aandenken aan ons BIBITA, overleden op 16 december
gedichten/versjes/verhaaltjes ter ere van ons BIBITA. VERGETEN DOEN WE JE NIET. ze is gestorven op 16 december 2006 om 21u. ons BIBITA was een lief meiske, veel te vroeg van ons weggegaan op amper 4 jaar en 3 maanden! van 11 april 2005 tot en met 16 december 2006 heeft ze bij ons mogen vertoeven. ik mis je enorm.
hoi allemaal, ik ga al de foto's die ik getrokken heb van ons BIBITA hier weergeven op deze blog. alles zal per data gesorteerd worden. ik kan ze niet allemaal in ene keer opzetten omdat ik er heel veel van haar getrokken heb. dus ... kom regelmatig maar es kijken...
van zodra ze bij ons gekomen was, hebben we haar eerst gewassen! ze was grijs van't vuil, nadat we haar gewassen hadden bleek ze zwart te zijn. BIBITA, die eerste dag vergeet ik nooit eveneens al de andere momenten.
als ik het weer es moeilijk krijg, doe ik menne blog open en lees ik weer es de tekstjes en denk aan alle goeie momenten die we samen beleeft hebben. was je nog maar bij mij... ik heb BO gekregen omdat ik zoveel verdriet heb om jou, ik ben wel content , zelfs heel content dat ik ze gekregen heb, maar jij blijft nog altijd nummer 1 ook al ben je er niet meer. als ik me weer es verdrietig voel, denk ik aan de laatste week hoe moeilijk we het hadden om te hopen dat je deze slag zou overleven. elke keer je ging drinken, ook al was het veel moeite, kregen we weer hoop. elke keer het me lukte om je even buiten te krijgen zodat je kon gaan pissen, dachten we dat je het ging overleven. gij en ik hebben samen gevochten tot de laatste dag. dag en nacht was ik in de buurt of lag ik naast jou te liggen of te slapen. we konden het niet begrijpen dat we je zo vroeg hebben moeten laten gaan. telkens vraag ik me waarom jij????? de tranen lopen weer als ik dit aan het tippen ben. BIBITA, wij denken aan jou, denk aub ook aan ons. ooit zijn we weer samen.
hoi, neem ook een kijkje op mijne andere blog: www.bloggen.be/bordeauxdog deze blog gaat over onze BO, een bordeauxdog. ik heb haar gekregen voor menne kerst-nieuwjaar.
en op menne website: http://users.telenet.be/cartje hier vind je informatie over ons BIBITA, mijn café en nog veel meer.
Ik voel me verdrietig en alleen, ben teleurgesteld in de mensen om me heen. Doen ze maar zó, of zien ze ècht niet, dat ik pijn heb en verdriet? En wat me stoort het allermeest, zijn de woorden: "Het was toch maar een beest!" Ik vraag me af: " Waar halen ze het recht vandaan, om te menen boven een hond te staan?" Ik ken géén kind, géén man, géén vrouw, die net zoals een hond , eerlijk is en trouw! Die op je wacht, ook al wordt het wat later, die tevreden is met eten en een bakje water. Die onvoorwaardelijk zijn vriendschap toont, die blij is, als je hem beloont. Die bij dag èn bij nacht over je waakt, die tussen blank en zwart geen onderscheid maakt. Die zo eerlijk is en zo oprecht, die als het nodig is, óók voor je vecht. Eigenschappen die, zoals mij gebleken, bij vele mensen nog ontbreken. "Het was maar een beest", maar laten we ons wel realiseren, hoeveel wij mensen van dat "Beest" nog kunnen leren!
Bibita is gestorven... Ik vind geen woorden om te zeggen hoe dat voelt. Ik voel me leeg,eenzaam,bang en somber. Alsof mijn hart is verkoelt... Koud en kil voelt alles aan, een deel van mezelf is dood gegaan...
Uit je lijden verlost rust jij nu zacht het heeft al je energie gekost en toch nog onverwacht 2 jaar hebben wij jou nog verwend en we zijn blij dat we je hebben gekend twee jaar ben je bij ons geweest je was ons kindje en onze trots elke dag met jou was een groot feest in de branding was jij onze rots sterk en mooi, dat paste bij jou nu is er alleen nog rouw rouw omdat je weg moest,zo vroeg rouw omdat we niets meer voor je konden doen behalve je van je pijn ontdoen je keek ons aan met die vraag in je ogen onze tranen waren niet meer te drogen daar ging je dan onze grote vriend dit had je echt niet verdiend we zullen altijd aan je blijven denken de Mastino, die zoveel liefde kon schenken ik beloof je, je blijft altijd in ons hart BIBITA,RUST ZACHT
Nooit meer, kijk jij me met je trouwe hondenogen aan Nooit meer, kan ik met je wandelen gaan Nooit meer, een aai over je zachte hondenkop Nooit meer, bewaak je , of ren je ons terrein weer op Nooit meer, bedelen om een koekje Nooit meer, buiten in de schaduw,in een hoekje Nooit meer, je blijdschap als er bezoek komt Nooit meer, als de bel gaat je geblaf, of als je gromt Nooit meer, bij verdriet troost zoeken bij jou Nooit meer, jij bent de enige die ik vertrouw Nooit meer....nooit meer... Wat zal ik je missen mijn lieve BIBITA
Je kwam op me afgesprongen met je lieve intense blik. Zo ben je mijn hart binnen gedrongen waar jij was was ik. Je leefde met veel genot en speelde met je bal. Opeens voelde je je rot en alles deed je zeer. Je begon moeilijk te lopen het eten smaakte niet. We bleven maar hopen maar nu is er verdriet. Je bent nu gegaan je rust en hebt geen pijn. Je hebt je best gedaan in gedachte zal je altijd bij me zijn.
Mijn liefste schat heeft haar oogjes gesloten, waar moet ik heen met mijn verdriet? Alles deden we samen, ik voel mij verstoten, het is onrecht, accepteren kan ik het niet.
Lieve meid, altijd aanwezig, mijn grote meid. Zo'n onzinnig einde heb je niet verdiend. Maar toch......... Vaarwel mijn lieve schat, Ik ben heel dankbaar dat ik je heb gehad
Waarom ben je heengegaan mijn lieve meid Het was toch nog helemaal niet jouw tijd Je stond in de bloei van je leven Je had iedereen nog zoveel te geven Je baasje had nog zoveel plannen met jou Nu sta ik alleen in de kou Bij alles wat ik doe, moet ik aan je denken Hoe het was toen ik je nog liefde konden schenken Dat jij er niet meer bent doet me erg veel pijn Ik wil nog zo graag bij je zijn Je gaf me zoveel liefde en plezier Nu is het voorbij met het vertier Nooit meer wandelen door de straten Door slechts één klap was je de klos
Waarom moest juist jou dit gebeuren En zit ik nu om je te treuren Wat over blijft is een herinnering aan een fantastisch dier Waar je aan terug kan denken met plezier Hoe je je baasje kon paaien Zodat ik je zou aaien Hoe uitbundig je kon spelen en rennen Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen Helaas is dat allemaal verleden tijd En moet ik verder zonder deze geweldige meid Het zal nooit meer hetzelfde zijn Zonder je humor en je gein Slechts vier jaar mocht je leven Waarin je al je liefde hebt gegeven We missen je heel erg lieve meid Waarom nu toch, het was nog niet jouw tijd.
Wij hebben veel verdriet omdat jij het daglicht niet meer in je ogen ziet. Jij ligt niet meer in je mand en loopt ook niet meer met ons over het strand. Jij hebt het daar fijn er is daar ook geen pijn. Wij huilen nog elke dag in onze gedachten en dromen, maar blijf daar wel op ons wachten tot wij ooit weer een keer bij jou komen. Al was het maar een poot of een lik een kwispel of een kus jij blijft mijn eigen Lieve Hondenzus.
Verleden is verboden ik wou dat het verdween, maar ik zie ons samen lopen, en we weten niet waarheen. Nog raak ik je aan................. de afstand wordt al groot................ Nee ik heb niet geleerd, te leven met jouw dood!
Ik hou zo van jou, misschien is het niet waar, zwaait ineens die deur weer open en natuurlijk sta jij daar! Want ik hou zo van jou, afscheid nam ik niet, en het einde blijft nu open, zoals jij het achterliet.
Ik droom je terug bij mij en hou je zo goed vast heb ik je niet vaak genoeg verteld, dat er niet één zo bij me past? Ze zeggen dat het went, maar niemand zegt wanneer. Dus ik leef met de dag en jij sterft telkens weer....
