. Maar we gingen elkaar toch alles vertellen? Nu ja, deze ene keer... En beeld je maar niets in. Mijn ex is ook getrouwd en is net vader geworden (ik zeg het toch: iedereen, behalve wij!).
Wordt vervolgd!
28-11-2009 om 19:01
geschreven door bijna dertiger
