Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek.alvast bedankt!
betty's stekje
een ontspannend hoekje
28-11-2005
in het donker van mijn leven
in het donker van mijn leven
tast ik zoekend naar het licht.
vraag ik om een beetje vrede,
beetje liefde, beetje rust.
blind en bang voor grote dingen
hunker ik naar een gezicht...
in het donker van mijn leven
reik ik naar een sterke hand,
die mij steun geeft bij het lopen,
die me licht geeft in de nacht.
voel me soms intens verdrietig,
nietig klein en zonder kracht.
in het donker van mijn leven
lijkt de hemel als van steen.
niemand kan dit echt begrijpen...
deze weg ga ik alleen.
en toch...
toch geloof ik in de liefde,
toch geloof ik in de hoop
dat mijn God mij zal verlossen
van mijn angsten en mijn pijn.
toch geloof ik in de ander,
toch geloof ik in mezelf,
toch vertrouw ik op mijn Heiland;
dat dit eens voorbij zal zijn.
klaas hoorn
nijkerk, nederland, 2000
help, ik snap het leven niet meer!
plotseling besef je
dat het leven anders is
dan je gedacht had.
dat het een verrassing is,
niet te grijpen,
niet te vangen
in woorden, wetten, hokjes,
geen regie,
geen tas vol documenten.
geen antwoorden,
maar vragen.
veel mensen gaan zon fase niet door.
sommigen wel...
zij ontdekken heel veel nieuwe dingen,
al is zon periode heel erg moeilijk.
waar is God?
wie is Hij?
wie ben ik?
waarom ben ik hier eigenlijk?
wat is het nut, het doel, de zin
van mij
en van de rest?
als ik je antwoorden zou geven,
dan zou je zeggen:
ach, hoepel op en kom nooit meer terug!
ik vraag je:
geef je vragen de ruimte,
geef je zoektocht de ruimte,
geef je onzekerheid,
je angst...
de ruimte
maar blijf zoeken,
blijf knokken,
blijf bidden,
al is het met grote open ogen en gebalde vuisten.
eens zal het beter gaan,
echt!
Er is geen taal
die kan beschrijven
wat ik voor je voel.
Een verhaal
dat ongeschreven moet blijven
om uit te leggen wat ik bedoel.
Wie had gedacht
dat ik me toch zo vlug
aan jou zou binden?
Wie had verwacht
dat ik de weg terug
niet meer zou vinden?
Ik loop verloren
op de wegen
die naar jouw hartje leiden.
Het ochtendgloren
en malse regen
zullen mij begeleiden.
Zal ik
de kans nog krijgen
om jouw ziel te betoveren?
Zal ik
door mijn stilzwijgen
jouw hart kunnen heroveren?
als wolken zich verliezen in elkaar en fluisterende regenmuziek in plassen ritmisch ruist als brandend water onder rijzend maanlicht flikkert in zichzelf als glans je ogen bedekt en tranen opwellen in het donker
als voeten je sporen volgen en straatstenen tijdloos treuzelend je vervoeren naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt en teder je twijfels kust als handen zich langzaam ontsluiten en je bevrijden uit dichtgekleefde tijden
als tussen droom en daad een hemelsbrede kloof gaapt die je zonder meer overbruggen wil als sentiment doordrongen van ongedwongen schoonheid je beweegt tot woordweverij dan voel je poëzie
Ik zou je naam wel kunnen uitschreeuwen. Want jouw naam staat met een zwarte watervaste stift over mijn hart geschreven. En wie heeft de gum om die weer weg te halen? Deed jij het maar, want dan had ik zekerheid. Maar jij, met je harde lieve woorden laat me steeds weer voelen dat ik van je hou. Langzaam slijt jouw naam in mijn hart, doordat het steeds wéér geschreven wordt. Nog even en de groeven van jouw naam zijn vereeuwigd in mijn hart. Als er ooit iets nieuws gaat bloeien zal jouw naam misschien een litteken worden. Een groot litteken dat veel herinneringen achterlaat. Dan iedere keer als mijn hart geraakt wordt zal het litteken openspringen en dan sijpelen de tranen van bloed er uit. Eeuwige tranen Van eeuwige liefde
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben krista, en gebruik soms ook wel de schuilnaam betty.
Ik ben een vrouw en woon in west- vlaanderen (belgie) en mijn beroep is poetsvrouw.
Ik ben geboren op 01/01/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek,genieten van een strandwandeling,mooie gedichtjes...en dagdromen.
in het donker van mijn leven
tast ik zoekend naar het licht.
vraag ik om een beetje vrede,
beetje liefde, beetje rust.
blind en bang voor grote dingen
hunker ik naar een gezicht...
in het donker van mijn leven
reik ik naar een sterke hand,
die mij steun geeft bij het lopen,
die me licht geeft in de nacht.
voel me soms intens verdrietig,
nietig klein en zonder kracht.
in het donker van mijn leven
lijkt de hemel als van steen.
niemand kan dit echt begrijpen...
deze weg ga ik alleen.
en toch...
toch geloof ik in de liefde,
toch geloof ik in de hoop
dat mijn God mij zal verlossen
van mijn angsten en mijn pijn.
toch geloof ik in de ander,
toch geloof ik in mezelf,
toch vertrouw ik op mijn Heiland;
dat dit eens voorbij zal zijn.
klaas hoorn
nijkerk, nederland, 2000
help, ik snap het leven niet meer!
plotseling besef je
dat het leven anders is
dan je gedacht had.
dat het een verrassing is,
niet te grijpen,
niet te vangen
in woorden, wetten, hokjes,
geen regie,
geen tas vol documenten.
geen antwoorden,
maar vragen.
veel mensen gaan zon fase niet door.
sommigen wel...
zij ontdekken heel veel nieuwe dingen,
al is zon periode heel erg moeilijk.
waar is God?
wie is Hij?
wie ben ik?
waarom ben ik hier eigenlijk?
wat is het nut, het doel, de zin
van mij
en van de rest?
als ik je antwoorden zou geven,
dan zou je zeggen:
ach, hoepel op en kom nooit meer terug!
ik vraag je:
geef je vragen de ruimte,
geef je zoektocht de ruimte,
geef je onzekerheid,
je angst...
de ruimte
maar blijf zoeken,
blijf knokken,
blijf bidden,
al is het met grote open ogen en gebalde vuisten.
eens zal het beter gaan,
echt!
Er is geen taal
die kan beschrijven
wat ik voor je voel.
Een verhaal
dat ongeschreven moet blijven
om uit te leggen wat ik bedoel.
Wie had gedacht
dat ik me toch zo vlug
aan jou zou binden?
Wie had verwacht
dat ik de weg terug
niet meer zou vinden?
Ik loop verloren
op de wegen
die naar jouw hartje leiden.
Het ochtendgloren
en malse regen
zullen mij begeleiden.
Zal ik
de kans nog krijgen
om jouw ziel te betoveren?
Zal ik
door mijn stilzwijgen
jouw hart kunnen heroveren?
hihi
