Met gekneusde vleugels stortte zij ter aarde neer, waar de andere feeën zich over haar ontfermden. Zal zij ooit nog een mensenjongen beminnen?
Feeën leven in een andere wereld dan deze der mensen, maar staan wel met de mensenwereld in verbinding. En net zo voel ik me in relatie tot de samenleving van hier en nu.
Vanuit dit feeënperspectief zal ik af en toe mijn beeld op gebeurtenissen en situaties schilderen. Comentaar op zaken die ikzelf en anderen meemaken of op actualiteiten. Dit alles wil ik opsmukken met poëzie, zowel uit eigen als andermans hart, en met wat grafisch werk.
Ik hoop dat zo nu en dan iemand er iets aan heeft.
Liefs Berkana
21-12-2006
Midwinterwensen
Koud is de dag en lang de nacht in donkere tijden van het winterrijk. Here Hulst staat op wacht. Kaal, de kruin van koning Eik.
De zaailing rust in kille Aarde, ooit gerijpt in de zomerse gloed. In de kern sluimert zijn waarde, door de moederplant gevoed.
Nu daalt de koesterende liefde van de Wintergodin over ons neer. Treur niet, fluistert ze met zachte stem. Het gouden licht keert weldra weer.
Ik wens jullie een knus samenzijn met lieve mensen om je heen.
Iedereen die een betalend jaarabonnement heeft van De Lijn, krijgt vanaf 1 februari 2007 een gratis jaarabonnement voor het autodeelproject ,,cambio". Dat heeft Vlaams minister van Mobiliteit Kathleen Van Brempt zondag bekendgemaakt in een mededeling. Met de maatregel wil Van Brempt het autodelen promoten.
Cambio biedt mensen die weinig met de wagen rijden de mogelijkheid om een auto te delen met anderen. Het project loopt al in zes Vlaamse steden en telt momenteel 1.000 klanten die samen meer dan 40 wagens delen.
Om nog meer mensen te laten kennis maken met het autodeelproject betaalt De Lijn, zelf een structurele partner in cambio, vanaf 1 februari de abonnementsprijs van cambio voor één jaar terug aan mensen die een jaarabonnement hebben. Het gaat om een bedrag van 40 tot bijna 80 euro. Ook mensen die nu al klant zijn van cambio kunnen van het voordeel genieten. (dwm)
Lap, zeg! Ons gezin is weer eens slachtoffer van het Matteüseffect. Ik koop elke maand een abonnement van De Lijn voor 25,50 euro. Daar komt nog eens bij dat ik tijdens het schooljaar per maand voor mijn oudste zoon zijn BuzzyPazz 20,30 euro en voor zijn treinabonnement 16,25 euro betaal. Omdat ik, als alleenstaande die met een half inkomen drie kinderen moet onderhouden, mij niet kan permitteren om in één keer 60 % van mijn maandinkomen voor het openbaar vervoer neer te tellen, kan ik dus ook niet genieten van een gratis jaarabonnement op cambio. Typisch Matteüs!
Gisteren tijdens De Zevende Dag dook het Matteüseffect ook al op en moest ik Bart De Wever echt niet iemand van mijn politieke strekking gelijk geven. Lagere belastingen voor milieuvriendelijke autos en woningen? Enkel voor wie er het geld voor heeft.
Men moest al die politici verdorie eens verplichten om het eerst een paar jaar met een minimuminkomen te rooien, alvorens hen het recht te geven over de hoogte van dit inkomen te beslissen. Mieke Vogels onthef ik van deze plicht, want die heeft het zo al begrepen. Dat leidt ik althans af van wat zij gisteren in hetzelfde programma aanhaalde met betrekking tot leefloon en huurprijzen.
Enfin, mijn woede begint alweer te bekoelen. En morgen heb ik een sollicitatiegesprek; het eerste sedert meer dan een jaar. Wie weet beschikken we binnenkort eindelijk over een iet of wat volwaardig gezinsinkomen. t Zou tof zijn.
En aangezien volgende maand het afbetalingsplan voor de laatste gasafrekening afloopt, kan ik vanaf dan misschien al beginnen sparen om mijn zoon in september ineens een BuzzyPazz van een jaar te kopen. Daarmee zou ik alvast 100 euro op jaarbasis besparen.
Onze lieve, kleine vriend, Tsjip, is niet meer. Deze ochtend heb ik zijn levenloos lichaampje op de bodem van zijn kooi gevonden. Ik wist dat het einde naderde en dat het me pijn zou doen. Wanneer nu de herinneringen aan al die jaren samen zich meester maken van mijn gedachten, besef ik dat Tsjip het levend wezen is geweest, waarmee ik de afgelopen zeven jaar de meeste tijd in eenzelfde ruimte heb doorgebracht. Meer dan met mijn kinderen, die vanwege de scheidingsregeling slechts de helft van de tijd bij mij wonen. Tsjip was altijd hier wanneer ik s morgens opstond. Hij was er wanneer ik de deur uitging en wanneer ik weer thuiskwam. Tsjip was er altijd. Tijdens de vele uren die ik hier aan de computer heb zitten werken, zat hij op geen twee meter van me verwijderd. Er zijn talrijke dagen voorbij gegaan, waarop hij mijn enige gesprekspartner was.
Ach, zo dikwijls heb je me opgevrolijkt met je prachtig gezang, Tsjip. Zolang je stemmetje meewilde, wat het laatste jaar niet echt meer lukte. Ik ben je hiervoor zeer dankbaar, mn maatje, en ik ga je missen mis je nu al.
Toen mijn oudste zoon je mee naar huis bracht, zeven jaar geleden, was ik eerst een beetje boos. Want natuurlijk zou ik vanaf dan er de zorg voor een dier bij krijgen, en bovendien hou ik er helemaal niet van om dieren in kooitjes op te sluiten. Maar ja, je was er nu eenmaal en dus heb ik mijn verantwoordelijkheid naar beste kunnen opgenomen. En je hebt het hier niet slecht gehad. Kort na je komst kreeg je een grote kooi, zodat je je vleugels fit kon houden. En je had altijd zaden, fruit en vers water binnen snavelbereik. Al die jaren had je een prachtig uitzicht op onze groene, zeer natuurlijk ogende tuin. Een tijd lang heb je zelfs een vriendin gehad, maar zij is veel eerder heengegaan. En geef toe, jongen, jullie waren niet voor elkaar in de wieg gelegd. Ik heb de machtsstrijd tussen jullie beiden wel gadegeslagen. Zo hoort een partnerrelatie niet te zijn. Maar wie ben ik om daar kritiek op te geven?
De laatste tonen van jouw lievelings-cd weerklinken uit de luidsprekers. Je weet wel, Tibetan Monastery, waar je destijds altijd met meezong tijdens de vogelzangpassage. Ik hoop dat je, ondanks je schorre stem, er van hebt genoten dat ik ze sedert een paar weken telkens weer heb afgespeeld. Veel meer kon ik niet voor je doen.
Het is nu tijd, Tsjip. Spreid je vleugels uit, en vlieg naar de vrijheid.
Ondertussen zijn de kinderen allemaal op de hoogte van Tsjips overlijden. En het was waarlijk interessant om de verschillende reacties te observeren.
Als eerste kwam mijn oudste zoon thuis. Hij had net zijn tweede black-out tijdens deze examenperiode had gehad en zegde: Dat kan er nu ook nog bij. Vervolgens bood hij me aan een gat in de tuin te graven om het stoffelijk overschot van onze overleden kanarie ter aarde te laten wederkeren.
Een uurtje later was mijn jongste dochter aan de beurt. Oh, is Tsjip dood? vroeg ze, misschien kan ik hem mee naar school nemen voor dissectie tijdens de biologieles. Ik slikte.
Mijn jongste zoon had niet zo direct door dat de vogelkooi leeg was. Ik legde mijn arm om zijn schouder en zei hem dat ik droevig nieuws had. Hij keek verontrust, dus vervolgde ik snel dat het om Tsjip ging en toonde hem de gele pluisjesbol in het doosje. Hij streelde er zachtjes over met zijn vinger en wilde vervolgens een half opgegeten appelschijfje uit de kooi bij Tsjip in degeïmproviseerde doodskist leggen. Even later stond mijn jongste telg voor me in de keuken, net geen tranen in de ogen. Ik spreidde mijn armen open en dankbaar plantte onze stoere kerel zijn gezicht in mijn boezem, zijn armpjes om mijn middel geslagen. Nu kwamen de traantjes wel, heel zachtjes.
Nu gaat GAIA toch echt over de schreef. Ik vind dat elke boer die zich vrijwillig zonder verdoving laat castreren het recht heeft om één varken - dat uiteraard ook toestemt om zonder verdoving gecastreerd te worden - zonder verdoving te castreren. We leven tenslotte toch in het 'vrije westen', niet?
Het is toch maar met een ander zijn vuiligheid dat je blijft zitten, zei buurvrouw Leonie, doelend op de prachtige berk die meer dan 25 jaar geleden door de vorige bewoners van deze sociale woning werd geplant in wat nu mijn voortuintje is.
Een paar keer in het jaar vegen, wanneer haar zaden en bladeren ter aarde vallen dat is toch wel het minste wat ik voor dit prachtige natuurwezen kan doen. Zij schenkt ons met haar imposante kruin zoveel zuurstof, levensadem. Zij voedt ons, waar die stinkers met hun 1-auto-per-persoon-levensstijl de levenslucht aan onze longen onttrekken. Af en toe de uitwerpselen die mijn gevleugelde vrienden van op haar takken laten vallen van het voetpad weg schrobben. Wat kan ik nog meer ondernemen opdat mijn gedenaturaliseerde buren, deze minnaars van beton, staal en polyester, niet op het idee zouden komen een finaal offensief tegen deze eenzame bosnimf in te zetten. Nee, van mij mochten ze de straat en het voetpad hier morgen komen weghalen. Leg die moordende consumptiemaatschappij maar plat.
Het is inderdaad met een ander zijn vuil dat ik blijf zitten. Ik heb niet om asfalt gevraagd, en om de stalen rossen die er moordend overheen scheren. Ja, op sommige dagen wil ik hier weer weg terug naar de moederschoot, waar de kristalheldere rivier zich een weg langs haar huidplooien baant en de groene bronchioli respiratorii niet worden belaagd.
Vandaag was het dus Internationale Niet-winkeldag. Aangezien ik er niet was in geslaagd om tijdens de afgelopen dagen mijn noodzakelijke boodschappen voor de komende week af te handelen, ben ik een paar uur geleden thuisgekomen van de plaatselijke supermarkt met een rekening van 62 euro. Dit waren 62 euro die ik eigenlijk nog niet eens in mijn bezit heb. Ze behoren in feite toe aan mijn bank en ik zal ze met intresten moeten terugbetalen. Er was ook brood bij mijn boodschappen, dus koop ik zelfs mijn brood op krediet. Volgens een krantenbericht van vandaag gebeurt dat wel meer. Er zat ook niets anders op, want morgen komen de kids weer voor een week bij mij wonen. Zelf zou ik bijvoorbeeld kunnen vasten, maar dat kan ik moeilijk aan mijn kinderen opleggen. Dus moest er wat gekocht worden, hoewel ik daar strikt genomen geen geld voor had.
Ondertussen vertelt men ons dat reclame goed is voor de economische groei. Welke economische groei? Ik zie overal rondom mij reclame iets wat me overigens ongelofelijk stoort maar van groei merk ik niet veel. Het gaat me elke maand een beetje slechter. Bovendien voel ik me al enkele maanden niet echt gezond meer. Vreemd... dat had ik ook al in de krant gelezen: Alleenstaande moeders in slechtere gezondheid. En dan hebben die single moms ook nog een grotere kans op depressies, aldus het artikel. Maar geen nood, meldt een ander krantenbericht, er wordt aan gewerkt om depressie uit de taboesfeer te bevrijden. Gelukkig maar dat het leven me niet alle dagen zo de strot uithangt, want anders moest ik weer een krediet van 10 euro opnemen om het forum van de Belgische liga van Depressie bij te wonen.
van lijkbleek water waarin hemel en afgrijzen versmelten.
Enkel voor jou is dit, berooide, voor je vrouw en je grond,
voor je werktuig en je hond, als een les om het bedelen te leren.
Het water stijgt niet tot de huizen der heren
met dat eeuwige sneeuwwitte boord om hun nek.
Eet dit verwoestende slijk en dit puin dat opzwemt
met je doden, kabbelend naar de zee,
naast povere tafels, naast ontwrichte bomen
die hun wortels tonen bij elke golfduik.
Ja, het zijn niet de koningen, presidenten en generaals, bij wie het water tot aan de lippen zal stijgen. Het zijn ook niet de grote aandeelhouders, de leden van de RvB of de politici, die een boterham minder zullen moeten eten. Het is het volk dat de lasten draagt, het volk dat verzuipt.
* Vertaling door Barber Van de Pol Gevonden in De mooiste van Neruda (samengesteld door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem en uitgegeven bij Lannoo/Atlas) De originele versie vind je hier
Goh, dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan: regelmatig iets voor je blog schrijven. Er is niemand die je een deadline oplegt en er is altijd wel wat anders te doen dat dringender is. Ondertussen alweer een paar boeken volgeschreven... in m'n hoofd. Maar niets op de weblog, niets op een andere digitale datadrager, zelfs niets op papier.
Zodoende ben jij, lieve mijn-blog-bezoeker, ooggetuige van een herstartpoging. Ondanks het stille voornemen om niet alleen maar over mijn favoriete onderwerp te schrijven, wil ik het toch nog eventjes over ecologie hebben. Want is er de laatste tijd niet veel rond het thema te doen in de media? Een aantal nieuwsberichten van de afgelopen weken wekken in mij de drang te onderlijnen dat ik hier met mijn ecologisch getinte postings niet zomaar zever in pakskes aan het verkopen ben geweest. Eerst was er, zoals ik op 19 oktober aanduidde, de verklaring van President Morales omtrent zijn voornemen zich nog meer voor de belangen van Moeder Aarde in te spannen. Toen volgde een Italiaans onderzoek naar de toestand van Europese steden (PDF), waarin Antwerpen en Brussel weliswaar beter dan het gemiddelde scoorden voor wat afvalproductie, gescheiden huisvuilophaling en stikstofoxideconcentraties betreft, doch behoorlijk achterop hinkelen op vlak van fietspaden, openbaar vervoer, groene ruimtes en schone energie. Kort daarna verscheen dan weer de krantenkop 'België mist Kyotodoel volledig'. Wat blijkt? 'Indien ook bijkomende beleidsmaatregelen die al in de pijplijn zitten, in rekening gebracht worden, daalt de uitstoot (...) van België met een luttele 0,7 procent', terwijl de Belgische overheid zichzelf een daling van 7,5 procent tegen 2012 had opgelegd. En niet te vergeten was er Al Gore met zijn ecologische onheilstijding op Hollywoodformaat. Toen die in het nieuws kwam was het hek helemaal van de dam. Zo lanceerde De Standaard online de vraag: Wat doet u om het klimaat te redden? Blijkbaar lokt het shockeffect van de 'onaangename waarheid' heftige discussies tussen believers en non-believers uit. Een lezeres die haar maatregelen opsomt met mate consumeren, met mate de auto gebruiken, geen nodeloze verplaatsingen doen, met mate energie verbruiken, niet groter bouwen dan nodig,... krijgt daar prompt het verwijt naar het hoofd geslingerd dat ze de economie, en dus de welvaart, ontwricht door ecologisch bewust te leven. Om van achterover te vallen, vind ik dat. Ja, ik schreef het reeds eerder: om mij én de liberalen gelukkig te maken hebben we twee planeten nodig, no doubt! Ik bedoel, Ik leef toch niet om de economie in stand te houden, of... !?!
Wat is economie trouwens? Economie bestudeert de wijze waarop de mensen de schaarse goederen verdelen om hun behoeften te bevredigen, leerde ik ooit op school. Maar wat zijn behoeften? Mohandas Gandhi wees reeds op de spraakverwarring die het woord met zich meebrengt toen hij zei dat 'de Aarde wel onze behoeften kan bevredigen, niet echter onze gulzigheid.' De gulzige, elitaire minderheid van het mensenras lijkt echter niet van plan haar macht op te geven ten gunste van het overleven van ettelijke diersoorten, waaronder de mens. Maar ook gewone consumptieslaven reageren soms giftig op het prikkelwoord 'consuminderen' en trachten de inconvenient truth in de mate van het mogelijke te ontkrachten. De invloed van industrie op het klimaat zou slechts minimaal zijn. De pessimistische scenario's zijn leugens en verdraaide waarheden van mensen die belangen hebben in de ecologische sector. En bovendien zou het probleem eenvoudigweg met een grotere productie van kernenergie (even slikken!) op te lossen zijn. Waarom zouden ze dan ophouden hun innerlijke leegte te compenseren door middel van materieel schijngeluk dat de grenzen van de decadentie ver overschrijdt ?
In elk geval blijf ik, zoals ook tijdens de afgelopen decennia, ecologisch bewust leven. En blijkbaar lukt dat vrij goed, want volgens een paar online-tests is mijn consumptiegedrag relatief duurzaam. Met een ecologische voetafdruk van 1,3 ha blijf ik goed onder het verbruik van de gemiddelde wereldburger (2,2 ha) en onder dat van de gemiddelde Belg (4,9 ha). Voor de berekening van mijn voedselvoetafdruk kom ik uit op 0,55 ha, terwijl er met de huidige wereldpopulatie 1,80 ha per persoon beschikbaar is en een duurzame voedselvoetafdruk een oppervlakte van 0,90 ha mag beslaan.
Hmm, met het huidige bevolkingsaantal? Dus moet niet alleen de consumptie, maar ook de voortplanting teruggedrongen worden. Aiai...!!! Ik hoor het protest al rijzen: de vergrijzing, de drang van het individu om zijn/haar genetisch materiaal in stand te houden, kleuterjuffen en -meesters die hun job kwijtraken, en wie weet wat nog allemaal... Wat kan het leven toch gecompliceerd zijn.
[W]at bedoelt u met welvaart? Drie tv's, een walkman en achttien paar schoenen? Nee, in het zuiden gaat het om drinkwater, fatsoenlijk voedsel, betaalbare medicijnen. En we weten perfect hoe we dat voor mekaar kunnen krijgen. Het betekent dat we minder moeten investeren in het militaire apparaat en in alle oorlogswapens. Het betekent dat we moeten zorgen voor beter onderwijs, voor goedkopere geneesmiddelen. We weten ook dat we al die zaken niet zullen bereiken door economische groei. Integendeel, als je het overlaat aan de markt, hebben de mensen met het meeste geld het voor het zeggen. En raad eens wat mensen met geld willen? Alles wat hen nóg meer geld oplevert. (Dennis Meadows in Knack)
Deze ochtend had ik een ontmoeting met een van de boomgeesten in de tuin. Ja, op dat kleine stukje Aarde, waar ik de natuur zoveel mogelijk zichzelf laat zijn, wonen ook een paar boomgeesten. En vanmorgen, toen ik in alle vroegte tegen een der berken geleund van de ochtendstilte zat te genieten, voelde ik hoe haar kracht zich met mijn wezen versmolt en de rust in mijn hart liet weerkeren. En ze herinnerde me aan de hermetische wetten, en aan de almacht van de Natuur, waartegen geen mensenwet is opgewassen. Terwijl de uitwassen van de wedloop naar meer en macht en meer macht ons als een ademruimteverterende gifgaswolk dreigen te verstikken, is er dit diep innerlijk weten dat Moeder Aardes dienar(ess)en van over alle horizonten met elkaar verbindt. En dat geeft hoop, geloof in eigen kracht.
Hoopvol klonk ook een bericht dat IPS onlangs publiceerde. De Boliviaanse president Evo Morales, zelf een nakomeling van de oorspronkelijke inwoners van het Amerikaanse continent, ontmoette in New York de inheemse zonen en dochters van de Noord-Amerikaanse bodem, die al meer dan 500 jaar strijden voor hun zelfbeschikkingsrecht. De Boliviaanse Minister van Buitenlandse Zaken Choquehuanca vestigde de aandacht op het feit dat wanneer de 'wereld' van vrijheid spreekt, enkel menselijke vrijheid wordt bedoeld. Maar de maatschappij moet evenzo vrijheid voor de natuurlijke wereld, de planten, de dieren, het water er bij betrekken, verklaarde hij, Alles moet elkaar aanvullen, en dit is meer dan vrijheid. Het is een trachten naar evenwicht van alle leven. Morales verklaarde dat de ontmoeting met de vertegenwoordigers van de Noord-Amerikaanse indianenstammen hem tot nog meer toewijding aan Moeder Aarde dwingt. En dat geeft hoop. Met alle mensen die beseffen hoe belangrijk het biologisch evenwicht van onze Aarde is om te kunnen overleven, en met alle magiërs, heksen, lichtwerkers, sjamanen, druïden,..., die in stilte en onzichtbaar werken aan een evenwichtiger Zijn, en met allen die oprechte liefde voor de Aarde, onze voedster, koesteren, verheffen ook officiële vertegenwoordigers van hedendaagse naties hun stem voor een leefbare Aarde. Dat geeft hoop.
Eveneens een beetje hoopvol is dat binnen de Verenigde Naties, hét internationaal orgaan bij uitstek, een meerderheid van lidstaten de rechten van de natuurvolkeren erkent door de Verklaring van de Rechten voor Inheemse Volkeren te willen ondertekenen. Ik schrijf wel 'een beetje hoopvol', want de verklaring is geenszins van bindende aard. En verwondert het iemand dat de Verenigde Staten zich verzetten tegen het zelfbeschikkingsrecht van de inheemse volkeren en tegen hun recht op inspraak bij beslissingen aangaande het grondgebied dat ze bewonen? Tenslotte is 's werelds zelfbenoemde 'grootste democratie' op het puin en bloed van de oorspronkelijke inwoners van Amerika gebouwd. De erkenning van het zelfbeschikkingsrecht van de inheemse bevolking door de VS zou dus onrechtstreeks ook een bekentenis zijn van het onnoemelijke leed dat de immigranten uit Europa over deze natuurvolkeren brachten. En laat ons wel voor ogen houden: ondanks alle goede intenties en ontelbare internationale verdragen geldt, net zoals in het wilde westen van weleer, ook vandaag nog het recht van de sterkste. Vandaar ben ik slechts een beetje hoopvol, wanneer een meerderheid binnen de VN de rechten van inheemse volkeren wiens kennis van en band met de natuur uitzonderlijk belangrijk is als geestelijk werelderfgoed erkent.
Ontwaakt het vernunft... langzaam maar zeker? Wachten we enkel nog op een soort 'honderdste aap'?
