Aangezien 4 posts van mij verwijderd zijn, post ik ze nu opnieuw.
Het boek begint langdradig te worden en het duurt lang om te lezen. De wrede passages kunnen mij allesbehalve bekoren. De mensen in de kampen worden in mensonwaardige omstandigheden vastgehouden. Ik vind het boek al veel slechter dan in het begin.
Het valt me eigenlijk nu pas op dat er nooit dialogen in dit boek staan. Ik heb zo een medelijden met de man want hij mag niet van Liza houden. Het leest nog steeds erg vlot. Sarah
De schrijver vertelt heel erg in details wat er in het televisieprogramma gebreurt en over wat de vorige aflevering ging. Dit doet hij ook bij al de pillen die zijn moeder neemt. Hij beschrijft steeds hoe deze noemen en voor wat je ze moet nemen, dit neemt bijna een hele pagina in beslag. Het boek is nu iets minder maar leest nog steeds snel.
Ik heb net tot pagina 107 gelezen en het is eigenlijk nog wat hetzelfde. Het is nog steeds een wreed boek. Het is nu heel diep en erg want de schrijver maakt zich zelf een beetje zielig. Jeroens Brouwers zegt dat gelukkige schrijvers niets te vertellen hebben. Hierdoor doet hij me een beetje aan Dimitri Verhulst denken omdat deze ook zo hard over zijn leven verteld.
Het ergste deel vond ik dat de vrouwen als kikkers moeten rondspringen, ze worden belachelijk gemaakt en gefolterd.
Ik had ook liever niet willen lezen over de bevalling want hij beschrijft dit heeeeel vies.
Nu vind ik het boek echt al heel goed en mooi geschreven.
Ik heb in de paasvakantie al mijn berichten erop gezet maar ze zijn er op een of andere manier niet opgezet... Ik ga het nu een tweede keer proberen.
Het boek begint ineens heel wreed te worden. Het gaat hier over vrouwen die in elkaar worden geslagen en worden gefolterd. Er wordt gezegd dat de mensen hier op moeten toekijken en ze hier trauma's aan overhouden. Ik vind het wel schattig dat hij altijd terugdenkt aan Liza, zijn jeugdliefde.
Het boek is soms wel wat vreemd omdat de schrijver echt van de hak op de tak spingt. Het boek is al veeeeel beter dan in het begin.
