Het exotische blauwe water heeft sinds we Gabon naderden, plaats gemaakt voor een opvallende groene kleur. Na het ontbijt sta ik voor het raampje van mijn kajuit naar het wateroppervlak te staren. Het valt meteen op dat het zeewater na de groene schijn te Gabon nu ondoordringbaar bruin geworden is. Een angstaanjagende mengeling van troebele kleuren voorspelt weinig goeds. Even later staan we op de boeg te kijken naar de steeds talrijker wordende boorplatformen die het ongerepte uitzicht op zee danig verknoeien. Ik had nooit gedacht dat ik hierbij stil zou staan. Volgens de zeemannen ligt de troebele kleur niet aan de olieontginning maar is dit het water afkomstig uit het Afrikaanse binnenland dat via de Congostroom in zee terecht komt. Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat het boren naar olie hier amper een rol zou in spelen maar daar ik geen expert ben, laat ik mijn theorieën voor wat ze zijn. Ons plan om vandaag opnieuw een poging te wagen en dolfijnen te filmen, bergen we bij het zien van de bizarre kleuren meteen weer op. Het zou een wonder wezen, mochten we hier nog dolfijnen aantreffen.

Nu we dicht langs de Afrikaanse kustlijn varen zien we af en toe in de verte het vaste land. De kapitein meldt ons dat we zonder oponthoud rond 19h00 zullen aanmeren te Point Noire. Congo zal onze laatste haven zijn alvorens we de befaamde “fleuve Congo” opvaren. Meteen bedenk ik dat ons doel om Matadi te bereiken nu wel erg nabij is.

18h00, het wordt stilaan donker en aan de horizon verschijnen enkele lichtgevende stippen. Dit zou Point Noire moeten zijn. We maken ons enigszins zorgen omdat er nog geen officiële toelating is om in de haven te filmen. We proberen elkaar te overtuigen dat we met al onze goede bedoelingen naar hier zijn gekomen en dat we kost wat kost de aankomst moeten filmen. Rond 19h00 begeven we ons in het donker naar de “bridge” en zoeken een verdoken plaatsje om alsnog het gebeuren te kunnen registreren. Een uurtje later ligt de Safmarine Onne te rusten aan de kaai en kunnen we opgelucht ademhalen. De haven van Congo is nog groter dan die van Gabon. Een agent van Safmarine meldt ons dat we morgen kennis zullen maken met de port commander en dat we in afwachting maar beter aan boord blijven. Maar zoals het echte avonturiers betaamt, glippen we stiekem van boord en stappen we nieuwsgierig een nachtje Congo tegemoet. Aan de uitgang van de haven maken we kennis met een havenarbeider die net huiswaarts keert. Wanneer ik fier enkele zinnen Lingala uitbreng, kijkt de kerel verwondert op. Ah Bo lobaka Lingala? ( U spreekt Lingala?) Beh, oui, na lobaka Lingala moké moké.( Ik spreek een heel klein beetje Lingala). De man maakte een vreugdedansje en gelooft zijn oren niet. Ah, awa na mondèlé a lobaka Lingala!( De blanke spreekt Lingala!) Na een gezellige babbel besluiten we samen naar het centrum te gaan. Door al die vreugde en opgewektheid wist ik terug waarom ik zo verknocht ben aan Afrika. Afrika na lingi yo mingi! (Afrika, ik hou van jou!)