OCMW- en gemeenteraadslid Halle, Provincieraadslid Vlaams-Brabant
04-11-2007
Amaai mijne portefeuille
Gisteren ging ik een meergranenbrood kopen. Net geen 2. Dat is 80Fr. Ik ging daarna tanken. Net geen 70. Bijna 3000Fr. Ik kan me niet ontdoen van het idee dat als we al een regering hadden dit niet zo zou zijn. De "vorige" paarse regering heeft meermaals ingegrepen om de prijzen acceptabel te houden. Goed bestuur. Als we naar de toekomst kijken gaat het er financieel niet op beteren, tenzij we een sterke regering krijgen. Ik las dat het budgettair verlies voor 2008 zal oplopen tot 3,6 miljard euro. Daarbij wil de rooms-blauwe toekomstige (?) regering 2 miljard euro belastingvermindering en een verhoging van de sociale uitkering. Uiteraard ben ik daar niet tegen en juich ik dat zelfs toe, maar men mag als men een regering wil vormen geen utopische gedachten nastreven. Er moet dringend een volwaardige regering komen die zich met deze problemen kan bezighouden. Daarbovenop is het een feit dat nog een aantal levensnoodzakelijke dingen fors duurder worden, wat twee maal tot een inflatie zal resulteren. Er staan belangrijke dingen te gebeuren die tot een ramp zullen leiden in de portefeuile van de gewone man. Dat terwijl de regeringsonderhandelaars maar blijven aanmodderen. Het wordt dan ook hoog tijd op te roepen tot het gebruik van het gezond verstand. Er zijn 4 partijen aan de onderhandelingstafel, dan is het logisch dat elke partij 1/4 van zijn programma kan realiseren. Met een beetje geluk heeft een andere partij nog een gelijklopend punt en kan het realiseerbare percentage zelfs iets meer worden. Het is toch ondenkbaar dat één partij zij hele kiesprogramma kan opdringen of dat één gewest zijn wil zal dicteren aan het andere? Vlaanderen kan dat niet aan Wallonië, door een splitsing te eisen zonder tegemoetkomingen, maar Wallonië kan dat evenmin aan Vlaanderen door een splitsing te eisen met een uitbreiding van de Franstalige gemeenschap. Ik snap niet dat bepaalde kleine partijen hun wil kunnen opleggen aan de grotere partijen. Zijn zij echt zo onmisbaar om een meerderheid te bekomen? Ik pleit dan ook voor een nationale kieskring die de senatoren bepaalt. Die senaat kan zich dan buigen over de federale aangelegenheden zoals BHV en die moet dit dan voorleggen aan het parlement. Niet de regering, wel het parlement moet beslissend zijn. Hoogste tijd dus dat de heren en dame onderhandelaars zich echt over de socio-economische aangelegenheden buigen of we gaan een regelrechte economisch disaster tegemoet.
De nieuwe regering wil nietde kerncentrales langer openhouden. Foute keuze! Een typisch voorbeeld van kortetermijndenken. Het mag dan zo zijn dat deze vorm van energie verwerken goedkoop is en nú niet vervuilt, maar het hypothekeert onze toekomst en die van onze (klein)kinderen. Dit allemaal ten dienste van de energiesector en niet zozeer van de gewone burger. Het is trouwens een schande dat een energiebedrijf, dat grote winsten maakt, het vertikt om te investeren in ernstige acties voor en studies naar nieuwe energievormen. Ondertussen is het weer de kleine man die de inspanningen levert. De verkoop van zonnepanelen aan individuelen en KMO's is het voorbije jaar volgens de Vlaamse Energieregulator (VREG) verdrievoudigd. Ook naar kleine windmolens groeit de vraag, maar daar wringt een serieus schoentje. Elke gemeente is afzonderlijk belast met de goedkeuring voor de plaatsing van een kleine windmolen voor privé-doeleinden. Blijkbaar durven de gemeentes het echter niet goed te keuren, want in heel Vlaanderen staan er officieel welgeteld nul. De gemeentes baseren zich momenteel nog steeds op een rondzendbrief van de Vlaamse overheid over grote windmolens. Toch zijn een aantal gemeenten op zoek naar een manier om die molens te integreren in het stadszicht. Waar staat Halle in dit opzicht? Het is uiteraard niet eenvoudig in een dichtbebouwd Vlaanderen windmolens te plaatsen zonder dat die hinder veroorzaken, maar in Halle,aan de grens van het Pajottenland, moet dat zeker mogelijk zijn. De meerwaarde die windmolens bijbrengen aan de algehele levensstandaard mag niet geminimaliseerd worden en moet zelfs optimaal benut worden. Ik ga ijveren dat dit punt aangehaald wordt en verder wordt onderzocht. Halle moet niet weer achterophinken, laat ons voor een keer pioniers zijn.
Dat de N-VA niet de partij is die zij claimt te zijn, wisten we al. Hun ware aard komt naar boven. Zondag uitte de burgemeester van Antwerpen, Patrick Janssens (sp.a), in naam van het stadsbestuur zijn excuses voor de actieve deelname van de gemeente- en de politiediensten aan de jodenvervolging tijdens de tweede wereldoorlog. Het is een verwerking van het verleden dat eindelijk geregeld werd. Veel te laat, maar beter laat dan nooit. Het was trouwens een geste die door de Joodse gemeenschap best gesmaakt kon worden. Bart De Wever reageerde daarop als een volleerd rechtsdenkende hypernationalist. Hij uitte kritiek op de excuses van de stad. Hij noemde ze "gratuit" en koppelde er het VB aan. Samen met zijn halsstarrigheid tijdens de onderhandelingen voor een federale regering, doet hij daarmee de Vlaamse zaak geen goed. Uiteraard is hij ondertussen al teruggekrabbeld en blijft hij niet staan voor zijn ideeën en overtuigingen. Draaien met de wind, noemen ze dat. Blijkbaar kreeg hij teveel kritiek van te veel mensen. Het werkelijke probleem is, volgens mij, een niet-verwerking van het Vlaams-nationalistisch verleden. De verklaringen van De Wever waren niet minder dan grof en beledigend. Hij wil niet toegeven dat er fouten zijn gebeurd en probeert de schuld op anderen hun schouders te laten rusten. Voel ik wat antisemitisme? Ondertussen heeft hij zijn uitspraken al genuanceerd en probeert hij er een historische context aan te koppelen. Het lijkt wel dat hij een afleidingsmanoeuver zocht voor de komende communautaire buiklanding die hij gaat maken.
De regering is nog steeds niet gevormd, maar je voelt nu al duidelijk de kilte die zich over onze samenleving zal uitstrekken als deze regering erin zou slagen zich toch te vormen. We zullen in de toekomst onze kinderen in de bak steken. Onze maatschappij zal niet meer voor haar ouderen zorgen, de last zal terug bij de kinderen van die ouders vallen, terwijl het dagelijkse leven steeds maar duurder wordt voor die mensen. We zullen goedkopere arbeidskrachten uit het buitenland mogen invoeren en onze eigen mensen in de kou laten staan. Dat onder leiding van een partij die nochtans respect propageerde, dat zo sociaal is en gesteund wordt door het ACW. Ergens is er wel een klein sprankeltje hoop voor alle sociaaldenkende mensen. Al deze besprekingen zullen een maat voor niets zijn geweest eens de communautaire besprekingen starten. Of zou het onmogelijke kunnen gebeuren en zou Leterme iedereen op eenzelfde lijn krijgen? Ik geloof het niet. Vooralsnog geeft het hinderlijke CDH geen gehoor aan zijn orders, om maar te zwijgen van het FDF. Zelfs NV-A is niet bereid in de pas te lopen. Daarom dat er maar een paar deelakkoorden werden gerealiseerd. Allemaal dossiers waarbij de oranje-blauwe partijen zich elkaar snel vonden in het (centrum-)rechtse spectrum. Maar zoals gezegd, het maakt geen ene moer uit want al die akkoorden zijn waardeloos indien er geen communautaire doorbraak komt. Noch de media, noch de sp.a en de andere oppositiepartijen zijn de onhaalbare beloftes van CD&V/N-VA vergeten -of moeten we tegenwoordig N-VA/CD&V zeggen?-. Ze mogen nu nog 1000 keer herhalen dat nu de PS geen deel meer uitmaakt van de meerderheid alles mogelijk is, wij zullen hùn verkiezingsbeloftes niet vergeten. "Zonder de socialisten kun je eindelijk ernstige dingen doen op het vlak van justitie en economie", orakelde De Wever laatst nog in 'De zevende dag'. Maar van concrete realisaties zien we nog niet veel. Van Rompuy had zonder twijfel een nota klaar voor de koning waarin stond dat het gedaan was met de regeringsvorming van oranje-blauw; maar onder druk van Somers en Van Deurze is Leterme toch het drijfzand ingestapt. Brussel-Halle-Vilvoorde zal morgen nog niet gesplitst zijn, laat staan dat er een heuse communautaire omwenteling komt. Dat je ervoor bent of niet doet er niet toe, feit is wel dat zij het beloofden. In het belang van het land, dat klinkt contradictorisch, wil De Wever wel 'een lepeltje suiker aanbieden'. Niet dat hij de uitbreiding van Brussel ziet zitten, maar hier en daar een kleine toegeving mag wel. Een gefaseerde staatshervorming mag ook wel, in tegenstelling tot het beloofde 'onverwijld'. "Zolang er tegen 2009 maar een vis in de pan ligt." De Wever is blijkbaar van plan zijn pens goed vol te eten mocht hij kunnen toetreden tot de regering. Ik heb zo het gevoel dat de oppositie en vooral de sp.a heel wat werk zal hebben de komende tijd. Wij socialisten mogen en zullen niet dulden dat de zwakke onder ons, en dat kan eenieder van ons zijn als we ziek, werkloos of gewoon oud worden, de dupe zal worden van een rechtse regering die alleen het eigenbelang en het belang van het kapitaal en de angst wil dienen.
Vandaag had de sp.a zijn administratief congres. Het eerste congres sinds de vorige verkiezingen. Hét item was uiteraard de aanstelling van de nieuwe voorzitter. Voorzitster moet ik eigenlijk zeggen, want Caroline Gennez is de eerste vrouwelijke voorzitter van de partij. Een dikke proficiat daarvoor. Maar ook proficiat aan Erik De Bruyn die ruim 33% behaalde. Daarmee is de boodschap duidelijk gemaakt. Een aantal mensen binnen onze partij wil dat er wat meer linkser wordt gedacht, gewerkt en gestreden. Ze hebben waarschijnlijk gelijk, maar we moeten dit nu ook niet vooropstellen als reden om niet meer verder te vernieuwen en te verruimen en onze boodschap terug te brengen voor uitsluitend een select groepje. Wij zijn tenslote nog steeds de enige partij met een wil tot solidariteit. Een ander aantal mensen heeft ontegensprekelijk ook duidelijk willen maken dat er wat meer democratie binnen de partij mag komen. De manier waarop Caroline Gennez de dag na de verkiezingen naar voren werd geschoven werd door velen niet geslikt. Het gevoel op het congres dat overwoog is dat die boodschappen duidelijk begrepen zijn en dat men er rekening mee zal houden. Een vrouwelijke voorzitter is volgens mij een hele grote stap in de goede richting. Dit is alvast één links signaal. De eensgezindheid en de strijdvaardigheid zijn weer helemaal terug. Nog maar zelden heb ik trouwens zo een samenhorigheid gevoeld. Ondanks de verdeeldheid bij de voorbereidingen van de voorzittersverkiezingen. De rangen worden gesloten en ik mag het beste hopen voor de toekomst. Caroline welkom en doe het goed meid!
Deze week was het de week tegen armoede. Woensdag hingen een heleboel mensen symbolisch een geknoopt laken aan hun gevel. Hoewel het uiteraard de armoede niet oplost is dit toch het symbool van de solidariteit met de minderbedeelden. Heel wat sp.a'ers hingen zo een laken omdat zij effectief iets aan de armoede willen doen. Lees het (lokaal) partijprogramma er maar op na. 1 Belg op 7 leeft in armoede. 1 op 7!!! Bij deze wordt er dan nog gezwegen over de mensen die maar net de eindjes aan elkaar kunnen knopen. In de wereld lijden 854 000 000 mensen iedere dag honger. Echt honger. 300 000 000 daarvan zijn kinderen! Uitgerekend deze week zagen we dan de VB-kopstukken 250 kilo suiker verspillen op de stoep bij N-VA. Zelfs als dit ludiek bedoeld is, is het erover. Dit is pas een verkeerd signaal geven. Met ontsteltenis, wars van elke politieke of ideologische overtuigdheid, zag ik de foto in de krant. Het zou beter gekund hebben. Het lepeltje suiker hadden ze N-VA kunnen schenken en daarbovenop een paar bonnen van de Delhaize om zo de voedselpaketteninzameling van die winkelketen te ondersteunen en de armeren oner ons te helpen. Maar 250 kilo suiker verspillen? Ik dacht dat ook zij vertegenwoordigers van het volk waren. Hoe zou jij je voelen als je vertegenwoordigers veel voedsel op straat gooien terwijl jij moet kabben om ook maar iet sop je bord te krijgen? Dit was een beschamend stukje politiek.
Het leven is er niet goedkoper op geworden, integendeel. Onlangs stond in de krant dat het leven een derde duurder geworden is.Uiteraard werd dit meteen gecounterd met wanargumentaties.De meesten onder ons zullen wel moeten toegeven dat onze lonen ietwat gestegen zijn, maar het leven is niet blijven stagneren. Alles wordt tegenwoordig fors duurder: koffie, drank, brood, granen, olie, elektriciteit, aardgas.Ik stel me de vraag of dit zo nog lang kan doorgaan. Komt er al eens een loonsverhoging, dan gaat het meestal om een procent of 2, daar hebben alleen de hoge inkomens baat bij. Is het toeval dat er plots een heleboel prijsstijgingen zijn, nu we geen echte regering hebben en we het al 130 dagen moeten doen met een interimregering die niet alles mag verwerken?-Met dank aan de regeringsformateur en onderhandelaarsZe zouden zich beter met ons welzijn bezig houden in plaats van met hun eigenbelang en ego- Voor de zomer kon de paarse regering nog een forse prijsstijging van de gas- en elektriciteitsleverancier tegenhouden.Ondertussen is dat verhaal alweer achterhaald. Nu er nog geen regering is was het moment blijkbaar ook ideaal voor een forse prijsstijging van de netwerkbeheerders.Een schande!Op de koop toe pleiten ze geen schuld.De aangekondigde forse stijgingen van de gas- en elektriciteitsprijzen zijn paradoxaal genoeg grotendeels het gevolg van de invoering van overheidsmaatregelen om de energiefactuur voor iedereen betaalbaar te maken. Dat zegt Eandis, het distributienetbedrijf waarmee 80 procent van de netbeheerders samenwerkt. Zo stond het toch te lezen in De Morgen. Het is juist dat de Vlaamse overheid de netbeheerders de voorbije jaren steeds meer taken van openbare dienstverlening oplegde. De vermogensbegrenzer van 6 ampère werd verhoogd naar 10 ampère en er was ook de invoering van het nachttarief in het weekend, het plaatsen van de budgetmeters en de verplichting om klanten die door hun commerciële energieleverancier buitengegooid zijn op te nemen. Daardoor is er in Vlaanderen een goed sociaal vangnet uitgebouwd en dat is uiteraard sterk toe te juichen. Nu beweert o.a. Eandis dat dit de netbeheerders heel wat extra kosten oplevert. Het enige dat echter voor hogere facturen zorgt is de mislukte liberalisering die nodeloos heel het systeem heeft opgesplitst en waarbij er maar één doel is; zoveel mogelijk winst maken. Er zijn nochtans een paar oplossingen om de energiefacturen naar beneden te helpen. Zo kan de overheid iedereen (particulieren, overheidsgebouwen, bedrijven, zwembaden,...) verplichten zonnepanelen te plaatsen (met een minimum van 4) waarna die vervolgens gespreid over 5 à 10 jaar afschrijfbaar zijn van de belastingen (beetje vergelijkbare voorwaarden als met een lening op een huis). De helft van het energieprobleem is dan ook meteen opgelost en enkel Electrabel, dat met de huidige situatie enorme winsten boekt, zou er niet gelukkig mee zijn. Tot slot nog even dit, als bewijs van de absurde argumentatie voor de prijsverhogingen. Eén van de redenen die worden aangehaald is de investeringen. Consequent is men daar niet in en men gebruikt deze argumentatie uiteraard alleen maar om zich goed te praten, want toen de huidige investeringen waren afgeschreven werd er geen prijsvermindering ingevoerd. De investeringen zijn er uiteraard om meer klanten te winnen, maar die verhalen op de verbruiker is ongehoord. Indien een warenhuis besluit te investeren worden de artikels toch ook niet duurder? Misschien klinkt het oubollig, maar waarom de basisnoodzaken zoals electriciteit, drinkwater en gasniet in handen van de overheid teruggeven in plaats van in handen van bijna-monopolies zoals Electrabel en consoorten?
De oranje-blauwe regeringsonderhandelaars hebben eindelijk hun eerste akkoord binnen. Ze willen bedrijven toelaten om nieuwe migranten naar ons land te halen om de arbeidstekorten op te vangen. Ze zijn nochtans niet te vinden voor immigratie. Mensen die in nood verkeren zijn niet welkom, maar mensen die iets kunnen verdienen bij ons en waaraan wij iets kunnen verdienen (lees gebruiken?) wel. Hou daarbij nog rekening dat we nog steeds met heel wat werklozen zitten. Blijkbaar wil men de bedrijven de kans geven om goedkope werkkrachten naar hier te halen, in plaats van onze eigen, maar duurdere, werkwilligen aan het werk te helpen. Investeren in die mensen en hen de nodige opleiding bezorgen zou heel wat beter zijn voor onze samenleving en de toekomst. Het gaat niet om eigen volk eerst. De eigen mensen profiteren van o.a. onze gezondheidszorg. Het is dan toch niet meer dan normaal die mensen zoveel mogelijk te activeren zodat ook zij opitmaal kunnen investeren in die en andere zorgen. De huidige werklozen moeten eerst aan een baan worden geholpen, pas als men daar niet in slaagt kan men mensen in het buitenland gaan halen.
Oproep van sp.a-boycot Total krijgt geen begrip van vakorganisaties
sp.a en Groen! roepen op niet meer te tanken bij Total. Ook links Nederlands deed deze oproep. Total heeft belangrijke investeringen lopen in het land. De olie-inkomsten zijn voor de militaire junta een belangrijke financieringsbron.
Deze actie moet de petroleummaatschappij ertoe aanzetten zich terug te trekken uit Myanmar, het voormalige Birma.In het verleden resulteerden soortgelijke acties bij o.a. Shell reeds tot de gewenste resultaten. De Unie van Zelfstandige Ondernemers (Unizo) en de beroepsorganisatie van zelfstandige brandstofverdelers (Brafco) zijn uiteraard gekant tegen dergelijke acties en proberen nu een fout schuldgevoel op te wekken bij de consument. Beide ondernemersorganisaties schrijven vandaag dat ze solidair zijn met het onderdrukte volk van Myanmar, maar ze beweren dat de oproep van de politieke partijen de verkeerde mensen treft.
"Oproepen om niet te tanken bij tankstations van Total of geen producten van dit bedrijf te kopen, komt neer op een boycot van onder meer de zelfstandige dealers en hun medewerkers bij ons", zo luidt het. "Het is naast de kwestie en ondoeltreffend. De onderdrukte bevolking van het betrokken land wordt niet vooruitgeholpen. Intussen worden de betrokken ondernemers en hun klanten bij ons geschaad en ten onrechte een schuldgevoel aangepraat." (De Morgen 1/10/2007) Het is duidelijk dat dit een valse argumentering is en dat ze het grote Totalimperium proberen te vrijwaren van enig verlies.
Total laat trouwens geen enkele wil blijken om de mensonterende voorvallen in Myanmar aan te klagen, laat staan er iets aan te doen.
De laatste dagen word ik aangeklampt met de vraag wat er toch aan de hand is binnen de sp.a.
Waarom wordt er ruzie gemaakt en hoe het nu zit met de crisis?
Dat is volgens mij een volledig verkeerde perceptie.
Er is geen ruzie, laat staan een crisis.Er zijn voorzittersverkiezingen met meer dan 1 kandidaat en die kandidaten voeren campagne.Dit gebeurt op dezelfde manier als wanneer er campagne wordt gevoerd voor een federale, regionale of gemeentelijke verkiezingen.Alleen gebeurt het nu binnen 1 partij en niet tussen verschillende partijen waar het duidelijker is wat het respectievelijke gedachtegoed is.
De man in de straat is het blijkbaar niet meer gewoon dat er op een democratische manier interne verkiezingen worden gehouden.De politieke pers blaast dit graag op, want er is weinig belangrijk nieuws te vertellen op het front van de regeringsformatie.Daar gebeurt niets, binnen de sp.a gebeurt daarentegen des te meer.
Door een campagne met 2 kandidaten is er een debat ontstaan. Een debat dat niet alleen handelt over hoe goed de kandidaten wel zijn, maar ook over hoe het nu verder moet met de sp.a na de electorale nederlaag van 10 juni ll.Kan het nog democratischer?
Door dat debat past de sp.a zich als het ware op een natuurlijke wijze aan aan de huidige vraag en nood.
De sp.a moet op sommige vlakken wat vernieuwen.Doordat er nu weer meer debat aan de basis is wordt een belangrijk onderdeel van die vernieuwing reeds in de praktijk toegepast.Het besef dat men moet luisteren naar de militanten is, denk ik, op alle vlakken aangewakkerd.Kortom er is nu (nog) meer democratie in de partij en in de pers wordt dit heen en weer argumenteren verkeerdelijk omschreven als ruzie. Hier gebeurt dus eigenlijk iets heel goed.
Beide voorzitterskandidaten hebben deze boodschap heel goed begrepen en zullen zeker in die richting werken, want de lokale partijen, zeg maar de basis, willen een leiding die luistert en democratisch beslist, geen bewind dat zich autoritair opstelt.
Degenen die Erik De Bruyn nomineerden zijn daar zeer uitdrukkelijk in, maar ook degenen die zich achter Caroline Gennez schaarden. Sommige van die laatsten hebben ook niet geaarzeld om dit duidelijk te stellen en hebben een paar voorwaarden verbonden aan hun voordracht, denk maar aan Halle of Sint-Niklaas. Het is dan ook een hele geruststelling te ondervinden dat beide voorzitterskandidaten gaan voor: meer betrokkenheid van de basis, het aanspreken van de middengroepen vanuit onze solidariteitsvisie, het bespreekbaar maken van samenlevingsthemas (communautaire, multiculturele, veiligheid ), rechtvaardige belastingen, het herbekijken van de eindeloopbaansproblemen, de instandhouding en de verbetering van de gezondheidszorg
Wees dus niet ongerust, wat er nu gebeurt binnen de sp.a is een puur democratisch gebeuren en het zou overal wat meer mogen gebeuren.
Op het partijbestuur van onze afdeling in Halle hebben we beslist om de kandidatuur van Caroline Gennez voor het nationaal voorzitterschap van de sp.a te steunen.
We hebben even gedebateerd waarbij we de intentieverklaringen van Gennez en Erik De Bruyn onder de loep namen en inhoudelijk evalueerden. We moesten toegeven dat we ons beter konden vinden in de vooropstellingen van Caroline. Ook de appreciatie voor het parlementaire werk en de jarenlange inzet van haar running mate Dirk Van der Maelen kwamen aan bod en konden ons sterk bekoren. Over de runningmate van Erik De Bruyn wisten we niets tot heel weinig. Ik denk dat het een foutje is van Erik daar niet wat meer aandacht aan te besteden. We kozen dus voor Genez. Op de vergadering waartoe we tot deze beslissing kwamen vroegen we wel aan onze voorzitter Danny Leemans te benadrukken dat ook wij, de Halse socialisten, niet erg gelukkig waren met de wijze waarop Gennez door de nationale partijtop naar voor werd geschoven. De partijtop moet in de toekomst meer rekening houden met wat leeft binnen de afdelingen en onder de leden. We hopen in alle geval dat na de verkiezingen de rangen terug worden gesloten en dat wie ook voorzitter wordt het een voorzitter van alle socialisten wordt.
Het is vandaag al 100 dagen geleden dat het federale verkiezingen waren. We hebben nog steeds geen nieuwe regering. Sommigen durven zeggen dat het zo goed is omdat men liever een goed onderhandeld regeringsakkoord heeft, waar men lang over doet; dan een slecht akkoord dat snel in mekaar werd gestoken. Het probleem is echter dat om een goed regeerakkoord te bereiken men ook moet onderhandelen. Dat gebeurt momenteel niet. Hoe kan je tot een vergelijk komen als je niet met elkaar spreekt? Pas op! Ik zeg niet dat er een iemand, of een groep, water in de wijn moet doen, maar wel dat er moet over gesproken worden. Ik verwacht uiteindelijk dat iedereen een beetje van zijn eigen wil kan verwezelijken, want dat is de essentie van tot een akkoord komen, wanneer de belangen zover uit elkaar liggen. De enige belangen die momenteel tellen lijken mij de eigenbelangen. Ik heb het gevoel dat de onderhandelaars meer bezig zijn met het veilig stellen van hun eigen ambt dan met het algemeen belang. "Men valt over de communotaire eisen". Dit terwijl hét symbooldossier, B-H-V niet eens de onderhandelingstafel is gepasseerd. Nochtans heeft men "maar 5 minuten politieke moed nodig om dit te verwezelijken" (dixit CD&V-NV-A). We kunnen dus tot drie besluiten komen. Aan u om te kiezen dewelke de juiste is. Ofwel zijn de huidige onderhandelaars politiek niet slim genoeg om dit probleem op te lossen. Ofwel zijn ze niet moedig genoeg. Ofwel moeten ze onderkennen dat het dossier toch niet zo eenvoudig is en dat houdt dus in dat men de politieke situatie niet goed kan inschatten. Tot mijn spijt verliezen ze dus elke keer.
Wat me nog het meest ergert is dat sommige van de onderhandelaars, zoals Reynders of Vandergucht, tegelijkertijd nog minister zijn in de vorige regering die nog steeds in functie is, en dus de lopende zaken moet beheren. Hoe kan men al zijn aandacht richten op blijkbaar een uiterst ingewikkelde materie terwijl men nog andere, even belangrijke, zaken moet behartigen? Maar ja... Blijkbaar speelt dit voor de gemiddelde Vlaming geen rol, want de onderhandelaars krijgen volgens sommige kranten, de volle steun. Bart De Wever (Let op voor die man en al zijn sympathisanten) krijgt zelfs alle lof toegeworpen en wordt als beste onderhandelaar beschouwd. Bij mijn weten is onderhandelen samen naar een compromis zoeken, niet op alles neen zeggen -ik weet het, dat kan ook over andere onderhandelaars gezegd worden, maar zij worden dan ook niet bejubeld- en alleen zijn eigen wil willen uitvoeren. Mocht meneer De Wever er dan nog in kunnen slagen om tijdens deze compromisgesprekken zoveel mogelijk voor Vlaanderen in de wacht te kunnen slepen, dan pas zou men hem kunnen loven als een fantastisch onderhandelaar. Momenteel echter zorgt hij ervoor dat Wallonië niets krijgt, want zijn recht is, maar zorgt hij er eveneens voor dat Vlaanderen in de kou blijft staan.
Ik hoop echt dat niet hij, maar de mensen van Open VLD en CD&V de gesprekken terug op het goede spoor kunnen brengen, want de politiek moet zegevieren en we moeten er allemaal beter van worden.
Een van de denkpistes om de communautiare impasse te doorbreken is dat de Franstaligen in de rand rond Brussel inschrijvingsrecht zouden krijgen in Brussel. M.a.w. dat ze zouden mogen gaan stemmen in Brussel op waarschijnlijk Franstalige kandidaten. Alleen al eraan denken is genoeg om een aantal Vlaamse politici te laten steigeren. Ik ben daar niet tegen. Ik ben voor het inschrijvingsrecht als compensatie voor de Franstaligen. Zich verplaatsen naar Brussel en de administratieve rompslomp die het teweeg brengt, dat is goed voor één keer. En dan nog. Alleen de overtuigden zullen dat doen. Bij een volgende verkiezing zullen er al minder zijn en elke verkiezing zal dat verder verminderen. Na een paar verkiezingen is het ermee gedaan. Ergens zullen de toponderhandelaars toch met een toegeving over de brug zullen moeten komen.
Erik De Bruyn gesteund door Antwerps district als kandidaat-voorzitter
Dit weekend werd Erik De Bruyn door de Antwerpse afdeling voorgedragen als kandidaat-voorzitter voor de sp.a. Hij zal het duel moeten aangaan met Caroline Gennez. Het feit dat er zich een tweede kandidaat profileert moet sterk worden toegejuichd, want dat versterkt alleen maar het democratisch gehalte. Ook de boodschap die zo wordt meegegeven aan de huidige partijtop over de manier waarop zij Caroline naar voren had geschoven is een niet mis te verstaan understatement. Voor heel wat militanten was de wijze waarop "not done". Ik wens dus proficiat te wensen aan Erik De Bruyn dat ook hij kandidaat-voorzitter is. Op zijn minst opent hij daarmee een debat in de partij en laat hij de huidige en toekomstige partijtop nadenken over hoe het met de sp.a verder moet. Dat alleen al juich ik toe. Of ik voor Erik of voor Caroline ben laat ik buiten beschouwing, want doet hier niets ter zake. Laat ons stellen dat ik blij ben met de huidige gang van zaken. Wat me echter de angst om het hart doet slaan is dat heel wat strijdlustige reacties van aanhangers van Erik er volgens mij wel over zijn en dat de proclameerders ervan blijk geven van hun gelijk op een manier dat er geen ander gelijk bestaat. Met elkaar de huid vol te schelden kan men geen partij (terug) opbouwen. Met alle bruggen op te blazen geraken we gewoon niet aan de overkant. De vraag die ik dus stel is: "of Erik voorzitter zal worden van alle socialisten? Ook van die "salonsocialisten" dus."
Dat er iets mis is met de opdracht die leerkrachten en co wordt opgelegd is duidelijk.
Veel te veel dingen worden bedisseld boven de hoofden van de leerkrachten en de directies.Vaak door mensen die geeneens pedagogische ervaring hebben, laat staan voor de klas hebben gestaan.
Het gaat er niet meer om of de leerkrachten hun kinderen iets bijbrengt.De inspectie vraagt niet naar leerstof, maar naar eindtermen.De dingen die de kinderen moeten kunnen op het einde van een cyclus.Als die dan van tevoren op papier staan is dat administratief in orde en of er in de praktijk iets mee gebeurt vraagt niemand zich af.
De leerkrachten weten ook niet meer hoe het officieel moet. Plots komen er nieuwe inzichten en regels die van bovenaf worden opgelegd.Pedagogische begeleiders en inspectie geven tegenstrijdige richtlijnen.Pedagogische begeleiders en pedagogische begeleiders geven tegenstrijdige informatie.
De balans is doorgeslagen.Leerkrachten moeten zich voortdurend verantwoorden.Ik ben in principe niet tegen verantwoording, maar het is geen garantie voor kwaliteit.Op papier bewijs je wat je wil.
Tegenwoordig staat de kwantiteit van de administratie gelijk aan de kwaliteit ervan.
Nochtans krijgen we steeds van overal de boodschap dat we dénken dat deze administratie nodig is.En toch
Veel van die zaken zijn nutteloze administratie om in orde te zijn.Meestal dragen ze echter niet bij tot de hoofdtaak van het onderwijs, laat staan aan de kwaliteit ervan.
Eigenlijk evolueren we zo, dat goed onderwijs in de illegaliteit gebeurt.Er zijn zoveel regels en betuttelingen dat je ze wel moet ontwijken indien je een kind echt wil helpen.
Vaak kunnen we onvoldoende flexibel aan de problemen werken.
Lesgeven is enthousiasme overbrengen, soms maar voor een vak, maar ook en vooral voor een vormvan denken.Het werk van idealisme.
Al deze regels en eisen werken als een domper daarop en kelderen algauw het enthousiasme van nieuwe leerkrachten.Je moet een beetje buiten de lijntjes kunnen en durven kleuren in het belang van de leerling.Een school is immers geen perfect gestroomlijnd klassiek orkest, maar een rockband waar leraren ook in zachte anarchie kunnen werken en resultaten bereiken.
Een goede school is immers een school waar je kind zich in de eerste plaats goed voelt.
Daar gaat het uiteindelijk om.
Elk kind heeft zijn talenten.Aan de het onderwijs om ze te ontdekken en ze te ontwikkelen.Soms moet je dan ook theoretische inhoud weergeven en nog eens echt les geven.
Een les moet echter in de eerste plaats interessant zijn en de kinderen boeien.Op het einde van de rit moeten de leerlingen veel opgestoken hebben, door zelfstudie, maar ook door overdracht.Tegenwoordig echter mag alles enkel maar leuk zijn.Geschiedenis moet thematisch gebracht worden, zoals over kleding of vervoer, liefst met debatten in alle talen.Voor mij is geschiedenis, en niet alleen geschiedenis maar ook taal bijvoorbeeld, een maatschappelijk gegeven dat je moet kunnen plaatsen is een sociaal en historische context.Pas dan kan je begrijpen waarover het gaat.Maar alles wordt versnipperd en er moet variatie zijn.Je kan met kinderen echter pas thematisch werken als ze een basiskennis hebben.Leerkrachten zouden hun cursus moeten kunnen ontwikkelen op basis van hun eigen persoonlijkheid, niet op basis van dat ene handboek dat de inspectie vraagt.Hetzelfde handboek, hetzelfde examen voor iedereen, zo werkt het niet.Horizontale en verticale doorstroming, het stokpaardje van de inspectie tegenwoordig.
In de praktijk wordt de vrijheid van de leerkracht erg beknot.Men weigert te zien dat eenzelfde doel bereikbaar is via verschillende wegen.Net dat wat de leerlingen moet bijgebracht worden.
Het lijkt wel of van leerlingen geen inspanningen meer mogen worden verwacht.We mogen ze zeker niet bruuskeren.
Lichtje aan het eind van de tunnel is dat minister Vandenbroucke werkt met zogehete proeftuinen.Via deze weg wordt er wel geluisterd naar de basis. Zo blijkt dat sommige vernieuwingen in de praktijk niet te realiseren zijn.
Een ander probleem is de ouders.
Om niet-gemotiveerde ouders te bereiken ontbreken de mogelijkheden. Het ironische is dat je op het einde van het jaar je op papier goed kan bewijzen dat je heel wat inspanningen leverde, maar de ouders niet meewilden.Zo primeert de administratie weer op de leerling.
Men gelooft ook teveel in de absolute keuzevrijheid van de leerlingen en ouders, terwijl leerkrachten vaak zien dat fouten zich blijven opstapelen.Na rijp beraad beslissen leerkrachten dat bepaalde studiekeuzemogelijkheden niet geschikt zijn voor bepaalde leerlingen.Beslissingen die ouders gewoon naast zich kunnen neerleggen.De middelen zouden moeten bestaan om met objectieve criteria deze beslissingen te toetsen en dan onbespreekbaar uit te voeren.
De eindconclusie luidt dat alle uren die aan die papieren opgaan niet aan de leerlingen kunnen worden besteed.
Of we stellen minder eisen en we bouwen in de evaluatie leuke en gemakkelijke dingen in zodat ze toch wat punten kunnen bekomen en slagen.Want anders moeten we overal gaan verantwoorden waarom de leerling niet slaagt.
Er zijn altijd leerlingen geweest met leermoeilijkheden, maar nu worden ze opgespoord. Zo kunnen we inderdaad leerlingen begeleiden die vroeger uit de boot vielen.Dat is een winstpunt.Zo leren andere leerlingen ook omgaan met diversiteit en leren ze aanvaarden dat voor anderen soms andere maatregelen gelden.Dit veroorzaakt echter twee problemen.De school steekt er veel meer uren in dan ze van het ministerie ervoor krijgt en andere leerlingen krijgen daardoor niet de begeleiding waarop zij recht hebben.Ik zie het spanningsveld tussen het leerrecht van een hele klasgroep en dat van de individuele zorgleerling steeds maar toenemen.Als leerkrachten meer ondersteuning krijgen is dat misschien op te lossen want nu kom alles neer op vrijwillige inzet.
Een probleem is wel dat we geen opleiding hebben om zorgleerlingen te begeleiden.Van de pedagogische adviseurs moet je ook geen ondersteuning verwachten want ze spreken elkaar tegen en weten zelf niet wat er eigenlijk moet gedaan worden.
Nee, de school moet die bijkomende opleiding verzorgen en betalen.
Er worden ons een heleboel zaken opgelegd, maar in de praktijk moeten we het zelf zien te redden.We moeten meer mogelijkheden krijgen!
Deze tekst geeft mijn persoonlijke mening weer en is gebaseerd op een interview met een aantal leerkrachten in Knack van eind augustus.
De regeringsformatie blijft maar aanslepen. Sommige mensen zeggen dat dit niet uitzonderlijk is. De langste regeringsformatie (Martens VII) duurde zelfs 148 dagen. Maar gedurende die periode werd er wel gediscussieerd en vooruitgang geboekt. Dat kan je over de huidige besprekingen niet zeggen. En hoe komt dat?
Als je de regeringsformatie niet meemaakt, kan je uiteraard niet zeggen waarom de gesprekken precies zoalng duren. Een aantal dingen maken ons anders wel duidelijk waar de problemen zich situeren. Blijkbaar willen een paar onderhandelaars niet tot een vergelijk komen. Sommige onderhandelaars zijn het niet waard politicus te zijn vermits ze met zichzelf bezig zijn en niet met de maatschappelijke opdracht die een politieker wordt opgelegd. Een ander probleem is dat er niemand deelneemt aan de onderhandelingen die deze formatie kan leiden. Iemand die zijn wil een beetje oplegt of minstens de gesprekken in een goede richting kan sturen zonder de belangen van anderen minstens gedeeltelijk te vrijwaren. Mensen als Vandelanotte of Verhofstadt. Het feit dat Leterme geen belangrijke dossiers op de agenda plaatste en maar wat aanpalaverde zal niet vreemd zijn aan het wantrouwen tussende onderhandelaars. Deze onderhandelingen zullen dus nog een tijdje duren. Waar men uiteindelijk naartoe zal gaan is nog niet duidelijk; maar ik voorzie een drastische verandering die geen enkele partij gepland had voor de verkiezingen van 10 juni l.l.
Ik voorspel dat we naar een nieuw België evolueren. België zal nog bestaan, met een koning(in) aan het hoofd; maar België zal echter bestaan uit twee deelstaten die onafhankelijk van elkaar zullen functioneren. Of de geldtransfers naar Wallonië daarmee zullen stoppen is echter nog maar de vraag. Vlaanderen heeft er alle belang bij dat Wallonië niet faïet gaat vemits het onze eerste handelspartner en dus ook ons grootste afzetgebied is. Een evolutie zoals hierboven beschreven zou weliswaar de contrasten die nu heersen betreffende het (eigen)belang van de federale politiekers neutraliseren, maar of wij daar beter van worden, is een vraag die we nu eigenlijk nog niet kunnen beantwoorden. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen en men moet zich hierover goed bezinnen. Feit is wel dat de situatie zoals we die nu kennen blijkbaar niet meer houdbaar is.
Gisteren 2 juli had het eerste Stroppenconcert plaats. Paul Michiels. Bijsterend veel volk was er niet. Het weer zal daar wel voor veel tussenzitten. Na de kleine klachten en de boodschap die we doorgaven aan gemeente en organisatie was het afwachten of onze acties effect zouden hebben. En wat blijkt? Er waren opvallend minder auto's in de Gezellestraat en de Devlemincklaan. Ook de brommertjes hebben we minder gehoord. Of het wildparkeren in de omliggende straten verminderd is, weet ik nog niet, maar ik ga eens rondvragen. Vanmorgen waren de 'mannen van de stad' zwerfvuil aan het ruimen. Blijkbaar wil de gemeente haar goede wil laten zien. We juichen dit uiteraard alleen maar toe. Blijkbaar heeft de boodschap die we de wereld instuurden zijn effect niet gemist. Hopelijk kunnen we de komende weken, en vooral wanneer het goed weer is, deze positieve trends verder zien evolueren. Ik wens in alle geval iedereen (buurtbewoners, gemeentediensten, organisatie en politiekers) nog eens te bedanken voor de inzet om de stroppenconcerten voor iedereen aangenaam te houden.
Op vrijdag 29 juni is er een eerste congres van sp.a waarbij men zal proberen een analyse te vormen over de voorbije verkiezingen.Er werd aan de lokale partijen gevraagd hun bevindingen te noteren. Hieronder lees je wat ik ervan denk.Laat ons duidelijk stellen dat ik vin dat de sp.a. schitterend werk heeft geleverd.Het belet evenwel niet dat we misschien een paar fouten hebben gemaakt.Daarover gaat deze korte analyse, puur geschreven vanuit een buikgevoel.Het gaat maar over 1 aspect, uiteraard is de verkiezingsnederlaag niet tot dit ene te beperken, maar dit zou ons op deze blog te veel doen afwijken van de bedoeling ervan.
Een belangrijke reden die ik blijf horen van veel mensen is dat de sp.a geen voeling meer heeft met haar echte achterban. De thema's die naar voren worden geschoven als belangrijk zijn niet de thema's die het belangrijkst zijn voor de socialistische kiezer. Werk(loosheid), gezondheidszorg en pensioenen zijn de dingen waar de mensen van wakker liggen. Thema's als het klimaat vinden de mensen wel belangrijk en ze vinden ook dat eraan gewerkt moet worden, maar de mensen vinden dat de core-business van de socialisten socialere thema's moeten zijn.
Het is mooi om de partij van iedereen te willen zijn, maar daardoor verliezen we de socialisten die socialist stemmen om de socialistische thema's.
De socialisten richten zich op vooruitstrevende mensen met analoge thema's, en terecht, maar de thema's zijn gericht op te kleine doelgroepen die we ook in andere partijen terugvinden .
We moeten proberen terug 'socialer' te zijn.
Het is geen schande om een 'klein manneke' te zijn.
De partij komt nu alleen nog over als een partij geleid door professoren die even gaan bepalen hoe de kleine mens moet leven, zonder iets aan de noden van de kleine mens te doen, zonder naar hem te luisteren. Of dat al dan niet zo is laat ik buiten beschouwing, want ik vind dat er wel een aantal van die dingen gerealiseerd zijn, bv maximumfactuur en kosteloosheid in het onderwijs; feit is dat de perceptie bij de kiezer zo is.
Het aantrekken van de hedendaagse vooruitstrevende middenklasse is goed, maar het is een zwevend kiespubliek.
Met dit betoog wil ik niet zeggen dat er slecht gewerkt is, want de dingen die sp.a realiseerde zijn belangrijke dingen, die hun impact hebben op het leven van iedereen. Maar ondertussen laat men de kiezers met hun reële problemen wat in de kou staan.
Misschien is het goed om naast de 'wereldverbeterende' verwezenlijkingen, wat meer aandacht te besteden aan de dagelijkse, sociale problemen van de gewone werkende mens.
We kunnen niet blijven uitleggen dat er geen migrantenprobleem is aan mensen die in de buurt van het Domein van Huizingen wonen, we kunnen niet blijven uitleggen dat er geen economische problemen zijn wanneer de mensen steeds meer moeite hebben om hun facturen te betalen,...Men moet ze wel in de juiste context kunnen plaatsen.
We richten ons gewoon tot een te beperkte groep mensen. "Iedereen" was de boodschap, enkelingen waren het doel. Dat moet veranderen.
"Het socialisme zal gezellig zijn, of zal niet zijn "(Steve Stevaert), is een achterhaalde boodschap. "Het socialisme zal reëel en op straat zijn, of zal niet zijn", lijkt mij veel noodzakelijker.
We worden met de ene analyse na de andere over onze verkiezingsnederlaag om de oren geslagen. In De Morgen stonden er zelfs 10 redenen, en toegegeven niet helemaal onjuist. Het is natuurlijk gemakkelijk om vanaf de zijlijn en na afloop commentaar te geven, want als het toch allemaal zo goed geweten is, waarom werden deze analyses, op een enkele na, dan niet op voorhand meegegeven? Patrick Janssens, u allen wel bekend als ex-voorzitter, ex-reclameman en huidig burgemeester van Antwerpen, heeft de opdracht gekregen om alles rustig en zeer cru te analyseren, zonder iets te sparen. Laat ons daarop wachten.
bertrand.demiddeleer@vooruit.org *12 juni 1971 *Halle *Papa van Sheldon *Gemeente- en OCMW-raadslid Halle *Provincieraadslid Vlaams-Brabant *Lid provinciaal bestuur Vooruit *Lid commissie Ruimte Vlaams-Brabant * Lid Vlabinvest *Lid Party of European Socialists (PES) *Lid dagelijks bestuur HVV-Halle *Lid algemene raad van de socialistische mutualiteiten Vlaams-Brabant *Afdelingscoach Vooruit *Houdt van het leven in het algemeen; van zijn gezin, carnaval Halle, DJ'en, Halle, tennis, mooie dingen en het leven.
agenda
Activiteiten van Vooruit en aanverwante organisaties
Je wil de nieuwsbrief ontvangen in je mailbox?
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Word lid!
Omdat socialisten nodig zijn voor uw gezondheidszorg, uw pensioen, uw koopkracht, voor onze jongeren en nog zoveel meer. Steun ons en word lid. Surf naar: https://www.vooruit.org/registreer
De nieuwe regering wil nietde kerncentrales langer openhouden. Foute keuze!
Vandaag had de sp.a zijn administratief congres.
